Bir Uçurumdur Hayat

Bir gece hayalinde ansızın yakalayan,ödünç bir hüzün yükler tüm gidişler.Karanlığın kuytusunda,gözlerin ihanet eder sana.Hoyratlık kahkahalardan düşen gülümsemeye hasret.Kaç ömür yeter,sevda titreyişlerinden kalan parçalanmışlığı toparlamaya.Bana sor...ma.Ben teninin kokusunu okşamaktayım hala.Ayın karanlık yüzünden sızdırdığım hayalinle.Ödünç bir hüzün yükledim gidişine.

Hayat Hep gidişlerden ibaret değilmi?

Alıntı: Yazan Av.Adnan Koray İşte tam da bu : Keşke bilim herşeyi çözebilseydi. O zaman hayat bir uçurum olmazdı

Çözemez, çözemiyor sanırım Sayın Koray..

Belki de hayat zaman zaman uçurum olmalı. Hep düz bir çizgi gibi yaşamak boğar insanı.. Belki inişler , yokuşlar ve o derin uçurumlar bizi kendimize getirmek, zorlamak ve hatta güçlü kılmak için birer sebep olmalı.. Belki.. Bilmiyorum ama bilim ve akademik bakış bir yere kadar çözer sanırım hayatı..

Genellikle keskin bir değişimden önce bir dibe vuruş yaşanır. Hayatın uçurumları belki de gelecek güzel şeylerin gerçekleşmesi için gerekli de olabilir..Bir de böyle baksak

bu hayatta unuttuğun kadar unutulursun

Doğanın ve insanın doğal dengesi kurallarınızı zorladığında ne bilimsel ne de akademic yaklaşım fayda sağlamaz.Hayat,mekanik bir sistem gibi görülse de,motor duygularla çalışmakta.İstediğiniz teknolojiye sahip olun yine de bu sistemi değiştirmeniz mümkün değil.Nasıl arabalar suyla çalıştırılamazsa hayatta bilimsel bir bakış açısıyla ilerlemez ya da güzelleşmez.Sadece gözünüzün gördüğü kulağınızın duyduğu,elinizin dokunduğu dış dünyayı güzelleştirirsiniz hepsi bu.Oysa HAYATIN TA KENDİSİ BENLİĞİNİZDE YAŞADIKLARINIZ...

Yeniden kazıyorum kocaman bir temeli. Hayatın ensesine bir şaplak daha indirmeli. Belki sendeler de düşer önüme. Valla acımam, içim cız etmez artık düzen bitmeli.

Sabırdan bir dağmışım diğer dağlara selam. Sırtımda koca bir yük duramam yola devam. Umut belki burada, belki de bitti babam. Bitse de bitmese de ben yerimde duramam.

Kös kös olmuş bükmüş belini. Sızlanır, mızmızlanır kaldıramaz elini. Bizden geçti be yavrum! der, bitmiş artık filimi. Hayatın sonu yahut uçurumun dibi mi?

Niyuv cenereyşın sardı her yanımızı. Biz eskidik, olduk gıymetli sandık serdik antikamızı. Yaşadık, yaşıyoruz kahveden falımızı. Sorsalar anlatırız en eski anımızı.

Şimdi sözlerin ne anlamı var. Kaçsa da yıllar geçse de yıllar. Şimdi sohbetin ne kıymeti var. Koca masalar, bomboş odalar.

Ama umut var işte tükenmez lanet! Kandırır beni sürükler kehanet. Bir yıldız doğar güneşim olur. Umut yeşerir mabedim olur.

Hayat kısa, kısacık. Ömür ondan kısacık. Sözler tatlı küçüçük. Mutluluktur kesecik.

Hayat bu; Bugün varsın yarın yoksun, Bugün sevilirsin yarın unutulursun, Bugün seversin yarın gözyaşı dökersin, pişmanım dersin uçurumdan aşağıya itilirsin, düşersin peşi sıra tekmeler yersin, Seviyorum dersin karşındaki insandan tokat yersin....

Fırtınalardan yorulduğunda sığındığın limanın durgun sularına bırak kendini...Dinlendiğin her saniye katacaktır ömrüne binlerce yaşama sevinci...İçinde -az da olsa- varsa mutluluk bilinci...Bu koşuyu önde bitireceksin,üstelik birinci...

Arkamızda bıraktığımız onca zamana geçmiş dedik, önümüzdeki uzun yola ise gelecek... Geçmişte yaptığımız bütün hatalar önümüzdeki uzun yolda karşımıza çukur olarak gelmekte...

