içimden geldi yazdım:)

.................................
hayat o kadar farklı ki...dünya o kadar büyük ki....biz sadece görebileceğimiz kadarını görüyoruz...öyle oyunlar oynanıyor öyle yalanlar söyleniyor ki...biz yine de dünya tertemiz kalacak masallarına inanıyoruz....ben dünyayı ne kadar güzellikle buldum ne kadarını kendime yansıtabildim ki yarınıma,geleceğime miras bırakabileyim...kaç kez son mektupları yazdım..kaç kez hayatın bağlarını tek bir cam kesiğiyle ya da tek kurşunla bitirmeyi düşündüm..çok kez bir daha güneşin doğmaması için gözlerimi kapadım..ama yine de yorgun sabahlara parmaklarımın arasına dolaşmış birkaç umutla uyandım.bunlarla hayatımdaki sökükleri yamamaya çalıştım..ama bir baktım ki aslında hayat zaten yokmuş...her günü birbirine ekleyerek bunu zaten ben yaratmışım..ve kendi eserimi kendim yakıp yıkmak istemişim....her ressam her şair gibi eserimi ben de geleceğe bırakmak isterdim...ama bir insan eser oluşturuyorsa onu kendi yok etmelidir diye düşünüyorum...eğer bu hayatı ben örmüşsem bu paçavrayı bozmak da benim hakkımdır elbette ki...bir katilin elinden ya da şapşal bir şoförün elinden ecelim gelecekse bu ölüm beni alçaltır..benim gözyaşlarıyla yıkadığım her günü,kırgın tebessümlerimi,elimden çalınan hayallerimi,kabuslara sattığım düşlerimi yok edecek kişi benden başkası olmamalı..
gelecek yalan....hepsi kandırmaca ...sadece zavallıca avuntular...uğrunda ölünecek bir şey yok...kavgaya değer bir amaç yok..tüm niyetler süslenerek bize güzel gibi gösterilmiş...gülen yüzlerdeki karanlık gözleri göremedik....bize uzanan ellerin aslında uçuruma çekebileceğini göremedik...sevdik....neyi sevdiğimizi düşünmeden sadece yüreğimizi dinledik...oysa yürek çaresizdi oysa yürek bitkindi...tekrar kırgınlıkların kor alevlerine verdik bile bile bu kalpleri...umudumuz var dedik...umut neydi ki?daha tanımını bile yapamadığım bir şeyin hayatımı belirlemedeki kifayetsizliğini daha önceleri bilemedim..Ve bugün...daha da yorgunum....bir insanın yaşı kadar değil yaşadıkları kadar konuşması gerektiğine inanırım...oysa şimdi tüm bu inançlarımın,prensiplerimin,ya da varmış gibi farzettiğim umutların yok olmasını, takvimleri yine aynı yerden kaldığım sayfadan
okumaya başlamamayı isterdim...
erdemli bir insan olmaya çalıştım..sevilmeye çalıştım..başkalarına değer verirken kendi değerimi günden güne yitirmeye başladım...insanları tanımaya çalışırken kendime yabancılaştım..oysa kendimden başka kimim vardı ki?kim vardı benim ruhum kadar yakın?hangi dostun elleri nefesim kadar sıcaktı ki?hiçbiri...hiç kimse...kendim gibi olamadım şimdi ben de....tek varlığım olan benliğimi de kaybettim..ey Tanrı-Allah-Yaradan-Rab...Nasıl hitap edeceğimi bilmiyorum..şimdi sen bir kulunun böyle güçsüz olduğuyla hicap mı duyacaksın yoksa hayatın kurallarını bu aciz kula bu derece ağır uyguladığından üzülecek misin..ya da...ya da kendi hayatına son verdi diye ateşlerle mi cezalandıracaksın?iyi de bu hayatı senden ben dilemedim ki....

