Nur'un Merdiveni

Başıma birşey gelirse benim
Ya yalandan ya çaydan
İstemem pastanın payından
Bana illaki doğru söz,doğru söz...

''Hala sıkıntılı, üzüntülü olduğunda kakülünü eline alarak,başın hafif eğri derin nefes veriyor musun?''

Diye sordun da;düşündüm;

''Dirseğini masaya dayamadan olmaz,böyle tanıdık bir cümle duyunca sandalyede geriye yaslanıp, hızlı, kaçamak hafif bir tebessüm...'' derken sen, dudağımdaki tebessüm bile gülümsedi.

''Aynen.'' dedim.

''Dediklerimi yaptın de mi?Hatta aynen derken bir de kafa salladın, eminim.'' diye yazdığında da güldü yüzüm.

Eski dostum, seni ne çok özlemişim?

Koca dünya bir yanda
İki elim kalburun yanında
Salla salla sallıyorum
Aşk düştü önce
Güven hemen ardından
Ne kaldı ki geriye
Bir iki üç
Hala ve sürekli, yine
Salla salla sallıyorum

Siz bilmezsiniz beni. Ayrık otu gibiyim, kazındıkça köküm, yeniden ve daha gür filizlenirim. Yemyeşil, canlı ve parlak.

Oyun hamuru gibi hayat, ez, büz, yeniden yap, şekillendir.

Yap-boz gibi hayat, parça kaybetme yeter.

Önemsenen önemsiz şeyleri önemsemem.

Değerlilerim vardır da kimseler bilmez.

Kötü mü bilirsiniz beni, umrumda değil, demek ki haketmişsiniz o yüzümü.

Bir türlü öğrenemedim;

-Arkadaş satmayı

-Yalan söylemeyi

-Yalakalık yapmayı...

Cahilliğime verin.

E ben biliyorum kendimi, iflah olmam ben.

Gidelim de dost senle
Bir deniz kenarına
Dalgalara bakalım uzun uzun
Koy başını omzuma
Ben yaslanayım koynuna

Birlikte ağlayalım
Olana, olmayana
Gelmişine, geleceğine
Bir daha, bir daha ağlayalım
Kaderime, kaderine

Kaldır başını
Bak gökyüzüne
Ay senin
Yıldızlar senin
Çek içine bir nefes
Nefes senin
El, dil, yürek
Gelecek senin
Başka, başka
Ne olur isteğin?

Anneannem tam bu aylarda bağda bahçede gezmeye bayılır, bizi de yanında götürür, sıcacık kaymaklı, haşhaşlı çöreklerden verirdi. Her yıl karlar erirken kuzenlerimle birlikte çöreklerin ve unutamadığımız bu aşk hikayesinin hatırına üşüsek de gezerdik peşinde.

Kardelen bıçkın, çok yakışıklı, cesur bir genç oğlan. Çiğdem, süt gibi beyaz, narin, ürkek bir yeni yetme kız. Birbirlerine aşık olurlar. O kadar çok yakışırlar ki, bütün çiçekler kıskanır aşklarını. Her ikisi de baharın son ayının çiçekleridir. Onlar açıldıkça , bütün bahar çiçekleri açar, mis gibi bir koku yayılır yeryüzüne. Gel zaman, git zaman, diğer çiçekler kıskançlıklarından ikisinin arasında açmaya ve onları ayırmaya başlarlar.

Kardelen der ki;
-Gel sevgilim, biz bunlardan uzak bir mevsimde, kış mevsiminde, karların arasında açalım ki, bizi ayıramasınlar.

Çiğdem kabul eder, anlaşırlar. İkisi de soğanlıdır. Diğer çiçekler kış uykusuna çekilmiş, hepsi yapraklarını dökmüş, derin bir uykuya dalmışlardır.

Kardelen tam da sözünü verdiği zamanda, cemreler düştükten, toprak ısındıktan sonra silkinir, uyanır ve başını yeryüne çıkarır, açar karların üzerinde. Bütün soğuğa karşın, mis gibi kokusunu yayar yeryüzüne. Bir de bakar ki, Çiğdem yok. Yalnız başına aşkından ve üzüntüsünden sapı kurur, boynu bükülür ve ölür gider.

Çiğdem de korkar kardan, soğuktan. Karlar eriyince açar narin yapraklarını. Bir bakar ki, Kardelen kurumuş, ölmüş, ağlar sessizce. Korkudan açmadığı için pişman olur.

