Ana Sayfa
Kavram Arama : THS Google   |   Forum İçi Arama  

Üye İsmi
Şifre

Aile İçi Şiddet Türkiye AİHM de Mahkum Oldu.

Yanıt
Old 09-06-2009, 11:47   #1
Av.Habibe YILMAZ KAYAR

 
Varsayılan

Türkiye AİHM'de aile içi şiddetten de ceza aldı
Türkiye AİHM'de, aile içi şiddete karşı vatandaşını koruyamadığı gerekçesiyle ceza alan ilk ülke oldu.


STRASBOURG - AİHM aile içi şiddet konusunda Ankara'ya karşı açılmış ilk davayı sonuçlandırdı. Mahkeme, Türkiye'nin şiddet gören bir kadını, savcılığa başvurduğu halde, kocasından koruyamayarak ayrımcılık yapttığına hükmetti. Bu yüzden Ankara'nın, Nahide Opuz adlı vatandaşa 36 bin 500 Euro ödemesine karar verildi.

Böylece Avrupa'da ilk defa bir devlet AİHM önünde kadın vatandaşlarına ayrımcılıktan hüküm giydi.



Dava, aile içi şiddete maruz kalmış Türk vatandaşı Nahide Opuz tarafından 2002'de açılmıştı.Opuz, eski eşinin kendisine ve annesine yönelik kötü muameleleri karşısında devletin yeterli önlem almadığı iddiasıyla Ankara'dan şikayetçi olmuştu.

Annesi kocası tarafından öldürülen Opuz'un avukatları, mahkemenin aile içi ve kadına yönelik şiddeti "işkence ve kötü muamele" olarak nitelemesini ve devletin ayrımcılık yapıldığına hükmedilmesini istiyordu.

Türkiye ise Opuz'un iç hukuk yollarını tüketmediğini savunuyordu


http://www.ntvmsnbc.com/id/24974309/
Old 09-06-2009, 12:46   #2
Av.Habibe YILMAZ KAYAR

 
Varsayılan karar

455

09.06.2009

Press release issued by the Registrar

CHAMBER JUDGMENT
OPUZ v. TURKEY

The European Court of Human Rights has today notified in writing its Chamber judgment1 in the case of Opuz v. Turkey (application no. 33401/02) concerning the Turkish authorities’ failure to protect the applicant and her mother from domestic violence.

The Court held unanimously that:

· there had been a violation of Article 2 (right to life) of the European Convention on Human Rights in respect of the applicant’s mother who was killed by the applicant’s ex-husband despite the fact that the domestic authorities had been repeatedly alerted about his violent behaviour;

· there had been a violation of Article 3 (prohibition of torture and of inhuman and degrading treatment) on account of the authorities’ failure to protect the applicant against her ex-husband’s violent and abusive behaviour; and,

· there had been a violation of Article 14 (prohibition of discrimination) read in conjunction with Articles 2 and 3 on account of the violence suffered by the applicant and her mother having been gender-based, which amounted to a form of discrimination against women, especially bearing in mind that, in cases of domestic violence in Turkey, the general passivity of the judicial system and impunity enjoyed by aggressors mainly affected women.

Under Article 41 (just satisfaction) of the Convention, the Court awarded the applicant 30,000 euros (EUR) in respect of non-pecuniary pecuniary damage and EUR 6,500 for costs and expenses. (The judgment is available only in English).

1. Principal facts

The applicant, Nahide Opuz, is a Turkish national who was born in 1972 and lives in Diyarbakır (Turkey). In 1990 Ms Opuz started living with H.O., the son of her mother’s husband. Ms Opuz and H.O. got married in November 1995 and had three children in 1993, 1994 and 1996. They had serious arguments from the beginning of their relationship and are now divorced.

