Dargın mısın?

Bilmiyorum belki de zamanın getirdiği bir boşluk olsa gerek böyle sıradan ve gereksiz şeylerin yoğun olduğu duyguları yaşamak...
Aradan yıllar geçmişti böyle duyguların uzaklığını kendimde hissetmeyeli! Ne kadar garip!
Ne kadar alakasız yokluklar içindeyim...
Bugün yarın derken yorulduğunu fark etmek... Bir o kadar sevinçli bir o kadar da keder verici! Suların geçtiği yolların ıslaklığı kadar ürküten, lanet duyulan bir yaşamın ardından tükürürcesine...
Sabahın açtığı hiçbir gözün bu kadar karanlık baktığını aynada hatırlamıyordum. Yazık etme zamanı çoktan gelmişti... Ufaktan ufağa demleniyordu gönlüm...
Çok ama çok yakındı ölümün o pis kokan tarafı! Yanı başımda ağlatıp duruyordu sanki! “En İğrenç” küfürlerimi seçmiştim kovmak için...
Nafile! Hiç ses çıkmadı... Her şey istiyordu gitmemi... Yüreğim, beynim, ayaklarım...
Yaklaştıkça o keskin kokuya alıştı nefesim. Dediğim gibi her şey istiyordu gitmemi... Kucaklamayı özleyen o kollarım, “Yaren” diyemeyen dudaklarım artık gitmeliydi yoluna...
Benim seçtiğim zaman gelmişti artık... Yorgundum... Uzun yolar kadar... Bitirmeye cesaret edemediğim sözler gitsin artık... Ve bitsin... Üşüyorum gerçekten... Buz oldu bedenim...
Artık hoş geldin ölüm... Tonlarca ağırlıkta sinsice örtülür üzerine, bütün pisliklerin anası toprak...
Artık bedenin toprak altındadır... Ölümün tarifi bu... Artık bedenin sesiz ve sensizdir. Kimin kimsen yoktur kapkaranlık ışıklar altında... Tarifi imkânsız bir balçık senin dostun olacaktır yıllar boyu... Ayrılmayan ikili...

Seni sevmiştim... Üşüyen ellerimi vermiştin aldırmadan dünyanın dönüşüne... Sevgi gelip çatmıştı yazıkların yüz karasına... Aldırmadan sevmek korkusu beni denizlerde yok etmek üzereydi hem de... Nasıl da gülüşmüştük öyle... Acımasızdı... Sevgi kokuyordu buram buram... Tenimize düşen her çiy damlasının ardından... Ve artık sana gözlerden ırak bakıyordum... Değmesin nazar... Ve artık seni ne kadar seviyorsam o kadar yaşıyordum... Ardı arkası kesilmiş bir melekler şehiriydi seni sevmenin hesabı... Verilmesinin zorlukları hep avucumun içinde kayıp olan devlerde saklıydı... Seni anahtarı yanı başında... O kadar çok seven bir tekneden selamlıyorum... Sevginin arkadaşı... Sevgi canım... Öpücükler diyarım...

Adam imkânsızlar peşinde koşan yarım yamalak bir elbise içinde sahipsiz gibi görünen bir göçmendi. Akıllı bir vaziyette yürümek yerine hep salınıyordu... nedenini bilmiyorum ama kendisini gariplikler içinde göstermek belki de onun çok eskiden beri bir becerisi gibi gözüküyordu.. Yorulmak nedir bilmiyordu. Emin adımlarla fakat salına salına gitmenin belki de rahatlığı vardı yüzünde uçup giden rüzgâr çizgilerinde… Attığı her adım sanki son adımdı fakat bir türlü bitmiyordu... Adam yine hızlanmıştı. O tarifi kendisinde saklı bir yorgunluk onu her adımında yakalıyor gibiydi. O yorgunluğun çizgileri bedeninde, ellerinde, yüzlerinde kendisini göstermiş, sanki onu hapsetmişti. Yazıktı diyebilmenin keyfini her adımında süren bir bakış atıyordu çevresinden geçen her bir uykulu gözlere... Nasıl olsa bitecek bir edası vardı sanki… Garipti ama hep buna inanmış gibi bakıyordu çok uzaklarda bile gördüğü gözlere... Sanki ezberlemişti sanki defalarca değil bin kere geçmişti o yüzünü ekşiterek yürüdüğü yollardan her bir bildiği adına… Zamanın içindeki yalnızlığın şahitliğini yapıyordu ellerinin ucundaki avuçlarında. Birden yok olup tekrar ortaya çıkmanın komikliğini insanın yüzüne vurabiliyordu asırlarca.Uzaklarda görünüyordu adam ama o kadar yakın ki bakanların tonlarca ağırlıktaki o şaşkınlığı hepsinin yüzüne çarpıyordu....birde yalnızlığın garipliğini taşıyordu sanırım üzerinde, hasretinde özleminde.... Ne kadar tarif etsem de bir yanı hep eksik kalıyordu anlamak adına... Nasılda bırakıp gitmişti dercesine son defa yüzüme bakmıştı.. sanki resmimi çizmişti gözleriyle… Sanki üşüyen elleriyle dokunmuştu yüreğime... Sanki yok olmuştu gelmeyecek bir yerlerde...