O gün bugündür, Kardelen karların arasında açar, Çiğdem'i bekler, Çiğdem se her açtığında ağlar ve tam ortasında bir damla su birikir.

Kardelen e sormuşlar;
-Neden hep dağlarda, yalnız yerlerde açıyorsun? diye.
-Gülü seven dikeni, menekşeyi seven rengini, beni sevense ölümü göze almalı.

Demiş derdi anneannem.

Aşkta kadınlar hep korkar derdi. İlkokul çağımın unutmadığım bu hikayesini, anneannemin 70 yıllık hayat süzgecinden geçirilmiş halini çok severdim. Kendisi her bahar Çiğdem le, Kardelen i bir arada açmış görmenin umuduyla gezerdi her yerde.

Bu hikayeden sonra, her bahar ben de ararım Çiğdem le, Kardelen'i. Bu cuma günü yine arayacağım ve bulamayacağım, biliyorum. Ama kendime söz verdim ben Çiğdem gibi aşktan korkmayacak, sözümü tutacağım.

Aşktan korkan, yalnızlığı gözönüne almalıdır.

Kimine nimet, kimine cezayım, kim hakkımda ne derse ben oyum!
Kendine bakan, beni kendinde görür!

Ben anlatamam
Çizgiler anlatır yaşamı
Ben anlatamam
Yastığım anlatır yaşlarımı

Anlatamam
Yaşarım öylesine

sevdayla medcezir şimdi yüreğim,
dövmek istiyorum sahillerini bu denizin
gözümde umutlar kan rengi oldu
şimşekler çakmadan kurtar beni yüreğim

soyundu düşlerim, çıktı geceden
elim bir kazayla karşı karşıya
sabır küheylanım kırdı örkünü
kudretin aşkına kurtar beni Rabb'im

01.09.1996

Kaleme küstüm senden sonra...

Eski sandık
Sandık elinde
Sandıkta ben
Kilitli sandık

Uzattım elimi
Sen de ben de
Kilitli sandık
İçinde ben

Kilit mahşerde
Kader şimdi
Son hesabım var
Görülmez sandık

Sana uçuyordum
Kanatlarım yandı
Can veren pervane miyim?

Durmadan dinlenmeden bekledim
Yıllar yıllar geçti, sabrettim
Tırtıldaki kelebek miyim?

Yapraklarım döküldü
Filizlerim söküldü
Açtım arsız sardunya gibi
Neyim ki ben, bilemedim...

Gözbebeğim;
Zamanı geldi, 10 yaşındasın artık. Biliyorum sana doymaya bir ömür yetmeyecek. Seni herkes çok seviyor, sen de sevildiğini biliyorsun. Kendin karar veriyor, eşyanı hazırlıyor, planlıyor ve yolculuğa çıkabiliyorsun. Başarılısın. Mantıklı ama duygusalsın.

Sana danışmadan ikimizin hayatı için hiç karar almadım. Büyüdün. Kararlısın.Eğitimine nerede devam edeceğini seçtin. Bencillik yaparak sana engel olmayacağım. Hep yanında, gölgen gibi yakınında olacağım.

Seni özlememek olanaksız. Canım oğlum, yolun açık olsun.

Şunu bil, ben hep yanındayım.

Hani beni yargılayanlar var ya, inatçı, uğraşan, boşver diyemeyen, birkaç mobilya için insanı perişan eden, insanın damarına damarına basan gibi sıfatlar kullananlar var ya?

Umrumda değilsiniz...

Bu hafta Babaların Günü, babamın günü. Ruhumun en derin yarası babam. Mezarında sesini duymadan, kucaklayamadan gününü kutlayacağım babam. Cüzdan, çakmak, gömlek mi alsam diye düşünemediğim sevgili babam. Gülleri solmasın diye bir şişe su ve gözyaşlarımı götürebileceğim değerlim.

Oğlum da gitti. Bu pazar Babalar Günü'nde babasıyla.

Beni kimseler tutamaz artık. Aşağıda yazdığım kartı 17 yıl sakladım. Köşesini bile kıvırmadan, soldurmadan, bozmadan. Her gün görebilmek için asmıştım mutfak saatinin yanındaki panoya.

Hiçbir şey değil, yalnızca bu kartı istemiştim onca eşyanın arasından. Çünkü evimiz de yandı bizim. Başka hiç ama hiçbir şey kalmadı ,elinin değdiği, bana özel yazılmış hatırası kalmadı.