Between April 1995 and March 1998 there were four incidents of H.O.’s violent and threatening behaviour which came to the notice of the authorities. Those incidents involved several beatings, a fight during which H.O. pulled out a knife and H.O. running the two women down with his car. Following those assaults the women were examined by doctors who testified in their reports to various injuries, including bleeding, bruising, bumps, grazes and scratches. Both women were medically certified as having sustained life-threatening injuries: the applicant as a result of one particularly violent beating; and, her mother following the assault with the car.

Criminal proceedings were brought against H.O. on three of those occasions for death threats, actual, aggravated and grievous bodily harm and attempted murder. As regards the knife incident, it was decided not to prosecute for lack of evidence. H.O. was twice remanded in custody and released pending trial.

However, as the applicant and her mother withdrew their complaints during each of those proceedings, the domestic courts discontinued the cases, their complaints being required under Article 456 § 4 of the Criminal Code to pursue any further. The proceedings concerning the car incident were nevertheless continued in respect of the applicant’s mother, given the seriousness of her injuries, and H.O. was convicted to three months’ imprisonment, later commuted to a fine.

On 29 October 2001 the applicant was stabbed seven times by H.O. and taken to hospital. H.O. was charged with knife assault and given another fine of almost 840,000 Turkish lira (the equivalent of approximately EUR 385 ) which he could pay in eight instalments. In his statement to the police he claimed that he and his wife, who frequently argued about her mother interfering in their marriage, had had an argument which had got out of hand.

Following that incident, the applicant’s mother requested that H.O. be detained on remand, maintaining that on previous occasions her and her daughter had had to withdraw their complaints against him due to his persistent pressure and death threats.

In April 1998, October and November 2001 and February 2002 the applicant and her mother filed complaints with the prosecution authorities about H.O.’s threats and harassment, claiming that their lives were in immediate danger and requesting that the authorities take immediate action such as H.O.’s detention. In response to those requests for protection, H.O. was questioned and his statements taken down; he was then released.

Finally, on 11 March 2002 the applicant’s mother, having decided to move to Izmir with her daughter, was travelling in the removal van when H.O. forced the van to pull over, opened the passenger door and shot her. The applicant’s mother died instantly.

In March 2008 H.O. was convicted for murder and illegal possession of a firearm and sentenced to life imprisonment. Released pending the appeal proceedings, he claims that he killed the applicant’s mother because his honour had been at stake as she had taken his wife and children away from him and had led his wife into an immoral way of life.

In April 2008 the applicant filed another criminal complaint with the prosecution authorities in which she requested the authorities to take measures to protect her as, since his release, her ex-husband had started threatening her again, via her new boyfriend. In May and November 2008 the applicant’s representative informed the European Court of Human Rights that no such measures had been taken and the Court requested an explanation. The authorities have since taken specific measures to protect the applicant, notably by distributing her
ex-husband’s photograph and fingerprints to police stations with the order to arrest him if he was spotted near the applicant’s place of residence.

In the meantime, in January 1998, Law no. 4320 of the Family Protection Act entered into Force in Turkey which provides for specific measures for protection against domestic violence.

2. Procedure and composition of the Court

The application was lodged with the European Court of Human Rights on 15 July 2002 and was examined for admissibility and merits at the same time.

Third-party comments were received from Interights which was given leave to intervene in the Court’s proceedings under Article 36 § 2 of the Convention (third party intervention) and Rule 44 § 2 of the Rules of Court.

A hearing was held in public in the Human Rights Building, Strasbourg, on 7 October 2008.

Judgment was given by a Chamber of seven judges, composed as follows:

Josep Casadevall (Andorra), President,
Elisabet Fura-Sandström (Sweden),
Corneliu Bîrsan (Romania),
Alvina Gyulumyan (Armenia),
Egbert Myjer (the Netherlands),
Ineta Ziemele (Latvia),
Işıl Karakaş (Turkey), judges,

and also Santiago Quesada, Section Registrar.

