Çocuk İsteyenlere.. :)

Alıntı: Yazan Av.Cengiz Aladağ 30 yıl sonra hayatta olursam ve siz nazikçe sorarsanız, neden olmasın, yanıt veririm elbette.

Otuz sene sonra çektireceginiz fotografi bana gondermeyi unutmayin

Çocuk sahibi olmak dünyanın en harika şeyiymiş , etrafımdaki insanlardan çok duydum bunu..
Ben de 24 yaşındayım , 1 yıllık evliyim ve çocuk konusunda çok kararsızım..24 yaş çocuk için çok mu erken sizce ?

Dünyaya gelen her bebek manevi olarak, bir sekilde, size kendisini kabul ettiriyor ama maddi tarafini da yabana atmamak lazim...

Çocuk sahibi olmak güzel şeydir heralde...Çocuklar hep ebeveynlerinin tersi olurlarmışBenim kızım benim tersim huyda olduğunu hayal ediyorum da... ay ne tatlı olur hanım hanımcık...

İki yaşındaki yeğenim, çocuk parkında, büyük çocukların kayması için yapılmış büyük kaydırağa binmek isteyince, yanındaki babaannesi ' ona büyüyünce bineceksin' demiş ve onu küçüklerin kayması için yapılmış küçük kaydırağa bindirmiş. Yeğenim kaydırakta birkaç kez kaymış ve sonra babaannesinin yanına gidip ' babaanne hadi ben büyüdüm. Şimdi öbürüne bineyim ' demiş.

O gün işim kısa sürdüğü için oğlumu alıp ofise gittim. İşim bittikten sonra oğluma "Hadi gidiyoruz" dediğimde, ufacık elini uzatıp "Hani benim param ?" dedi. Duraladım. "Eee işe geldim ya"

Haklı çocuk işe para kazanmak için gidilir, o da işe geldiğine göre para kazanmış olması lazım...

O kadar ciddiydi ki cebimden çıkarıp bir kaç kuruş verdim. Sonra babasıyla bu konuyu konuşmuş bir daha benimle işe geldiğinde para istemedi...

Çocukların, bebeklerin o doğal ve sevimli masumiyetleri, ışık ışık gözleri, mis gibi bebek kokuları, pembe yumru yumru elleri, kolları, insanları asla aldatmayan saflıklarını görmek, hissetmek için bile bu dünyaya gelmeye ve yaşamaya değer diye düşünüyorum. Çocuklar ve çiçekler onlar bu dünyanın en güzel süsleri, gözlerimizin yüreklerimizin cilaları.

Düğünümüzde eşimin yeğenin fotografını çektirmiştik stüdyoda , sonra da bu fotografa ceylanlar , çizgi film kahramanları , çiçekler , böcekler eklettik fon olarak..Bu fotografı gören yeğenimiz bastı çığlığı ''ben niye hatırlamıyorum burayı ,ne zaman gittik , ne zaman çektirdik bu fotografı ,niye geri döndük burdan biz , keşke hep orda kalsaydık'' diye..Çok gülmüştük onun bu feryatlarına

Alıntı: Yazan tuval2310 Düğünümüzde eşimin yeğenin fotografını çektirmiştik stüdyoda , sonra da bu fotografa ceylanlar , çizgi film kahramanları , çiçekler , böcekler eklettik fon olarak..Bu fotografı gören yeğenimiz bastı çığlığı ''ben niye hatırlamıyorum burayı ,ne zaman gittik , ne zaman çektirdik bu fotografı ,niye geri döndük burdan biz , keşke hep orda kalsaydık'' diye..Çok gülmüştük onun bu feryatlarına

tabi canımmm çocuğun haberi olmadan nasıl çektirirsiniz öyle fotoğrafları ayıp değil mi ama...

Vallahi bende düğünlerine çocuklarını çağırmayan anne babalara sinir oluyorum...

Alıntı: Yazan Gulumse Vallahi bende düğünlerine çocuklarını çağırmayan anne babalara sinir oluyorum...

Kendisinden büyük olduğum için benim daha çok sevildiğime inanan, anne babasını neden sizin düğünde yoktum diye delirtten bir yeğenim var..
Ayıp ettik çocuğa yaa...

Alıntı: Çocuk sahibi olmak güzel şeydir

tatmadım, bilemem ki.....

Ama çocuğa gereken emeği verirsen ayakları yere basan ve akıllı bir çocukla karşılaşılacağını yeğenimden gördüm ve görmeye de devam ediyorum. Onunla gurur duyuyorum.

Çocuk emek demekmiş....

asla verilen sözü unutmuyorlarhele bir de o gün gününüz değilse şımarık bebişler o kadar sevimliler ki karşınızda cinsiyeti farketmez cilvelenmeye başlayınca gününüzde olup olmamanız anlamsız hale gelip istediklerini yaparken buluveriyorsunuz kendinizi..bu da ayrı bi haz olsa gerek

Çocuk dediğin yaramaz olmalı gerçi kız çocuklarında hanım hanımcıklar çok tatlı gözüküyor...
Erkek çocuklarında da ukalalık ....Çok bilmişlik ancak çocuklara bu kadar yakışır bir de bana sanırım...