Arkana bakarak yürürsen önündeki küçük çukura düşmemek mümkün mü? İşte o küçük olduğunu düşündüğümüz çukurlar kimi zaman uçurumumuz olur. Çukurlarla dolu bir yolda arkana bakarak koşmak bir yana yürümek bile çok zor olmazmı. Bazen önünü görsen bile çukurlar o kadar derin olurki üzerinden atlamak için yardıma ihtiyaç duyarız. Bu noktada güçlü kanatlar ararız kendimize. ama ne yazık ki güvendiğimiz kanatlar sandığımız kadar güçlü olmaz. İşte o an uçuruma düştüğümüz andır.

Bu hayatta ya güçlü bir kanat olursunuz yada sizi uçurumun kenarından alıp uçuracak güçlü bir kanat arar durursuz !!!...

Hayat: özlemektir...

Bir gece daha bitti aniden...
Aniden ve sahiden...
Bir parça kopardı ömrümden...
Ömrümden,gönlümden ve her günümden...
Sonları çıkaramadı sözümden...
Sözümden,özümden ve gözümden...
Şimdi nefret dolu bakışlar onun yüzünden...
Yalnız hatırası kaldı,hüzünden...

Bütün gece hayatı sorguladım.... hayatımı !!!...
Hepimiz dönem dönem bu sorguyu yaşamışızdır kendimizce...
Geçmişi tartıp, bu güne pay biçip, geleceği hayal etmişizdir...
Belkide saatlerce eski resimleri karıştırıp heyy gidi günler demişizdir..

İşte böyle bir gece benim için bu gece.
Bir ara gözüm gitarıma takıldı... korktum elime almaya.., hani derler ya '' dost acı söyler '' diye.. tüm sırlarımı, tüm gerçeklerimi ondan başka bilen yoktu. Korktum onunla dertleşmeye, yüzleşmeye. Bana acıları, gerçekleri söyleyecek diye. Beni çağırır gibi duruyordu karşımda. Ellerimse benim değilmişcesine uzanıyordu ona. Elime aldığımda ilk tını ülpertti beni, çünkü Hicazdım bu gece. Birkaç kadeh daha ve dertleştik saatlerce. Bana beni anlattı ben dinledim. Bende son bir ben kalmıştı onuda ona verdim... kederlendim uzunca bi süre... Belki acı da çektim... Ama dostum bana bi gerçeği gösterdi !!! ...

HAYAT sadece bir ''keşke'' dir.

Hayat: TEİUBESK

Adımını sağlam atarsan, şerit şerit otoban olur. Adımını korkak atarsan, gidiş geliş çukurlu bir yol olur. Kurallara uyarsan yolun uzun; kuralları ihlal edersen yol(un) sonun olur....

Hayat; Yol demek değilmidir, kuralları ve ihlalleri ile birlikte.....

Acılarını,üzüntülerini kısaltarak,sevinçlerini uzun uzun, abartarak anlatmalısın...Diyenleri ve izleyenleri yormamalı,bıktırmamalısın...

Hayat fena halde futbola benzer. Futbol, şahsi beceri gerektirir; ama aslında toplu oynanan, insanların bir takım halinde oynadıkları bir oyundur. Hayat da öyle değil mi? İstediğin kadar yetenekli ol, iyi bir takımın yoksa kaybedersin.

Yürek ister, emek vermek...Gözlerinin önünde yeşerdiğini görmek ve çiçek açmasını beklemek,sabır ister...Acı olan,emek verdiğin yeşermesi çiçek açması için başında beklediğin çiçeği,hain bir elin acımasızca kopartıp alması değil mi?Oysa ne güzel açacaktı,ne hoş kokular yayacaktı etrafa...Emeklerin karşılığı saksıda kalan bir avuç toprak mı olacaktı?Güzellikler adına ve mutluluklar için suladığın o çiçek değmez bir elde mi kuruyacaktı!!!Bir ablanın hakkı böyle mi karşılık bulacaktı...

Haklısın sayın Keleş.Abla hakkını ödemek kolay degil.Son nefesinde başında bulunamadım.Haklısın.Nedense ben böyleyim.Dünyaya geldğime bile pişmanım.Terkedenleri görmeye dayanımıyoru.Vicdan azabım dinmiyor.Bana bir tavsiye verirseniz mutlu olurum.Belki bilmeden yarama bastınız...

Değerli büyüğüm,size akıl vermek haddim değil...Siz görmüş geçirmiş,herşeyi bizden daha iyi bilen birisiniz buna eminim.Ama nacizane düşüncelerimi size mail yoluyla gönderdim.Umarım yüreğinize ışık tutar.Saygılarımla.