3. Summary of the judgment2

Complaints

The applicant alleged that the Turkish authorities failed to protect the right to life of her mother and that they were negligent in the face of the repeated violence, death threats and injury to which she herself was subjected. She relied on Articles 2 (right to life), 3 (prohibition of torture and inhuman or degrading treatment), 6 (right to a fair trial within a reasonable time) and 13 (right to an effective remedy). She further complained about the lack of protection of women against domestic violence under Turkish domestic law, in violation of Article 14 (prohibition of discrimination).

Decision of the Court

Article 2

The Court considered that, in the applicant’s case, further violence, indeed a lethal attack, had not only been possible but even foreseeable, given the history of H.O.’s violent behaviour and criminal record in respect of his wife and her mother and his continuing threat to their health and safety. Both the applicant and her mother had suffered physical injuries on many occasions and been subjected to psychological pressure and constant death threats, resulting in anguish and fear. The violence had escalated to such a degree that H.O. had used lethal weapons, such as a knife or a shotgun. The applicant’s mother had become a target of the violence as a result of her perceived involvement in the couple’s relationship; the couple’s children could also be considered as victims on account of the psychological effects of the ongoing violence in the family home. As concerned the killing of the applicant’s mother, H.O. had planned the attack, since he had been carrying a knife and a gun and had been wandering around the victim’s house prior to the attack.

According to common practice in the member States, the more serious the offence or the greater the risk of further offences, the more likely it should be that the prosecution continue in the public interest, even if victims withdrew their complaints. However, when repeatedly deciding to discontinue the criminal proceedings against H.O., the authorities referred exclusively to the need to refrain from interfering in what they perceived to be a “family matter”. The authorities had not apparently considered the motives behind the withdrawal of the complaints, despite the applicant’s mother’s statements to the prosecution authorities that she and her daughter had felt obliged to do so because of H.O.’s death threats and pressure. It was also striking that the victims had withdrawn their complaints when H.O. had been at liberty or following his release from custody.

Despite the withdrawal of the victims’ complaints, the legislative framework should have enabled the prosecuting authorities to pursue the criminal investigations against H.O. on the basis that his violent behaviour had been sufficiently serious to warrant prosecution and that there had been a constant threat to the applicant’s physical integrity. Turkey had therefore failed to establish and apply effectively a system by which all forms of domestic violence could be punished and sufficient safeguards for the victims be provided.

Indeed, the local authorities could have ordered protective measures under Law no. 4320 or issued an injunction banning H.O. from contacting, communicating with or approaching the applicant’s mother or entering defined areas. On the contrary, in response to the applicant’s mother’s repeated requests for protection, notably at the end of February 2002, the authorities, apart from taking down H.O.’s statements and then releasing him, had remained passive; two weeks later H.O. shot dead the applicant’s mother.

The Court therefore concluded that the national authorities had not shown due diligence in preventing violence against the applicant and her mother, in particular by pursuing criminal or other appropriate preventive measures against H.O.. Nor could the investigation into the killing, to which there had been a confession, be described as effective, it having lasted so far more than six years. Moreover, the criminal law system had had no deterrent effect in the present case. Nor could the authorities rely on the victims’ attitude for the failure to take adequate measures. The Turkish authorities had therefore failed to protect the right to life of the applicant’s mother, in violation of Article 2.

Article 3

The Court considered that the response to H.O.’s conduct had been manifestly inadequate in the face of the gravity of his offences. The judicial decisions, which had had no noticeable preventive or deterrent effect on H.O., had been ineffective and even disclosed a certain degree of tolerance towards his acts. Notably, after the car incident, H.O. had spent just 25 days in prison and only received a fine for the serious injuries he had inflicted on the applicant’s mother. Even more striking, as punishment for stabbing the applicant seven times, he was merely imposed with a small fine, which could be paid in instalments.

Nor had Turkish law provided for specific administrative and policing measures to protect vulnerable persons against domestic violence before January 1998, when Law No. 4320 came into force. Even after that date, the domestic authorities had not effectively applied those measures and sanctions in order to protect the applicant.