Alıntı: Yazan Nur Deniz Kendisinden büyük olduğum için benim daha çok sevildiğime inanan, anne babasını neden sizin düğünde yoktum diye delirtten bir yeğenim var.. Ayıp ettik çocuğa yaa...

Çözümü buldum ben,
-Biz çağırdık, cevap verin bakalım , neden gelmediniz??

Alıntı: Yazan Nur Deniz Çözümü ??

Oğlum bu gün sabah markete ekmek almaya gitti ve giderken sıcaktan şikayet ederek nerdeyse yarı çıplak gitmek istedi. Kahvaltıdan sonra gazoz içmek istiyorum dedi. Bende saat 11 civarında çok sıcak olduğunu söylediğini o yüzden şimdi daha sıcaktır gitme akşam git dedim. Sesini çıkarmayan oğlum üzerinde bir ceketle çıkageldi ve köpeğinin de üşüdüğünü ve üzerine bir battaniye istediğini söyledi..

Havalar nasıl olursa olsun, evde kendine göre sıcaklayan ve serinleyen bir dereceniz muhakkak vardır.

Gülme krizleri eşliğinde serin serin gazoz almaya gitti.

Çözümlerinin ve mantık anlayışının kime çektiğini anladım.

Çocuk bir mucize.....
Ve bu mucize ye sahip olmak için sadece sevgi yetiyor....
Kızıma bayılıyorum her haline beni sinirlendirdiğinde suratım bakan o melek(!) ifadeli cadıya özellikle....
çocuk başlı başına özel bir varlıktır bir proje değil....
çocuk kahkahası ile sevgiler.....

Alıntı: Yazan Av.S.B.Akyüz çocuk başlı başına özel bir varlıktır bir proje değil.... ..

Haklısının Sayın Akyüz ama hangi; Anadolu lisesi, hangi kolej, hangi üniversite dendiğinde bir anda aynı projenin parçası haline geliyorlar. Ben bu projeye dahil olmayacağım dediniğiniz anda da elinize büyük maliyetli fatura oluşuveriyor...

Sabahtan akşama kadar ekmek hariç her şeyi yiyen, normal günlerden daha çok iştahlı olan, içtiği suyu yarıya indiren ama ''itfar bombası,, patlayıncaya kadar süt içmeyerek oruç tutan bir oğlum var.

Çocuk süt orucu tutuyor işte... Benim büyük oğlum engel olamadığı açlık duygusu yüzünden asla oruç tutamadı... Arada bir tuttu ya da tutar gibi yaptı. Ama ortanca ve en küçük büyük inatla oruç tutanlardan...

Bunda şaşıracak ne var diyeceksiniz ama... Bizim evde oruç tutan kimse yok... Ben önceleri nikotin bağımlısı olduğum için ardından da hipoglisemi yüzünden asla oruç tutmadım. Eşim ise sıkı bir nikotin bağımlısı onun oruç tutması da imkansız...

Fakat bizim çocuklarımız neden bilmem kendi kararlarına göre oruç tutmaya karar verdiler ve tutmaya başladılar... Sonuçta biz anne baba olarak iftarda yada saurda onlara hizmet eden anne babalar haline düştük... Bu sayede bizim için ramazanın bir anlamı ve bize getirdiği değişik bir yaşam şekli oldu...

Küçükken ben de çok oruç tutmak isterdim , o zaman babam bana ''çocuklar gündüz oruç tutmazlar , onların orucu gece olur , sabah kalvaltı yapıp orucunu açarsın '' derdi Ben de mutlu olurdum , ramazanda oruç tutuyorum diye

her şeye rağmen bu mucizeyi ben de yaşamak istiyorum, bu sabah bir daha karar verdim buna!

İlk gün firar verdim. Hava sıcak ve hortumdan şırıl şırıl akan buz gibi suyu görünce içiverdim. İşin tuhafı bu durumda hemen farkına varmam gerekirdi ama aradan yarım saat geçti ve ben oruçlu olduğumu anımsadım.
Bazen buz dolabının yarısını boşaltan yetişkinler bile mevcut. Bir güzel yedikten sonra kişinin aklına geliyor.
Çocuk ken abime ramazan ayında "ben oruçluyken eğer yemek yersem, su içersem, görmezden gel" diyordum. Tam birşeyler yiyeceğim zaman "dur sen oruçlusun" dediler mi kızıyordum. Hemen de hatırlatırlar maalesef. İyice bir doysak ne var sanki değil mi?

Meyvasız ağaç olmas ki... Ben de meyva vermek istiommm... Kimse caydıramaz... 50 yaşına da gelsem bi tane çocuk mutlaka mutlaka istiooommmm.....