Çöp konteynırının yanında paramparça edilmiş yılbaşı kartını gördüğümde, dünyanın en kıymetli hazineleri beni teselli edemezdi.

Şimdi ben Zeliha İlknur Denizer, şimdi ben Nur Deniz, bunu bana yapana dünyayı dar etmez, sürünmekten beter etmez miyim?

Babam ve Oğlum arasında geçen yıllarım. İlk gençlik yıllarımda özlemini oğluma sarılarak unutmaya çalıştım.

Şimdi bunu bana yapanın, gözlerindeki yaşı, yalvarmalarını, bin kez özrünü görmeden, duymadan elimden kimse alamaz.

Ne desem boş, anlayabiliyor musunuz?

Alıntı: Yazan Nur Deniz Dün, sarı Ankara Çiğdeminin fotoğrafından, bir yeniyıl kartı buldum, en sevdiğim kitabımın arasında. ''Kızım, 1996 yılın sana, arkadaşlarına, öğretmenlerine tüm sevdiklerine mutlulukla dolu geçsin. Bütün dileğim yüzünün gülmesi. Kendine dikkat et. Seni seviyorum. Baban.'' Zarfsız, kırmızı tükenmez kalemle yazılmış. Bütün arkadaşlarıma, arkadaşlarından, sevgililerinden geliyordu kartlar. Bana da sevgili babamdan gelmişti. Ama en çok benim kartım ilgi görmüştü. Yatılı okuldaki dolabımda yıllarca asılı kaldı. En sevdiğim kitabımın arasına, en çok sevdiğim sayfaya, özenle koyup, saklamıştım. 15 yıl sonra, ellerinin dokunduğu karta dokunmak, bana çok dokundu. Bin kez daha özledim seni. ''İyiyim babacığım, kendime dikkat ediyorum.'' demek istedim, ama duyamaz ki.

Aşka aşık yüreğim, uslanmadı gitti.Kilitlerden yer bulunmaz sanmıştım, şu ettiğin oldu mu? Daha dün eserken deli başımda yeller, şimdi sukunet, teslimiyet, ümitlerle doldu. Basit kelimesinin tek anlamını bilen ben, derin düşününce neler neler buldu. Eeyyy benim dilim, çok konuşma dedim. Olmaz dediklerin hep oldu mu oldu...Yine inanıyorum bu kez doğru diyorum da gülümsüyor eller. Olsun yahu, bu kez de olsun ne olacaksa.Her zaman yaptığını yapanlar her zaman elde ettiğini elde edermiş, bu kez başka, bu da böyle oldu.

Güneş doğuyordu, sen düşlerimdeydin. Hiç dokunmadığım kadar sıcak, öylesine benden. Hareli gözlerin ilk gençlik yıllarımdan daha da parlak. Aşina sözler, kimselerin bilemeyeceği bir hal. Bu sabah güneş doğarken, düşümdeydin. Geldin, konuştun, baktın ve bildik bir yürüyüşle gittin. Bakakaldım, sen de baktın ve gittin. Yaşamda bir kesişme olmasa da, düşlerde oluyor. Gel yine, düşlerime...

Sıcak hava, formamın yakasına düşen saçlarım boynumu terletiyor. Ve ben düşünüyorum. Hangi kor aşk yakmıştı beni bu kadar? Hava sıcaklığının artacağı öngörüsü bile bunaltmaya yetiyor.

Ne kış ne de böyle bir yaz. Ömrüm Eylül ayı gibi olsa keşke.

Yaşıyor muyuz, ömrümüz mü geçiyor? Ömrüm geçmeden yaşamaya bakmanın zamanı bu zaman. Her saniye nasıl güzel geçer düşünme zamanı. Yaşamak güzel...Gece güzel, ben güzelim, sen de güzelsin.

Ben Nur.

Babam 12 yıl önce öldü. Annem de 8 Kasım da.

Ben Nur.

Ayrılıklar, ölümler, hastalıklar, yangınlar, kazalar, varlık ve yokluk yaşadım.

Ben Nur.

Mekansızım. Ait olduğum hiçbir şey yok. Bana ait olan da.

Ben Nur. Yeni Nur.

Bundan sonra lütfen bana birşey söylerken 2 kere değil, çok, daha çok düşünün.