Süper muhteşem...Bütün en güzel,en heyecanlı,en çoşkun kelimeleri bu yazı için söylesenizde bence yanında az gelir....Teşekkürler sayın elif türk....saygılarımla..

Evet yazınız bir bütün olarak düşünüldüğünde çok güzel.Ancak benim aklıma takılan bir soru var. Gerçekten bu yazıyı inanarak mı yazdınız?Eğer inanarak yazdıysanız diğer sorularım.Hayata karşı bu kadar karamsar olmak ya da şikayetçi olmak doğru mu? Hayat zaten engellerin kendisi değil mi?
Bence mutlu olmak,insanın kendi elindedir.Hayata nereden baktığıyla ve hayattan ne istediğiyle ilgili...

Saygılarımla....

Sevgili Elif,
Hayat neresinden bakarsan bak, bütün olumsuzluklarına rağmen çok güzel. Ağaçlar hala yeşerebiliyor, çiçekler hala açıyor, çocuklar hala gülüyor yani yaşam tüm hızıyla devam ediyor. Hayat çok çok çoook güzel, eğer yaşamayı bilirsek olaylara iyi taraflarından bakabilirsek.

Sevgili Elif
Ellerine sağlık yazını okudum depresyona girdim. Sorumlusu sensin kalemin gücü işte, şimdide kara kara nasıl çıkarım diye düşünüyorum.
Sanırım hayat hiç bir şeyin üzerinde gereğinden fazla düşünmediğimiz zaman güzel.

Bİz BÜyÜdÜk Ve Kİrlendİ DÜnya...

bu yazıyı okuduktan sonra depresyona giren arkadaşlardan özür dilerim..ama içimden geldi ve yazdım..suçlu bunları söyleyen değil bunları söyleten olsa gerek...

sayın NİSAN...benim yazıyı inanarak yazıp yazmadığımı sormuşsunuz.NEYE İNANARAK?...inançlarımdan sıyrılıp yazdım ...duygularımla değil yorgunluğumla mantıksızlığın içinde kalmış mantığımla yazdım...yazıma güzel demişsiniz teşekkürler arkadaşlar...ama beğenileceğini sanmıyordum sadece bir ruh halinin tablosunu çizdim..sevgili NİSAN...benden de bir soru size...siz inandığınız şey için mi yaşıyorsunuz??inandığınız bir şey için yaşamak kadar inanmadığımız bir hayatı sona erdirmek de doğal olsa gerek..

evet hayat çooook güzel....sonsuza dek mutlu yaşayacağız..ozon tabakasında ki delik küçülecek..kutuplardaki erime duracak....suçlar işlenmeyecek,insanlar katledilmeyecek,maddi çıkarlarla insan hayatı beş paranın altında bir değerde olmayacak,barış içinde yaşayıp gideceğiz,dünyada açlıktan ölünmeyecek,herkes eşit olacak,kanlı rejimler son bulacak,hatta siz istemedikten sonra yağmur da yağmayacak,bankadan cepleriniz dolu çıktığınızda saldırıya uğramayacaksınız,aşklarınızın sonu hüsran olmayacak,,sevdiğiniz insanın kollarınızda yok olup gitmesine şahit olmayacaksınız...vs vs
ne kadar inandırıcı oldu?bakın pespembe bir tablo..inanmak istediklerimiz bunlar...bunlara inanbiliyor musunuz ?hesap yapmadan yaşayabiliyor musunuz??kötü olana inanmak istemeyiz...ama mutlak olan aslında kötülüktür.siz bir şeylerin iyi gideceğine inandırıp durursunuz kendinizi..peki sonuç nasıldır?beklediğiniz gibi mi?H-A-Y-I-R...

