Dostluk Üzerine

Dostluk nedir? Dost, neden dosttur? Kimdir dost? Bir aralar bu konuyu düşünerek birşeyler karalamıştım, yazdıklarımı sizlerle paylaşmak istiyorum:

O'na yalan söylemiyorsan, beyaz yalanlara bile gerek duymuyorsan; gerçek, gerçekse aranızda...

Her istediğinde değil belki ama gerçekten gereken her durumda yanındaysa... Ve her defasında için rahat ayrılabiliyorsan O'nun yanından...

Kendi kendine "benim en kötü yanlarımı bile biliyor ama hiç utanmıyorum bunları bilmesinden" diyebiliyorsan...

Başkalarına O'ndan sözederken kullandığın sözcük ya da nitelemelerden pişmanlık duymuyor, aynı şeyleri O'nunla konuşurken de yüzün kızarmadan ve gözlerini kaçırmadan tekrarlayabiliyorsan...

O'nunla tartışırken amacın bir küçük zafer kazanmak değil, anlamak ve anlatmaksa...

O'na "dostum" dediğinde ikinize de yapmacık gelmiyorsa bu sesleniş...

Anlaştıklarınız olmasa da, paylaştıklarınız çoksa...

Günlerce, aylarca, yıllarca aramasanız da birbirinizi, yine de eminseniz bir "dost"un varlığından...

O'nunla ilişkiniz bir gecekondu gibi değil, bir çınarın toprağa sımsıkı tutunuşu gibi tutunabiliyorsa gerçeğe...

Yanyana, uzun suskunluklarınız varsa yaşanmış...

O senin dostundur, ki sen bunu zaten biliyorsun.

05.06.2003

http://www.turkhukuksitesi.com/showthread.php?t=2761

Ben de yukarıdaki linkteki yazıyı yazmıştım 5 sene önce... Yazınızı okuyunca anımsadım. Hani THS olmasa, arşivleme alışkanlığımız da olmadığından, tarihte yolculuk yapamayacağız (Bu arada, aşağıdaki tanım çerçevesinde, THS de bir dosttur )

Dost nedir sorusuna, bugün kısaca, size sizi anımsatan ses diyebilirim.


Saygılarımla...

Tanıdığınız ve tanımlayabildiğiniz dostlarınızın olması paha biçilemez en büyük varlıktır.

Dostluk...Ne denli ağır bir sorumluluk...

Bu zamana kadar bir kişi hariç hiç kimseye laf olsun,gönlü olsun diye bile dostum diyemedim.Diyecek gibi olduğumda nedense hep yanlışlarını gördüm.Bazen gizli kapaklıydı hataları,kimi zamansa gözüme soka soka yaptılar bu hataları...Yalnızsak tutunacaksak dost deriz değil mi?Bir gününün tamamını ailenle geçirmezken sen onlarla geçiriyorsan daha da sevmez misin,can olmazlar mı?Öyle sanıyordum ben de.Meğer hiç ummadığın bir anda içine attığın yarayı suratına paçavra gibi fırlatılabilecek kadar adileşilebiliyormuş insan.Peşinden gelen sinir krizleri,kendini kaybedişin,seni kendinin bile terk etmesi...Hepsi dört duvar arasında olsaydı keşke,onlarca insanın 'Neden?' sorusunu sorduğu bir sorgu odasıydı adeta.Yazdıklarınızı okuyunca düşündüm.Ben dost demekten çok korkuyorum.Ne gördüysem dostlarımdan gördüm,adlarını anınca bile içim sıkılıyor gerçekten,boğazıma yapışıyor çamurlu elleri.Artık insanları çerez gibi görüyorum.İhtiyacın olduğunda ve sen istediğinde yanında olacaklar.Ya da abiye bir elbise gibi olacaklar,ihtiyacın olduğu vakit yüzünü kara çıkarmayacak kadar albenili görünecekler,ama içlerini hiç kimse bilmeyecek.Gerçekleri bilince gerçekten insanın midesi kaldırmıyor durumu.O zaman insanların bazen ne kladar zavallılaşabileceğini görüyorsunuz.

Bir kişiye dostum dedim evet,ama hiçbir sırrımı bilmez.Bilse benimle kalır mı bilmem tabi ki.Her insan gibi günahlarım var evet,ama bir de insanlardan oldukça tiksinen bir yanım var,bunu kabullenebilir mi acaba?Bunun neticesini öngöremediğim için hiçbir zaman açık vermiyorum,geçiniyoruz işte bir şekilde.Ama artık şuna inanmaya başladım.Yıllardır ailemden uzaktayım.Tanımadığım bir şehirde tanımadıklarımla birlikte aynı yolda yürüyorum.Hiçbir sevdiğim yakınımda değil.Burada sevdiklerim ise kalben yakın değil.Şunu anladım,ben yapayalnız yaşamayı daha çok seviyorum.Hayatımın detayı arttıkça benim sabrım azalıyor.Yorucu olmaya başlıyor.

Keşke ben de sizler gibi güzel şeyler yazabilseydim.Ya hayır konuş ya da sus demeyeceğinizi düşündüğüm için paylaşmak istedim.Teşekkürler.Dilerim kazandıklarınız sizin kayıplarınız olmazlar......

Bu devirde babana ile güvenme.Ama dostuna güven kanımca.