Başınız sağolsun... Sabırlar dilerim.

Sen, yalan dünya,
Ne babayiğitleri yedin....

Ruhum öylesine yorgun ki...

Hiç kimsenin olmadığı bir deniz kenarında, bedenimi sarı kumların üzerine öylece bırakıp, gözlerimi kapatmak istiyorum. Gördüğüm tek renk mavi olsa...

Okyanus kokusundan başka koku, dalga sesinden başka ses, maviden başka renk istemiyorum.

Yaşlanıyorum.

Dünya benden ne kazandı, ne kaybetti?

Hiçbir şey, hiç...

Yoklukla varlık arasındaki ince çizgiyi esnettim yalnızca, aşamadım. Zaman beni güçsüzleştirdi, çizgiyi sertleştirdi.

Kitap, müzik, kimseler rahatlatmıyor beni...

Ben bir benle kalsam, güzel olurdu...

21 martta şunları yazmışım...


Düşünüyorum,,, akşamın indiği vakitte,,, mavisi iyice koyuyaçalmış boğaz ayaklarımın altında,,, adına sığınmış bir koruluğun kendini öne çıkarmış bankında oturmuş, içime bakıyorum,,, çok yakından değil ama uzaktan,,, hem de çok,,, işte günbatımının şarabi perdesinde birbirlerini sarkaçlayan şu iki yıldız,,, sanki orada gibiyim...
Yukarıdaki; parlak,,, gözalıcı,,, takmış takıştırmış,,, şuh bir edayla akşam piyasasında salınmaya çıkmış edalı dilber,,, yollar onun için boşaltılmış sanki,,, kendinin farkında,,, herkes de farketsin istiyor varlığını,,, bütün gözler üzerinde olsun,,, yaşam kaynağı bu onun,,, tek ve vazgeçilmez olmak,,, şımarık şey!
Öteki hemen altında; ona görünmez iple bağlanmış salıncakta sallanır gibi ama öylece yerinde kalakalmış,,, gölgelenmiş de,,, parıltısı az, yine de görünür, alçakgönüllü bir seyyah,,, bir düşünür,,, kendiliğinden bilge, ödünç alınmış değil,,, üstkattaki dilberin baştançıkarıcılığı yok onda,,, usulca çağrısı derinden,,, gelgeçlik haline inat, sadakat vaadeden çekicilik,,, ebedi hayat!
İki yıldız gözle içime baktım, kendimi değil onları gördüm,,, Venüs’le Satürn’den bana fayda yoktu,,, banktan kalkıp ağaçların arasından yürüdüm,,, bir başka yer bulmalıydım,,, yeni bir gökyüzüne açılan ve yeni yıldızlar,,, kendime…

Hasat Zamanı

Daha küçük bir çocukken
Umudun, hayallerin
İyiliğin tohumlarını
Saçtım, toprak çorakken

Unuttum sonra
Yaşamın telaşesine daldım
Yağmur beslemiş
Tohumlar çatlamış

Güneşin ışığı
Renk vermiş düşlere
Unutmuşum ektiklerimi
Şimdi hasat zamanı

Öyle insanlar tanıdım ki yaşamda, herhangi bir basamağa bırakıp ilerlemek olası değil. Anca basamağı ve tüm yaşamı kirletir.

En ilginci utancından birşey söyleyemeyen zavallılar. Benim varlığım ve onları tanımam, bilmem yeterli susmaları için. Sıfır karakter, eksi ahlak, olmayan terbiye...

Basiretten, düşünceden, adaletten yoksun bir hal. O kadar hiç ki, kendisi için bile birşey yapamayacak kadar aciz.

Tek işlevi başkalarının yaşamından pay çıkartan bu mahluklar, dönüp bir kez kendine başka bir gözle baksa, nefes almaya utanırdı, yok yok sanmam, utanmazdı...Utanamaz, bunu bile bilmez... Tüm başarısı çöp karıştırmak.

Öylesine arsız ve pişkin. Tenyalar, asalaklar gibi.Konakçı, yaşamın yürüyen ve konuşan modeli. Bu mahluklar olmadıkları gibi göstermeye bayılırlar. Bir çuval laf, profillerde olmayan diplomalar, başkalarından alıntılanmış, herkesin bildiği sözler. Tüm çaba, kendini kandırmaya yönelik.