Sevgili Elif
Hayatın bazen görmek istediğimiz yüzünü görüyoruz diye düşünüyorum; ve hayat her zaman toz pembe olamıyor. Bazen bizden çok daha kötü durumda olanları düşünmek bile, bir teselli olabiliyor.
Seneler önce bir kitapta ''Yiyeceğimiz ve örtüneceğimiz oldukça onlarla kanâât etmeli'' diye okumuş ve bundan çok etkilenmiştim.Hayat bir döngü iyi günler de var kötü günlerde, iyi günlerimizde var oluşumuzu sorgulamaz iken; kötü günlerimizde hep düşünürüz bunu, oysa hayata gelmeyi istedik veya istemedik önemli olan şu anda mevcut olan : Hayattamıyız o halde bu hayatı kendimize işkence etmeyelim. Komik yanlarını, iyi yönlerini görmeye çalışalım. Bizi motive eden arkadaşlıklar kuralım, bizde çevremizdekileri motive edelim. Unutmayalım duygular bulaşıcıdır mutluluk da mutsuzluk da
Hayatın en güzel yönlerini görebilmen dileğiyle

Sevgiler

Sevgili Elif, duyguların ve onların aksi olan bu güzel sözlerinde baştan sona haklı olsan da yaşam bize sunulmuş bir armağan diye düşünüyorum; yani umut hep olmalı.
Bi şekilde bu berbat hayata katlanmamızı sağlayan bi şeyler olmalı.

YAŞADIKLARIMDAN ÖĞRENDİĞİM BİR ŞEY VAR

Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:
...

...

Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:
Yaşadın mı büyük yaşayacaksın, ırmaklara, göğe, bütün evrene
karışırcasına
Çünkü ömür dediğimiz şey, hayata sunulmuş bir armağandır
Ve hayat, sunulmuş bir armağandır insana
ATAOL BEHRAMOĞLU

ewet çiçekler açıyor.ama sadece bir mevsimlik..evet ağaçlar yeşeriyor...ama sadece bir mevsimlik hüküm sürüyorlar..her şey yavaş yavaş yok olmakta...her şey bir sona doğru akıyor.ama bu yavaş bir biçimde gerçekleştiği için hiç kimse fark etmiyor..o her sabah doğan güneş bile eskiyor...bir çiçek soluyor diğeri açıyor.ama gelen yitip gidenin aynısı mıdır?aynı toprakta can bulan çiçeklerin türleri aynı olsa bile toprakta bıraktıkları izler farklıdır tıpkı bizler gibi..ben de bir iz bıraktım..sizler de öyle...aynı mı bu izler?
bir gün bir omuz çarpar gider yolumuzda hızla yürürken..bir sıcaklık bırakır yabancı...bir çift göze rastlar gözleriniz...yabancı bir bedene de ait olsa tanındık bakışlardır..çaresiz...yorgun..ağlamaklı..gülerken bile mahzun duran bakışlar...bir merhabayı esirgediğiniz insanı bile bulamazsınız bir gün...hayat devinim içerisindedir...hep bir var oluş ve yok oluş...bunlar hayatın kanunlarıdır...isyan etmek yersiz...isyan edenleri de sustururuz..duymamak için o kötü sözleri...hayatın güller bahçesi olduğuna inandırmışsınızdır kendinizi..oysa o gülleri tutmaya çalışırken dikenler kalbine umutlarına saplanan biri vardır karşınızda...o insana güllerden bahsettiğinizde sadece nefret duyar...bilmez ki güllerin kadifemsi halini..güllere ulaşamadan dikenlerin tadını almıştır..ve artık vazgeçmiştir o gülbahçesinden....

bir şiir de benden olsun o zaman

öfken ateş olmalı...
yakmalı tüm cihanı...
gözyaşın umman olmalı
yutmalı tüm karaları..
tek bir kurşunla yok etmeli tüm insanları
bir sözle delip geçmeli tüm ruhları
ne bir an bekle ne de dünleri özle
sadece bugünü yaşa
gelecek sana ait değil
geçmiş ise küflendi çoktan..

