Zamanin Alip GÖtÜrdÜklerİ...

............Beyazlarla kaplı ormanda, dilimde “karlı kayın ormanı” nakaratlarıyla, göle bakan bir ağacın dibine oturdum. Göz alabildiğine boşluk içinde insan varlığına özgü hiçbir nesne yoktu. Geçen hayatımı, şimdi ki durumumu, yanlışlarımı, özlemlerimi, aşklarımı düşünmeye başladım. Uzun zamandır ihtiyacım olan ölüm yalnızlığına kavuşmuştum ve belki de en zor sorularıma doğru yanıtlar verebileceğim bir şans yakalamıştım. Aklıma “O” geldi. Başından sonuna herşeyiyle O. O bana hep, insan hayatında imkansızların nasıl imkanlı hale gelebileceğini hatırlatırdı. Çünkü benim onsuz yaşayabilmem bana hep imkansız gelirken, o anda onsuz yılların geçtiğini düşündüm. Ne acıydı. Ama geçmişti. Bu aynı ölen insanın öldüğünde fani hayatın bittiğini anlayıp kendi cansız bedenini görmesini çağrıştırırdı bana. Evet tam olarak böyleydim. Hayalet gibi dolanıyor, kendimden sıyrılıp kendi enkazıma bakıyordum. Kendime “bir zamanlar faniydin, şimdi ölü” derdim içimden. Bu gerçekle yaşamak ağır geliyordu ilk zamanlar. Ama ne mutlu ki doğal kanunların yarattığı bu kısır döngü,bu paradoks, içinde her şeyin bir çözümünü de yaratıyordu, ya da aldatmacısını. Zamanın, insanın elinden almaya başladımı, iyi kötü ayırt etmediğini o zaman anlamıştım. Önce herşeyinizi alırken sonra da bundan duyduğunuz acıyı, öfkeyi, hırsı alıyordu. Bu da onun var olmasının temeliydi, varoluş sebebiydi. Çünkü hayat hırslarımızla yaşayacak kadar uzun, öfkelerimizi kaldıracak kadar ağır değildi. Hayat hoş bir esintiydi. Fuzuli’ nin dediği gibi, “hayat bir gün kadar kısa; ama bana göz açıp kapamak gibi geldi”............

bu yazıyı karaladığım zamanları hatırlıyorum. üniversite 3. sınıftayım yani yıl 2005. aralık- ocak ayları. Bolu' da bir arkadaşı ziyarete gitmiştim. birlikte mangal yapmak için Abant' a gittik. orada öylesine bir ruh hali içince girmiştim ki, ölümle yaşam arasında gibi hissediyordum. zamanında çok sevdiğim, aşık olduğum kız gelmişti aklıma. kara kara düşünmüştüm neden böyle oldu, neden ayrıldık diye...
üzerinden 2 yıl geçti o zamanların...
şimdi O' na aşığım.hayatımın ennnn mutlu günlerini yaşıyorum. o kadar garip ki sanki lisedeyim ve ilk kez birine aşık oluyorum. "zamanın alıp götürdükleri" girdisine sebep kişi, benim hayatımda çok büyük mutluluklara ve acılara sebep olmuş biriydi. herşeye rağmen hep ona saygı duymuş, dostluğuna önem vermiştim...
şimdi, öylesine bir aşk içindeyim ki, tüm geçmişimi sanki hiç yaşamadım. ilk aşk hissini yaşıyorum. bunu yaşamak o kadar güzel bir duygu ki. hayatımın en büyük aşkı bu. ne öncekilere benziyor ne de bir başka şeye.. sanki daha önce yaşadıklarım sahte, "aşk" damgasıyla aldatıldığım ilişkiler.
bu arada, geçmişimi silmeye ve herşeyimle bu mutluluğu içimde yaşamaya karar verdim.
görüştüğüm bazı kişilerle artık görüşmeme kararı aldım.en önemlileri dahil bana arkadaş olarak değil de, sevgili olarak bakabilecek kişilerle görüşürdüm eskiden. hepsine hayatımdaki yeni dönemi açıkladım ve görüşmek istemediğimi söyledim
üzüldükleri kadar şaşırdıklarını da söyleyebilirim. şaşkınlıkları böyle birşey yapacak bir erkeğin dünyada olmadığını sanmalarıydı sanırım
bunların tümünü yaptıktan sonra şimdi o kadar memnunum ki.
kendimi mutluluğuma adamış olmanın ve gerçek anlamda huzura kavuşmuş olmanın inanılmaz keyfini sürüyorum.
zaman işte insanı bu kadar değiştiriyor. insandan aldıklarının fazlasını da verebiliyor. hayatımın piyangosu diyebilirim bu yaşadıklarıma. demek görecek güzel şeylerim varmış.
bu kadar anlattım en önemli şeyi söylemedim. tüm bunları yazdırtan, yazdırtmak birşey değil de , yaşatan, hissettiren "O", benimle olmayı kabul etmedi canı sağolsun.
hep ben derdim,
bir de o dedi:
"ZAMAN ZAFER.... ZAMAN"
işte bu yüzden "O" farklı. bir şeyiyle değil herşeyiyle....

Zaman Herseyin Ilacidir... Deler Ama Inanma

Ne ilginç bir söz insanın için rahatlatan , gece deliksiz uyumanı saglayan
İstedigini bulamayınca daha ne yapabilirimki dedittirmeyen
Arkanda kocaman keşkeler uyandırmayan
Bir daha sevmene, bir daha denemene, yılmadan, bıkmadan yardımcı olan
Mutluyum,umutluyum bu sefer olucak dedirten

Aradan 2 yıl daha geçmiş, şimdi ne hissediyorsun bizimle paylaşırsan güzel olur bence. Deneyimlerin deneyimlerimiz olur belki

Bence insan Leylasi icin dostlarindan vacgecmemeli. Cunku asklar cogu zaman mutemadi olamayabilir. Ama saglam dostluklar tefessuh etmez, bitmez, tukenmez.


Saygilar

Zamanı bir rüzgâra benzetirim her zaman,en sert kayayı bile toz eder...

Yavaş yavaş başlar herşey, önce çok derin bir acı vardır kaldıramayacağınızı zannedersiniz, ölüyorum sanırım dersiniz; yaşarken ölüyorum. sonra geçmeye başladı gibi gelir ama bazen artar acı bazen azalır. en sonunda herkesin bütün yaralara en iyi ilaç olduğunu söyledikleri şey kapatmaya başlar yarayı, yada siz öyle sanarsınız.
Halbuki zaman ilaç değildir; sadece uyuşturur çünkü artık alışmayı öğrenmişsinizdir ama unutmak diye birşey malesef sözkonusu değildir...