Finally, the Court noted with grave concern that the violence suffered by the applicant had not in fact ended and that the authorities continued to display inaction. Despite the applicant’s request in April 2008, nothing was done until after the Court requested the Government to provide information about the protection measures it had taken.

The Court therefore concluded that there had been a violation of Article 3 as a result of the authorities’ failure to take protective measures in the form of effective deterrence against serious breaches of the applicant’s personal integrity by her ex-husband.

Article 14

The Court first looked at the provisions related to discrimination against women and violence according to some specialised international human rights instruments, in particular the Convention for the Elimination of Discrimination Against Women and the Belem do para Convention, as well as at the relevant documents and decisions of international legal bodies, such as the United Nations Commission on Human Rights and the Inter-American Commission. It transpired from the international-law rules and principles, accepted by the vast majority of States, that the State’s failure – even if unintentional - to protect women against domestic violence breached women’s right to equal protection of the law.

According to reports submitted by the applicant drawn up by two leading non-governmental organisations, the Diyarbakır Bar Association and Amnesty International, and uncontested by the Government, the highest number of reported victims of domestic violence was in Diyarbakır, where the applicant had lived at the relevant time. All those victims were women, the great majority of whom were of Kurdish origin, illiterate or of a low level of education and generally without any independent source of income.

Indeed, the reports suggested that domestic violence was tolerated by the authorities and that the remedies indicated by the Government did not function effectively. Research showed that, despite Law no. 4320, when victims reported domestic violence to police stations, police officers did not investigate their complaints but sought to assume the role of mediator by trying to convince the victims to return home and drop their complaint. Delays were frequent when issuing and serving injunctions under Law no. 4320, given the negative attitude of the police officers and that the courts treated the injunctions as a form of divorce action. Moreover, the perpetrators of domestic violence did not receive dissuasive punishments; courts mitigated sentences on the grounds of custom, tradition or honour.

The Court therefore considered that the applicant had been able to show that domestic violence affected mainly women and that the general and discriminatory judicial passivity in Turkey created a climate that was conducive to domestic violence. Bearing that in mind, the violence suffered by the applicant and her mother could be regarded as gender-based, which constituted a form of discrimination against women. Despite the reforms carried out by the Government in recent years, the overall unresponsiveness of the judicial system and impunity enjoyed by the aggressors, as found in the applicant’s case, indicated that there was insufficient commitment to take appropriate action to address domestic violence. The Court therefore concluded that there had been a violation of Article 14, in conjunction with Articles 2 and 3.

Other Articles

Given the above findings, the Court did not find it necessary to examine the same facts in the context of Articles 6 and 13.

***

The Court’s judgments are accessible on its Internet site (http://www.echr.coe.int).

Press contacts

Stefano Piedimonte (telephone : 00 33 (0)3 90 21 42 04)
Tracey Turner-Tretz (telephone : 00 33 (0)3 88 41 35 30)
Paramy Chanthalangsy (telephone : 00 33 (0)3 88 41 28 30)
Kristina Pencheva-Malinowski (telephone : 00 33 (0)3 88 41 35 70)
Céline Menu-Lange (telephone : 00 33 (0)3 90 21 58 77)


The European Court of Human Rights was set up in Strasbourg by the Council of Europe Member States in 1959 to deal with alleged violations of the 1950 European Convention on Human Rights.

1 Under Article 43 of the Convention, within three months from the date of a Chamber judgment, any party to the case may, in exceptional cases, request that the case be referred to the 17-member Grand Chamber of the Court. In that event, a panel of five judges considers whether the case raises a serious question affecting the interpretation or application of the Convention or its protocols, or a serious issue of general importance, in which case the Grand Chamber will deliver a final judgment. If no such question or issue arises, the panel will reject the request, at which point the judgment becomes final. Otherwise Chamber judgments become final on the expiry of the three-month period or earlier if the parties declare that they do not intend to make a request to refer.



