Sayın Y.Darende'nin yazısı, özellikle CMK'da yeni oluşturulan Adli Kontrol kurumunu derli toplu özetlemesi, yeniliğini vurgulaması anlamında önemli ve yararlı.. Bu çerçevede kafasına, eline sağlık diyorum.

Y.darendenin yazısınıda belirtilen hususlar nazariye açısından hukuk dünyasının özlediği şeylerdir.Fakat Yargılama deyince akla sadece adliye gelmemeli. Kolluk yargılama açısından önemli bir yere sahip.Ayrıca halkın hukuk bilinci de önem arz etmektedir.<br />
Hakim olarak bu iki sebebi göz ardı edemezsiniz.Öncelikle tutuklamanın istisnai durum olması kabul edilmekle birlikte sorgu sonası ceza alması muhtemel birinin serbest kalması toplum ve insan hakları dersi veren medya nazarında hakimleri suçlu konumuna düşürmekte ve suçlular sanki beraat etmiş gibi adliyeden ayrılmakta hatta adliye dışında bekleyen şüpheli yakınlarını adliye bahçesini şov alanı haline getirmektedir.Karşı tarafta bekleyen mağdur yakınlarını ise adalete olan güvenini yıkmaktadır.Ayrıca serbest kalanların zamanaşımı bitinceye kadar yakalanmadığı veya yakalanmak istenmediği bir türkiye gerçeğidir.<br />
hukuk dersi veren avrupadan örnek vermek gerekirse ingiliz polisi 14 gün şüpheliyi göz altında tutabilmekte iken türk yargıcının taktir hakkını kullanıp tutuklama kararı vermesi insan haklarına aykırı görülmektedir.Ki ayrıca bu taktiri CMK 268 maddesi gereğince itiraz gibi kontrol mekanizması ile garanti altına alınmasına rağmen ...<br />
Teori uygulamaya ışık tutmalıdır.Fakat türkiyede kanunları hazırlayanlar anadoludaki hayattan kopuk istanbul ankara gibi büyük şehirlerde yaşayan kişilerdir.Bu nedenlerle gerekli araştırmalar anketler yapılmaksızın hazırlanan kanunlar toplum vicdanını rahatlatamamaktadır.<br />
Sanırım olması gerekene ulaşmak için olan durumu ve şartları göz ardı etmemeliyiz Saygılarımla

Öncelikle, Yeliz Darende'nin yorumlarına katılıyor ve teşekkür ediyorum. Hakkı Bey'in yazısında yer alan, "kanunların, toplumsal ihtiyaçlar araştırılarak çıkartılması gerektiği" yolundaki eleştiriye de iştirak ediyorum.<br />
Ancak, şüphelinin tahliyesinin gösteri haline getirildiği ya da mağdur ve yakınlarının daha çok üzüldüğü gerekçesiyle tutuklamanın ekstra bir disiplin ve adalet sağlama aracı olarak kullanılması isteğine katılmam mümkün değildir. <br />
Çünkü bu aşamada söz konusu olan kişi, suçlu değil, sanıktır. Bu kişi üzerinde kamu gücünün kullanılması tehdidi söz konusudur. Ortaçağda, bu konumdaki kişiler dahi ciddi mağduriyetlere uğramıştır ve bu sebeple, insan onuru ile bağdaşır bir yargılama temini maksadıyla sanık hakları ihdas edilmiştir. Söz konusu olan insan hakkı ise buna ilişkin tüm ilkeler gibi, uygulama da evrenseldir. İnsan hakları, dünyanın her yerinde aynı hassasiyetle uygulanmalıdır.<br />
Kanun koyucu, tutuklamayı, sadece ceza yargılamasının amacına ulaşması bakımından bir tedbir olarak düzenlemiştir. Ceza yargılamasının amacı ise maddi gerçeği bulmaktır. Bu dünyanın her yerinde böyle olmalıdır. Tutuklama müessesesi, adaleti sağlama maksadı ile kullanıldığı takdirde, ceza yargılama hukukunun değil, infaz hukukunun aracı haline gelmiş olacaktır. Oysa sanık, sanıktır, suçlu değil. Eğer amaç adaleti sağlama ise hakimlerimizin yapması gereken şey, daha yargılamanın başında, tedbiri cezaya döndürmek değil, yargılamanın sonunda, suçluluk sabit ise cezayı tedbire çevirmekten kaçınmak olabilir; tabii, cezayı tedbire çevirmeye engel durumlar varsa... Kanımca, Yargıtayın, bu noktada takdir hakkına müdahale etmemesi gerekmektedir. İstinaf Mahkemeleri, bu husutaki sorunu daha net bir şekilde çözecektir.<br />
Özetle, tutuklamanın, yargılama hukuku aracı olmaktan çıkartılıp, infaz hukuku aracı haline getirilmesi, ceza yargılama hukukunun evrimini tersine çevirme anlamı taşıdığını düşünüyorum. Ne yönde olursa olsun, fikir ve emek harcayan herkese teşekkür ve saygılarımla

Yazarın fikirlerine katılıyorum. Tutklama ceza değil, tedbirdir.

bu makaleniz 2005 ve 2006 değişikliklerini içermemektedir. mesela 2005 değişikliği ile 100. maddenin son fıkrasındaki 2 yıllık süre 1 yıla indirilmiştir.