Birkaç insan tanıdım bunlar gibi, merdivenimin basamaklarını kirletecekleri için, taaaa uzaklara fırlatıp attım.

Bir ton laftan bir tanesi doğru çıkmıyor ve hala konuşuyorsa benle ilgili, diyeceğim tek bir cümle var bunun üzerine, nokta gibi.

''Eşek hoşaftan ne anlar!''

Koca dünya içinde
Kalbur iki elimde
Bir o yana
Bir bu yana
Salladım salladım
Baktım ki
Sen altına geçensin

Yaşlanıyorum, ömürden koca bir yılı daha devireceğim yarın. Zaman geçip, ömür tükenmeye başladıkça, ruhumuz diğer yana doğru kaymaya başlıyor. Bütün gidenlerin olduğu yere. Kalanlar vefasız oldukça, gidenleri daha da çok özlüyorum.

Bir çizgi çeksek 35 yaş gibi ömür sayfasının ortasına, bir yana gidenleri bir yana kalanları yazsak, kimin gönlü kaymaz gidenlerden yana. Hangi yan daha kalabalık ve sevgi dolu ise, tercih etmemek olanaksız.

34 yıl önce bugün, güvenin ve korumanın tam ortasındayken, dünya geçmişi ile kıyaslandığında çok az sayılabilecek bir zaman diliminde bugün neredeyim?

Dünyaya gelişimi sevinçle karşılayan kimse kalmadığı gibi, boş iyi ki doğdunları da çok duymuş olmanın huzursuzluğu var içimde.

Şarkıdaki gibi;

''Bugün benim doğum günüm
Hem sarhoşum hem yastayım''

Sarhoş olmasam da, içimde koyulaşan gri yas, tortulaşıp, katılaşıyor.

Severdim doğum günlerini, kutlamaları,yeni yaş heyecanlarını. Artık günler birbirinin tıpa tıp aynı. Güneşin doğmasıyla, uyku arasında geçen zamandan başka birşey ifade etmiyor.

Bir nefesten ibaret olan hayat olabilecek her rolün içine sokmuşken, yarının güzelliği konusunda umudunuz kalmıyor...

Anlam anlamını yitirdi, tüm nesnelerle birlikte.

Yani, denildiği gibi;

''Biz ölsek, kıyamet mi kopar?''

Alıntı: Yazan Nur Deniz Dünyaya gelişimi sevinçle karşılayan kimse kalmadığı gibi, boş iyi ki doğdunları da çok duymuş olmanın huzursuzluğu var içimde. Anlam anlamını yitirdi, tüm nesnelerle birlikte. Yani, denildiği gibi; ''Biz ölsek, kıyamet mi kopar?''

"Dünyaya gelişinizi sevinçle karşılayanlar" kalmasa bile buraya gelişinizi sevinçle karşılayanlar olduğuna eminim.

Siz doğmasaydınız oğlunuz da doğmayacaktı. Bu durumda sizin kendi kendinize "İyi ki doğdum" diye sevinmeniz gerekir.

İnsanların var olması yeterli. İnsanın yaşamına bir anlam yüklemesi gerekmez. Yaşam, anlama ihtiyaç duymayacak kadar güzel. Yaş gününde daha da güzel. Yarın daha güzel bir gün olacak.

"Siz ölseniz kıyamet kopmaz" ama iyi ki varsınız. Kimse kıyametten korkmaz; herkes sevdiğini kaybetmekten korkar.

Yarınlarınızı kutlarım.

Saygılarımla

Alıntı: Yazan Nur Deniz . Bir çizgi çeksek 35 yaş gibi ömür sayfasının ortasına, ''

Buna itirazım var. 35 yaş, yolun yarısı değil artık. Sezen Aksu'nun dediği gibi, "60 yaşın orta yaş sayıldığı günlerde yaşamak güzel"

Ömrümüz, Borsa gibi inişli çıkışlı geçer. Kazananlar sevinsin, kaybedenler üzülsün. Yeter ki, biz çökmeyelim.

Şimdiden nice güzel yıllara.

Gözümün Nur'u..Sayın Armağan Konyalı'ya katılmamak elde değil,çok güzel bir yazı yazmış...
İyi ki seni tanıma fırsatı buldum diyenlerden biri olarak Nice güzel yıllar dilerim,tüm sevdiklerinle..

Kutlamalarınız için geç de olsa teşekkürler.

70 yaşımı görürsem, çok çok daha mutlu olacağım.