Aslında bir bebeğin çevresinde gelişen olaylar başlı başına senaryo...

Bir bebeği seven ya da ona mama yediren tüm büyüklerin komik duruma düştüklerini düşünün; koca koca insanlar bir anda küçülüp anlamsız sesler çıkarmaya başlar... Buna anlam veremeyen bebekler ağlamaya başladığında o koca dev hayal kırıklığına uğrar... "Yabancıladı her halde" der...

Hele hele sevinç çığlıkları atarak çocukları sevmek üzere atlayan insanlar, nazar değmesin diye şeklimi yoksa gerçekten mi tükürdüğü belli olmayan teyzeler...

Siz belki yere düşürdüğünü ağzına atar diye yerleri dezenfekte ederken, nolur bir seveyim ricası ile uzanan yıkanmamış eller...

Aslında bu komik bir paranoya ama doğru ve yaşanılası... Ben bunların hepsini yaşadım... Tüm bunları yaşamnın sonunda başkalarının bebekleri uzaktan sevmeyi, öpmemeyi, fazla ellememeyi ve en önemlisi bebek veya çocuk severken onu rahatsız etmemeyi öğrendim...

Sn. Gülümse bu konuda size katılıyorum. Ben de bazen kendimi zor tutmama rağmen "aman çocukcağıza bir zarar gelmesin" diye uzaktan seviyorum. Dikkat etmemiz lazım bu hususa. Şahsen çocuğum olsa pek kıskanç bir anne olacağımı düşünüyorum Zaafım var çocuklara karşı.

Kocaman çantalar taşırsınız...
Devamlı fotoğraf makinesi taşırsınız....
Binlerce kere sıkılmadan bıkmadan doğum anılarını anlatırsınız.....
Her yaptığı yeni hareketi mucize niteliğinde karşılarsınız....
En güzel bebek sizinkidir.....
Ona söylenene her eleştirel ya da masumane sorular size bıçak gibi saplanır...
Gece hiç sebep yokken uykunuzu bölüp koşarak gider bakar üstünü düzeltirsiniz....
Çocukluğunuzu hatırlar ve mutlu olursunuz....
Bambaşka bir dünyaya dahil olursunuz....
Nerede bebek eşyaları satılır,oyuncakcı nerededir hepsini bilirsiniz....
O doğmadan önce zamanı nasıl geçirdiğinizi bir türlü hatırlayamazsınız...

En önemlisi her gün her saat her dakika her saniye mucizenize hayran hayran bakar ve şükredersiniz....

Sizi karşılıksız sadece anne babası olduğunuz için sizi seven biri vardır....


Ve Sayın Gülümse;Haklısınız bende kızımdan sonra bebeklere daha dikkatli davranır oldum...Çocuk başka birşey.....

Her hafta sonu odasını toplar ve yerleştiririz. Birlikte evde iş bölümü yaparız. Konuşmanın sonunda nasıl ikna ediyorsa bütün iş benim görev alanıma giriyor.

Onunkiler yemek yemek, okula gitmek, oyun oynamak..

Pardon ekmeği o getirmese hiç bir şey yapamazmışım.

(Mantıklı geldi. )

Ehliyetimin olmadığı ama araba kullanmayı yeni yeni öğrenmeye başladığım dönemlerde büyük oğlum minicik bir delikanlıydı... Eşim boş bir köy yolunda arabayı bana verdiğinde oğlum itiraz etti...

"Kadınlar araba kullanmaz...." Eşimle oğlumun bu tepkisine güldük... Ama o ciddi bir tavırla itirazını devam ettirdi... "Kadınlar sadece bebek arabası kullanır, bu tür araba kullanmazlar"...

Çocuğunuzun öğretmenine gayet kendinizden emin sorarsınız. Çünkü yapılması gereken her şeyi yaptığınıza eminsiniz;

-X Bey bir sorun var mı?

-Nur Hanım , çocuğunuzun çok iyi bir zekası var, ama %10 unu bile kullanmıyor.Takdir ettiğim zaman görevim diyor , kızdığım zaman görevin diyor.Çok kendinden emin asla sınır tanımıyor.Gel oğlum yap bakalım şu kelimeyi.

Ben şaşkınlıkla dinlerken, bir kaç saniyelik dikkatle en mükemmeli yapıyor ve gidiyor.
-Nur Hanım , resmi çok iyi ama tekrardan nefret ediyor.Sadece kendi sınırları içinde tekrar ediyor. Asla kendini yormuyor.

Ve ben zeki diye sevinsem mi?Yoksa bu kadar kendine güvenin de sınırı olduğunu nasıl anlatsam karmaşasıyla sessizce çanta topluyorum.

Ne yapsam?

Kızsam başarılı ama planlı değil, kızmasam aynı özgürlük ve kendine güven böyle gidecek.

Bilinen şeyler için tekrar çok mu önemli?