2 This summary by the Registry does not bind the Court.



- -
Old 09-06-2009, 21:16   #3
Doç. Dr. Özge Yücel

 
Varsayılan

Bu kararın önemi çok büyük; çünkü Türkiye'de birtakım hukukçular boşanmış eşlerin korunma kararıyla korunamayacağını, bunun imam nikahını özendireceğini iddia edip boşanmış kadını eski eşine karşı koruyan yargıçları eleştirirken, Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi, böyle bir bakışın ayrımcılık olduğunu kabul edip tazminata mahkum etti devleti. Yani boşanmış kadını koruyan yargıcın ayrımcılık yapmayıp hukuka uygun bir karar verdiği bir kez daha gözler önüne serildi. İşin parasal kısmı her zaman daha ilgi çekicidir, devletimiz de belki bu yüksek miktardaki tazminat nedeniyle artık bu ayrımcılık ve ayrımcılığı destekleyen uygulamalarla daha çok ilgilenir diye umuyoruz.
Old 10-06-2009, 22:28   #5
Doç. Dr. Özge Yücel

 
Varsayılan

Kararı aşağı yukarı Türkçe ifade etmeye çalışırsak;

Başvuran, Nahide Opuz, 1972'de doğan bir Türk yurttaşıdır ve Diyarbakır'da (Türkiye) yaşar. 1990'da Opuz, annesinin eşinin oğlu olan H.O. ile birlikte yaşamaya başladı. Opuz ve H.O. Kasım 1995'te evlendi ve 1993, 1994 ve 1996'da üç çocukları oldu. İlişkilerinin başlangıcından beri ciddi tartışmalar yaşamışlardır ve şu anda boşanmışlardır. Nisan 1995 ve Mart 1998 arasında H.O.'nun ihlal edici ve tehdit edici davranışlarına ilişkin olarak makamlara ihbar edilen dört ayrı olayı gerçekleşmiştir. O olaylarda çeşitli yaralamalar, kavga süresince H.O bıçak çekmiş ve arabasını iki kadına doğru sürmüştür. Bunların ardından kadınlar hekimlerce muayene edilmiş, hekimler kanama, çürük, ezik, sıyrık, çizik dahil çeşitli yaralamaların bulunduğunu belirlediği raporlar tutmuştur. Her iki kadın da tıbben yaşamlarını tehlikeye düşüren yaralamalara maruz kaldığı yönünde rapor almıştır: başvuran sözü edilen yaralamanın sonucu, annesi arabayla gerçekleşen saldırının sonucu olarak.
H.O. aleyhine ölüm tehditleri, güncel, ciddi ve acı veren bedensel zarar ve öldürme girişimi nedeniyle ceza takibi başlatılmıştır. Bıçak olayında delil yetersizliğinden kovuşturma yapılmamasına karar verilmiştir. H.O. iki kez tutuklanıp devam eden duruşmalarda serbest bırakılmıştır.
Fakat başvuran ve annesi bu yargılamaların her birinde şikayetlerini geri aldığı için Ceza Kanununun 456/4 hükmüne göre şikayete bağlılık nedeniyle kovuşturmaya devam edilmemiştir.
Araba olayına ilişkin yargılama başvuranın annesinin yaralarının ciddiyeti nedeniyle devam etmiştir ve H.O. üç ay hapse mahkum edilip cezası sonra para cezasına çevrilmiştir.

29 Ekim 2001'de başvuran yedi kez H.O. tarafından bıçaklanmış ve hastaneye götürülmüştür. H.O. bıçak yarası nedeniyle yargılanmış, sekiz taksit halinde ödeyebileceği 840.000 TL (yaklaşık 385 Avro değerinde) para cezası verilmiştir. Polise verdiği ifadesinde sıklıkla evliliğine karışan annesi hakkında tartıştıkları eşiyle kontrolden çıkan bir tartışmaları olduğunu belirtmiştir. Olayın ardından başvuranın annesi H.O.'nun tutuklanmasını istemiştir, devam eden baskısı ve ölüm tehditleri nedeniyle.