sayın suzan bu güzel şiir paylaştığınız için teşekkürler..yine de yaşamak güzel olsa gerek...benim mevsimim geçmedi sanırım...mevsimlerin bahara dönmesini bekliyorum...yazımı okuyup değerli fikirlerini paylaşan duyarlı insanlara çok teşekkürler...ama sadece içimden gelmişti..ve biliyorum ki sizin içinizden de bu aydınlık sözler geldii.
teşekkürler

ölmek yerine kendini ölü farzetmektir tek çaresi intihar saplantısının...
resme bakar gibi bakrsın hayata,
ressama burun kıvırırsın en fazla,ya da bakarsın başka bir tabloya...
üzüldüğünde,acı duyduğunda "bir ölüyüm ben demelisin"kendine ama...
belki de üzülebilmenin ve göz yaşı dökebilmenin bile ne kadar kıymetli olduğunu hatırlatır bu sana...
ölenden geriye kalmaktan daha zor bir şey yok dünyada,ölüm de dahil buna!!! ve arkanda kimseyi bırakmamak için bile yaşamaya sarılmak kutsal görevdir insana.
ruhum daraldı,çıkıyorum bu sayfadan.
başka bir resme bakmaya...

sayfaları kitaptan tek tek yırtan sizlersiniz..her sayfayı kendi ellerinizle açar okur ve çevirirsiniz..son sayfayı da böyle çevirebilecek misiniz

Sayın Elif tek tek sayfalarını yırtsak da bu hayat sonu olmayan bir kitap değil mi?
Size önerim o zaman Borges'in Kum Kitabı hikayesini okumak

sevgili suzan ah bi de kitap okumayı sevsem önerdiğiniz kitabı okuyacağım öneriniz için teşekkürler temin etmeye ve bir gayretle okumaya çalışacağım

söyleyecek birşey bulamıyorum.
düşünemiyorum galiba..
neden mİ? Bilmiyorum.
babam öğretmedi, mutlu düşüncem pek olmadı.
karamsarlık değil mi elif in yaptığı?
hayat acımamış, kimin, kiminin umrunda..
hepimiz mi "süper kahraman" olacaktık?..
düşler, hayal kırıklıkları, düşmeler
bazen kalkmak istemez insan..
kalkamaz deme! istemez..
kalk ve yeniden düş..
düşler ve düşmeler..
yeniden ve yeniden..
hayat acımadı deme, hayata acı!
yok olmaz varolan,
öğretilenler, değerler yitirilse de
öğrendiklerinle yaşamayı öğren..
bir nefes daha..
hayattan tek beklediğim..
sadece bir nefes..
(kendime ithaf ediyorum)

ister karamsarlık ister yılgınlık ister kalp ağrısı deyin
tanımlar önemli değil yaşananları anlayamadıktan sonra
bu rulet oyununda namluyu başına dayayan
kararlı bakışlarıyla karşısındakini korkutan
ama içinde ağlayıp duran çocuğu susturamayan
biri var işte tam burda...tıpkı sizler gibi....

yaşananlar ve anlaşılmak.. Neden bu kadar önemli olsun ki beni, seni, birilerini anlayabilmek? Birinin beni anlaması çok mu önemli? Sanmıyorum, yaşamak için vazgeçilmezlerden değil, hatta güzel bir hayat için bile gerekli değil. "Ben gizli bir hazineydim,bilinmek istedim...
her insanda biraz var. öleceğini bile bile yaşamak zorunda olan tek canlının paradoksu. Yaşam ve ölüm..
bir son olmadığına inandığın anda gerçekten yaşamaya başlarsın. yahut,"ne olursa olsun" dediğin zaman da yaşarsın Manga(L)nın dediği gibi "yalandan" yaşamaya..
Herkes yolunu kendi çizer, çizeceği kalemi kendisi seçmedi ama gerçekler..
Sanırım bir kaleminin olduğunun yeni farkına vardın, hemde sen istemeden sana verilen bir kalem. istersen kır, ama sanmıyorum bunu isteyeceğini, çünkü güzel bir kalemin var
mürekkep?
kağıt?
...
rulet değildir,hayat..
SINAV... gerçeği kabul etmek zor gelir insana,
bu hayat sadece bir SINAV.
aslında bütün mesele bu.
kabul "etmek" ya da "etmemek.."
işte bütün mesele bu..:P

