(Karar Tarihi : 03.07.2000)

Dava: Mahalli mahkemesinden verilmiş bulunan yukarıda tarih ve numarası yazılı tahliye davasına dair karar davacı tarafından süresi duruşmalı olarak içinde temyiz edilmiş ancak dava duruşmalı işlerden olmadığından duruşma isteminin reddine karar verildikten sonra dosyadaki bütün kâğıtlar okunup gereği görüşülüp düşünüldü:

Karar: Dava akdin bitimi sebebiyle kiralananın tahliyesi istemine ilişkindir. Mahkeme süresinde açılmayan ve ihtiyaç iddiası samimi olmayan davanın reddine karar vermiş, hüküm davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.

Davacı vekili, dava dilekçesinde dava konusu yerin kira süresinin sona erdiğini, kiralananın kahvehane olarak işletileceğini iddia ederek bu davayı açmıştır. Davalı ihtiyaç iddiasının samimi olmadığını savunarak davanın reddini istemiştir.

Kiralananın 6570 Sayılı Kanunun kapsamı dışında kaldığı, köyde bulunduğu hususunda bir uyuşmazlık yoktur. Kiralananın 3.12.1995 tarihinde ve 4 yıl süreli olarak davalıya kiraya verildiği anlaşılmaktadır. Bu durumda sözleşme 3.12.1999 tarihinde sona ermiştir.

Kiralanan 6570 sayılı yasaya tabi olmadığından Borçlar Kanunu hükümlerinin uygulanması gerekir. Kira süresinin taraflarca tayin edilmiş olması karşısında kira sözleşmesinin sona ermesi hali Borçlar Kanunu'nun 263. maddesinde düzenlenmiştir. Borçlar Kanunu'nun 266. maddesine göre kiracı, kiralananı ne halde teslim almışsa o halde geri vermekle yükümlüdür. Kiralayanın da kiracıyı buna zorlamaya hakkı vardır. Daha evvel herhangi bir feshi ihbarda bulunmaya zaruret yoktur. Kiralayan bu durumda isterse icra ve iflas kanunun 272. maddesi gereğince bir ay içinde mukaveleyi ibrazla tahliye isteyebileceği gibi isterse mahkemeye de başvurabilir. Borçlar Kanunu'nun 262. maddesine göre ihtarda bulunma mükellefiyeti, kiranın süresiz olması veya bu hale dönüşmesi haline münhasırdır. Sözleşmede, 4 yılın sonunda kiralanan yerin boş olarak teslimine ilişkin bir hüküm olmaması kira sözleşmesinin süresiz hale geldiğini göstermez. Bu nedenle 24.12.1999 tarihinde açılan dava süresindedir. Borçlar Kanunu'nun 263. maddesi uyarınca kiralananın sürenin sonunda tahliye edilmesi gerekir. Taşınmaz Borçlar Kanunu'na tabi olduğundan ayrıca ihtiyaç iddiasının ispatına gerek yoktur. Buna rağmen mahkemenin 6570 Sayılı Kanunun 7/c maddesindeki koşulları arayarak davayı reddetmesi de doğru değildir.

Süresinde açılmış davanın kabulü ile kiralananın tahliyesine karar vermek gerekirken davanın reddine karar verilmesi hatalı olmuştur.

Hüküm bu nedenle bozulmalıdır.

KARAR : Yukarıda açıklanan nedenlerle temyiz itirazlarının kabulü ile HUMK'nun 428. maddesi uyarınca hükmün BOZULMASINA ve istek halinde peşin alınan temyiz harcının temyiz edene iadesine 3.7.2000 tarihinde oybirliği ile karar verildi.

İlgili Mevzuat Hükmü : Gayrımenkul Kiraları Hakkında Kanun MADDE 7 :Kira şartlarına ve Borçlar Kanununun bu kanuna aykırı olmayan hükümlerine riayet edilse bile aşağıdaki yazılı hallerde kiralayan

(Madde fıkraları şerhe ayrı ayrı işlenmiştir.)

Şerh Son Güncelleme: 05-01-2011