Nisan 1998'de, Ekim ve Kasım 2001, Şubat 2002'de başvuran ve annesi, H.O.'nun tehditleri ve saldırıları hakkında soruşturma makamlarına şikayette bulunmuş, yaşamlarının hâlen tehlikede olduğunu belirtip H.O.'nun tutuklanmasını ve hakkında hemen dava açılmasını istemiştir. Bunun üzerine H.O. sorgulanmış, ifadesi alınmış ve serbest bırakılmıştır.

Sonunda 11.3.2002'de kızıyla İzmir'e taşınmaya karar veren anne nakliye kamyonunda seyahat ederken H.O. kamyonu kenara çekmeye zorlamış, yolcu kapısını açarak ateş etmiştir. Başvuranın annesi hemen ölmüştür.

Mart 2008'de H.O. cinayet ve ruhsatsız silah taşımaktan dolayı suçlanmış ve yaşam boyu hapse mahkum edilmiştir. Temyiz yargılaması süresince serbest kalan H.O. öldürdüğünü çünkü eşini ve çocuklarını annenin ondan uzaklaştırdığı ve eşini ahlâksız yaşama sürüklediği için onurunun zedelendiğini belirtmiştir.

Nisan 2008'de başvuran, H.O. hakkında başka bir şikayette bulunmuştur, makamlardan H.O.'nun serbest kaldığından beri yeni erkek arkadaşı aracılığıyla yeniden tehdit etmeye başlayan eski eşinden korunması için önlemler alınmasını istemiştir. Mayıs ve Kasım 2008'de başvuranın temsilcisi AİHM'yi hiçbir önlem alınmadığı yönünde bilgilendirmiş ve mahkeme bir açıklama istemiştir. Makamlar eski eşin fotoğrafını ve parmak izini tutuklama emriyle birlikte polis karakollarına dağıttıklarını belirtmiştir.

Bu arada Ocak 1998'de aile içi şiddete karşı koruma için özel önlemler öngören 4320 sayılı Ailenin Korunmasına Dair Kanun Türkiye'de yürürlüğe girmiştir.

Mahkeme, 15 Haziran 2002'de AİHM'ye yapılan başvuru hakkında oybirliğiyle şu sonuçlara varmıştır:

-Yerel makamlar H.O.'yu hukuka aykırı davranışları konusunda tekrar tekrar uyardığı halde başvuranın eski eşinin başvuranın annesini öldürdüğü dikkate alındığında AİHS'nin 2. maddesi (yaşam hakkı) ihlal edilmiştir.

-Makamların başvuranın eski eşinin hukuka aykırı ve sömürücü davranışına karşı başvuranı korumaması hesaba katıldığında 3. madde (eziyet ve insanca olmayan davranışların yasaklanması) ihlal edilmiştir.

-Başvuran ve annesinin toplumsal cinsiyet temelinde ihlale maruz kaldığı hesaba katıldığı takdirde 14. madde (ayrımcılığın yasaklanması) 2. ve 3. maddelerle birlikte okunduğunda ihlal edilmiştir. Bu durum özellikle Türkiye'de aile içi şiddet olaylarında yargısal sistemin genel edilgenliği ve çoğunlukla kadınları etkileyen saldırılarda bulunanlarca yararlanılan cezadan bağışıklık göz önünde bulundurulduğunda kadınlara karşı ayrımcılıktır.

-Sözleşmenin 41. maddesine (salt giderim) göre, mahkeme başvurana maddi manevi zararı nedeniyle 30.000 Avro ve giderler için 6.500 Avro ödenmesine karar vermiştir.
Old 11-06-2009, 17:56   #6
Av.Habibe YILMAZ KAYAR

 
Varsayılan

AİHM Kararı Hükümeti Erkek Şiddetiyle Mücadele için Seferber Etmeli”
TCK Kadın Platformu “AİHM’in kararı Türkiye’de gerçekleştirilen tüm yasal reformların, kadın-erkek eşitliğinin gerçekleşmesinde yetersiz kaldığını ortaya koyuyor” dedi.