ağlayan cocuk konusunda bir arkadaşa tavsiyem olmuştu.
onu sadece yalancı meme avutur bizim oralarda.
bursa ya da "diyar"bakır da çocuklar ağladığında ne yapıyorlar gözlemle, bizimle de paylaşırsan sevinirim.
hapşuu.."umutlu yaşa"(yayım..)

Aldığın her nefes için yine de şükretmelisin bence.senin yerinde olmak isteyen insanları düşümelisin iyi ki varım diyebilmelisin hayata direnebilmelisin başkalrını kurtarmanın kendini kurtarmaktan geçtiğini bilmelisin bu acı hayattan öğrendiğin bişeyler olmalı bunu yaşayabilmelisin ve azrail gelene kadar beklemelisin onu... unutma yaşamak direnmektir...seni seven insanlar yardımcı olsun sana annenden başlayabilirsin ve de benden SENİ SEVİYORUM ELİF...dünyanın senin gibilere ihtiyacı var...hayata inat gülümseyebilmelisin,bunu başarabilirsin,sana güveniyorum...

sevgili güldalcım,
canım benim ya...ben de seni çok seviyorum..sık sık görüşemiyoruz maalesef..ben sınav dönemi her gün okula geliyorum ama sen yoksun sınav saatlerimiz farklı.görüşmek umuduyla canım benim..ilgin ve sevgin için çok teşekkürler...pes etmek için henüz çok erken....bunu biliyorum...

ağlayan bir çocuğu susturmak hep zordur sayın şahin...
kandırmaya çalışsanız da kandıramazsınız.illa ki istediğini vermelisiniz susturmak için..ve içimdeki çocuğun istediği şey belli...istediğini elde edemediğinden ağlayıp duruyor yaramaz şeyçocuk bursada da dbakırda da aynı çocuktur açıklama yapmaya gerek yokve klasik ebeveyn tablolaları işte..değişen pek bişey yok

Canım ben senin ne kadar güçlü biri olduğunun farkındayım zaten kendine dikkat et olur mu sınavlarında başarılar

Teşekkürler ilgisini esirgemeyen herkese....içimden gelenleri yazmaya devam edeceğim.pişman değilim..bugün olsa yine yapardım))
teşekkürler tekrar.....

içimden öyle şeyler geldi ki...kulaklarım kendi sesimi bile duymaktan acizdi...sevgi dolu umut dolu sözcükleri çoktan sürgün etmiştim sözlüklerden...dudaklarımdan gamzelerimi söküp atalı hazan dolu yıllar geçmişti...kırgındım ama susamadım kırgınlıklara...sessizce ağladım...ağladım gözyaşlarımı birbir saydı insanlar...acıdılar...oysa acınmak değildi istediğim...biraz merhamet biraz hatrı sayılır bir sevgi...yalanlar değildi benim teselli sözcüklerinden anladığım...kandırılabilecek kadar aptal görülmemeliydim halbuki...hiçbir söz hiçbir el hiçbir bakış avutmuyor beni...eller soğuk...gözler uçurum....o elleri tutamam üşürüm ...o gözlere bakamam yok olurum...yalanı saramam yılanı sevemem....benden çek ellerini....al yere çal o acıyan bakışlarını...ben seninle gelemem....çek git benim şehrimden....kırık dökük bir hayatım var....bunun son demlerini huzurla yaşamayı esirgemeyin benden...

