Her türlü tebligatın öncelikle muhatabına yapılması asıldır. Tebligat kanunundaki düzenlemeler incelendiğinde tebliğin mümkün olduğunca asile yapılmasının arandığı açık olarak görülebilecektir.
Buna, Tebligat Kanunun 21/2 md sindeki hal de dahildir.
Oysa tebliğ memurları, Tebligat Kanunun 21/2 md şerhini içeren tebligatları adreslerine hiç gitmeden, yasada geçen sair kişilere ( çoğunlukla muhtarlara ) teslim etme eğilimindirler. Bunda, Tebligat Kanunun 21/2 md de, posta memurunun bu maddedeki halde dahi öncelikle ilgili adrese gitmesi gerektiği yönünde açık bir hüküm olmamasının etkisi büyüktür.
Bu nedenle, ilgili maddeye bu tür bir ekleme yapılarak uygulamadaki bu belirsizliğin önü alınmış olacaktır.
İyi veya kötü niyetli olup olmadığına bakılmaksızın muhatabına herhangi bir tebliğ yapmak veya yaptırmak isteyen kişi, öncelikle muhatap ile ile ilgili olmayan bir adrese ilk tebligatı göndererek bunun iade olmasını sağladıktan sonra bu kere tebligatın TK m 21/2 md göre yapılmasını talep etmesi halinde, bu kere yasada bu konuda açık hüküm olmadığından ilgili posta memurları, bahse konu tebligatı direkt olarak muhtara bırakmaktadırlar. Bu halde de muhatabın tebliğe konu işlemden haberdar olması mümkün değildir. Çünkü hiçbir muhtar tebliğ muhatabını aramaz. Bu, zaten muhtarın yasal görevi de değildir. Bu hal özellikle TK 21/2 md ile ilgili son içtihadı birleştirme kararından sonra daha da önem kazanmıştır.

Bu nedenle ilgili maddeye bu tür bir ekleme yapılarak uygulamadaki bu belirsizliğin önü alınmış olacaktır.