Çoktan kapandı açtığın yaralar...İzi bile kalmadı bedenimde...Ruhumdaki çiziklerse acıtmıyor canımı artık...Kaybettiklerim kazandıklarımın yanında bir toz zerresi kadar görünmez halde...Tam diyordum ki takat kalmadı bende...Bır ışık göründü gözüme ebedden ezelde...

Alıntı: Yazan Av.Duygu Keleş Bir gece daha bitti aniden... Aniden ve sahiden... Bir parça kopardı ömrümden... Ömrümden,gönlümden ve her günümden... Sonları çıkaramadı sözümden... Sözümden,özümden ve gözümden... Şimdi nefret dolu bakışlar onun yüzünden... Yalnız hatırası kaldı,hüzünden...

Duygu hanım, bugün can sıkıntısından site içerisinde gezinirken, yazdıklarınızın bir kısmını okudum. Özellikle bu şiirinizi çok beğendim. Kısa ama o kadar çok şey anlatıyor ki...Çalışmalarınızın devamını bekliyoruz..Teşekkürler.

Ömür kadar uzun ,bir an kadar kısa bir yaşamın anısına adanmıştır bugün...Hoyratça ve hiç sonu gelmeyecekmiş gibi yaşarken zamanı gözümüz ne önümüzde ne de arkamızdadır...Geçmişle gelecek arasında sıkışıp kaldığımız "o an" yaşadıklarımızın hiç bir değeri yoktur...Sadece gözümüzün önündeki görüntüdür hayatımız...Arkada bıraktıklarımız,ilerde bekleyenlerimiz bilincimizin en karanlık köşelerine hapsedilmiştir...O an,bittiğini anladığımızda aldığımız son nefesi bile doyasıya ciğelerimize çekememişizdir...Veda etmek,son kez sarılmak istediklerimize ne kadar uzak ve imkansız olduğumuzu belki hissetmişizdir...Yazık ki o kısa anda koca bir ömrü tüketmişizdir...

Bir başka bakıyordu bugün gözleri...Kalbi aşkla mı çarpıyor,o sözler o dudaklardan mı çıkıyor şaşırtıyordu halleri...Şaka de geç diyordu kimileri...Aklımı bulandırmaya çalışıyordu birileri...Elimi sol yanıma yasladığımda keder ve sevincin karışımı değişik bir ritim tutturmuş kalbimin sesi geliyor ve bir kez daha hayret ediyordu omuzlarımın üstündeki...Bu tada alışkındı dilim amma bir kez yara almıştı kaderim...Hassastı bam telim...Basma dedi son kez dilim...

Hayatın renkleri gözlerini almaya başlamıştı yorgun insanın...Omuzlarındaki yük hayli ağr geliyordu cılız bacaklarına...Titreyen dizleri bir kaç adım daha atmak için çırpınıyordu fakat ne o titreyen dizlerde ne de sızlayan kalpte bir kaç adım dahi atabilecek derman kalmamıştı...Hoyratça yaşamıştı zamanı ve bir gözü hep arkasında kalsa da daima önüne bakmaya çalışmıştı diğeri kör olan gözleriyle...Kendini hayata adamıştı...Mutlu olmaktan çok mutlu etmekti ilgilendiği,yaşamaktan çok yaşatmak...Günün birinde bu kadar altında ezileceğini tahmin etmemişti omuzlarına kendi isteğiyle ve seve seve aldığı yüklerin...Kenara koymak "ohhh" demek elindeydi,bunu biliyordu...Ama bildiği bir şey daha vardı...Ondan başka hiç kimse bir daha o yükleri omuzlamayacaktı...Bunca yıl hayatını adadığı sorumluluklarını çıktığı yolda hem de daha yarısında bir kenara atıp amaçsız ve huzursuz yaşayacaktı...

Bazılarımızın acımasızca kucağına bırakıldığı
Bazılarımızın yumuşacık kadife yastıklarla donatıldığı
Bazılarımızın dört gözle beklenerek, nerde ise düğün şölen yapılanarak
Bazılarımızın ise nerden çıktın geldin sen
Bir sen eksiktin diye asık suratla karşılandığımız bir handır hayat