ük ki....biz sadece görebileceğimiz kadarını görüyoruz...öyle oyunlar oynanıyor öyle yalanlar söyleniyor ki...biz yine de dünya tertemiz kalacak masallarına inanıyoruz....ben dünyayı ne kadar güzellikle buldum ne kadarını kendime yansıtabildim ki yarınıma,geleceğime miras bırakabileyim...kaç kez son mektupları yazdım..kaç kez hayatın bağlarını tek bir cam kesiğiyle ya da tek kurşunla bitirmeyi düşündüm..çok kez bir daha güneşin doğmaması için gözlerimi kapadım..ama yine de yorgun sabahlara parmaklarımın arasına dolaşmış birkaç umutla uyandım.bunlarla hayatımdaki sökükleri yamamaya çalıştım..ama bir baktım ki aslında hayat zaten yokmuş...her günü birbirine ekleyerek bunu zaten ben yaratmışım..ve kendi eserimi kendim yakıp yıkmak istemişim....her ressam her şair gibi eserimi ben de geleceğe bırakmak isterdim...ama bir insan eser oluşturuyorsa onu kendi yok etmelidir diye düşünüyorum...eğer bu hayatı ben örmüşsem bu paçavrayı bozmak da benim hakkımdır elbette ki...bir katilin elinden ya da şapşal bir şoförün elinden ecelim gelecekse bu ölüm beni alçaltır..benim gözyaşlarıyla yıkadığım her günü,kırgın tebessümlerimi,elimden çalınan hayallerimi,kabuslara sattığım düşlerimi yok edecek kişi benden başkası olmamalı..
gelecek yalan....hepsi kandırmaca ...sadece zavallıca avuntular...uğrunda ölünecek bir şey yok...kavgaya değer bir amaç yok..tüm niyetler süslenerek bize güzel gibi gösterilmiş...gülen yüzlerdeki karanlık gözleri göremedik....bize uzanan ellerin aslında uçuruma çekebileceğini göremedik...sevdik....neyi sevdiğimizi düşünmeden sadece yüreğimizi dinledik...oysa yürek çaresizdi oysa yürek bitkindi...tekrar kırgınlıkların kor alevlerine verdik bile bile bu kalpleri...umudumuz var dedik...umut neydi ki?daha tanımını bile yapamadığım bir şeyin hayatımı belirlemedeki kifayetsizliğini daha önceleri bilemedim..Ve bugün...daha da yorgunum....bir insanın yaşı kadar değil yaşadıkları kadar konuşması gerektiğine inanırım...oysa şimdi tüm bu inançlarımın,prensiplerimin,ya da varmış gibi farzettiğim umutların yok olmasını, takvimleri yine aynı yerden kaldığım sayfadan
okumaya başlamamayı isterdim...
erdemli bir insan olmaya çalıştım..sevilmeye çalıştım..başkalarına değer verirken kendi değerimi günden güne yitirmeye başladım...insanları tanımaya çalışırken kendime yabancılaştım..oysa kendimden başka kimim vardı ki?kim vardı benim ruhum kadar yakın?hangi dostun elleri nefesim kadar sıcaktı ki?hiçbiri...hiç kimse...kendim gibi olamadım şimdi ben de....tek varlığım olan benliğimi de kaybettim..ey Tanrı-Allah-Yaradan-Rab...Nasıl hitap edeceğimi bilmiyorum..şimdi sen bir kulunun böyle g

murat bey?hayata dair söyleyecekleriniz benim laflarım mıydıya da sanırım benimle aynı fikirde olduğunuzu ifade etmek istemişsiniz

hımm birileri elf kızının kafasını bozmuş sanırım
insanlar hayatı görmek istedikleri gibi görürler acilen psikolojik destek

biraz daha ılımlı bir yaklaşım herşeyi çözücektir. her insan yer yer depresif duygular yaşar. ama önemli olan bunları en kısa zamanda atlatabilmek sanırım, intihar bir çözüm değil olsa olsa korkakça bir kaçış gibi gözüküyor.