Kazandığı çok şey vardı yaşamda,kaybettikleriyle kıyaslandığın...Koca bir ummanda bir su damlasıydı akıttığı yaşlar...Yaşadığı esnada çok ağır geliyordu haksızlıklar ama dönüp baktığında sadece gülüp geçilecek kadardı kırgınlık ve kızgınlıklar...Zamansız atılan adımlar,hatayla dönülen yoldaki ayrımlar...Kaderin bir cilvesi gibi gelse de ona...Biliyordu ki herşey biraz daha olgunlaşmak içindi...Artık isyankar değildi...Aldığı dersler ve kazandığı deneyimler az da olsa hayata bakış açısını değiştirmişti...Uçurum gördüğü boşlukların aslında kendi gözünde öyle dipsiz olduğunu,aslında bir kaç çukur olduğunu anlamakta fazla gecikmedi...Hatarının bedellerini gözyaşlarıyla ödediği için artık yalnızca alacakları kalmıştı hayattan...Sabretmeyi de öğrendi bu zamanda ve an geldiğinde herşeyi göreceğine emindi...Uzun bir yol ve harcanmamış pırıl pırıl bir zaman vardı önünde akıp giden...

Sevdikleri ve onu sevenler hep yanında olmuştu...Hiç bir zaman gerçek anlamda terkedilmemişti...Hissettiği yalnızca kalabalın içinde garip bir yanlızlıktı...Bunu yaratan da tıpkı o dipsiz çukurları yaratan gibi kendisiydi...Silkelenip kendine geldiğinde kendisine bakan onlarca çift göz vardı...Şaşırdı körlüğüne...ve daha sıkı sarıldı açık bir dimağla, gördüğüne...

Bazen sertçe sarsılmak ya da silkelenip kendine gelmek gerekir...Buna biraz zaman,biraz sabır e birazda güç gerekir...Bir masal yazılır ta eskilerden bu tarafa...Masalın kahramanı zorlu yollardan geçse bile kahraman olduğu için hikayeyi hep zaferle bitirir...Olaylar akarken acırsınız,yaşadıklarını gerçek sanırsınız kahramanın...Oysa bu sadece bir masaldır ve hiç bir zaman gerçek olmamıştır...Hikayenin tek amacı bazı çıkarımlara varmaktır...Dersler almaktır...ve her hikayenin bir sonu olacaktır...

İlk ve son kez itiraf ediyorum ki,Hayat hiç bir zaman bir uçurumun kenarında akmamıştır...Hayat koca bir dünyada yaşayan her canlının kendi aklıyla,gözüyle,kalbiyle gördüğü hissettiği yerdedir ve yaşadığı kadardır...Hayatta siyahla beyaz arasında binbir çeşit renk vardır...ve kendine yakışan her rengi giyinmelidir insan...

Masal tadında bir hayat,
Bazen tatlı gelir bazense bayat,
Sabrın ve gücün varsa şayet,
Her kahraman gibi kazanacaksın,Kabul Et...
İçini dökmek çok zor zanaat,
Hele derdini anlatacağına deveye hendek atlat,
Sıkıştığın,tutulduğun yerde var sende bir şarkı patlat,
Bir gün anlaşılacaksın,Kabul Et...
Yazan bilir kelamın anlamını,
Okuyanın karıştırır aklını,
Kırık sanma kaleminin halini,
Anlattığı hikayedir,Kabul Et...
Kabul et yazdıkları hepimizdendi,
Kimi gelecek kimi geçmişten geldi,
Kimi sana ne kadar da ters geldi,
Masal burda sona erdi,Kabul Et...

Sn Duyge Keleş ve Hülya Hanım, öyle bir yazmışsınız ki, hayatı uçurum olarak değerlendirmekten vazgeçeceğiz..

Harika!

Karl Popper'ın dediği gibi "hayat proplem çözmektir."

Alıntı: Yazan Av.Duygu Keleş İlk ve son kez itiraf ediyorum ki,Hayat hiç bir zaman bir uçurumun kenarında akmamıştır...Hayat koca bir dünyada yaşayan her canlının kendi aklıyla,gözüyle,kalbiyle gördüğü hissettiği yerdedir ve yaşadığı kadardır...Hayatta siyahla beyaz arasında binbir çeşit renk vardır...ve kendine yakışan her rengi giyinmelidir insan...

Bir insanın canı nerdedir diye sorduklarında, insanın canı acıyan yerindedir demişler. Bu da öyle bir şey sanırım. Hayat, kendinizi nerede görüyorsanız orada olmalı. Nerede yaşadığınızı hissediyorsanız hayat odur. Fakat uçurumlar kenarında da akar hayat kısmen bence. Biz düşmemek için tutunurken aşağıya bakmayalım yeter ki..

Bakarsan uçurum seni çeker derler. Tıpkı trafikte karşı şeritten gelenlere değil kendi yolumuza bakmamız gerektiği gibi..