Emine ÖZCAN emine@bianet.org İstanbul - BİA Haber Merkezi11 Haziran 2009, Perşembe

Türk Ceza Kanunu (TCK) Kadın Platformu bugün, Taksim Square Otel'de yaptığı basın açıklamasıyla Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi'nin (AİHM) Nahide Opuz'un aile içi şiddet şikayeti hakkında Türkiye'yi cezalandırdığı kararını değerlendirdi.

Toplantıya TCK Kadın Platformundan Pınar İlkkaracan, Hülya Gülbahar ve Canan Arın katıldı.

"Biz yıllardır söylüyorduk, sonunda AİHM de söyledi"
Kadınlar, AİHM'in Türkiye'nin hem aile içi şiddeti hem de kadına karşı ayrımcılığı önlemekte son derece yetersiz kaldığı ve bu nedenle ceza aldığı bu kararın Türkiye aleyhine son karar olması için tüm yetkililere, siyasi partileri, tüm hükümet dışı kuruluşları fiili kadın erkek eşitliğini sağlamak adına göreve çağırdılar.

"Biz yıllardır söylüyorduk, sonunda AİHM de söyledi" denilen toplantıda AİHM kararıyla ortaya konulanlar sıralandı:

"Türkiye'de yıllardır, kadına yönelik şiddetin cezasız kaldığı, bu suçu işleyenlerin neredeyse dokunulmazlık altında olduğu, şiddet mağdurlarının korunması konusunda devletin ve yetkililerin kayıtsız kaldığı, Türkiye'de kadına karşı ayrımcı pasif yasal sistemin kadına karşı şiddeti besleyici bir ortam oluşturduğu."

Avrupa Konseyi üyesi 47 ülke için emsal olduğu söylenilen kararın ne içerdiğine dair Arın, Gülbahar ve İlkkaracan'ın açıklamaları şöyle oldu:

"Uluslar arası hukuk prensibi 'gereken özen' sorumluluğu nedeniyle şikayet olsun, olmasın, tüm kadınları şiddetten korumak bu konudaki suçluları yasal kovuşturma ve cezalandırmasını sağlamak, şiddet mağduru kadınlara psikolojik, hukuki, tıbbi vs. gerekli her türlü yardımı ve mağduriyetlerini giderecek önlemleri ve maddi manevi tazminatları sağlamak devletin asli görevidir."

"Türkiye'de gerçekleştirilen tüm yasal reformlar, kadın-erkek eşitliğinin gerçekleşmesinde yetersiz kalmıştır. Türkiye'de siyasi irade, fiilen kadın-erkek eşitliğini sağlamakta isteksiz, kararsız ve duyarsız bir görünüm sergilemektedir. Bu da yasalardaki olumlu düzenlemelerin uygulamaya geçmesini çoğu kez kamu görevlilerinin keyfi uygulamalarına bırakılmasına neden olmaktadır."

Diyarbakır'da birçok kez eşinin saldırılarıyla karşı karşıya kalan, bu saldırıların sonunda annesini kaybeden Opuz 2002'de AİHM'e başvurmuştu. Mahkeme, Türkiye'nin şiddet gören bir kadını, savcılığa başvurduğu halde, kocasından koruyamayarak ayrımcılık yaptığına hükmetti. Opuz'a 36 bin 500 Euro ödemesine karar verildi.

İlkkaracan, Gülbahar ve Arın bu kararın ardından hükümetin kadınların, her alanda eşit bireyler olmasını sağlamak için seferber olması gerektiğini savundu. (EZÖ)

http://bianet.org/bianet/dunya/11513...eferber-etmeli
Old 11-06-2009, 17:58   #7
Av.Habibe YILMAZ KAYAR

 
Varsayılan

Hükümet AİHM'nin Kararına İtiraza Hazırlanıyor
Başbakan Erdoğan, Bakan Kavaf ve Akşit AİHM'nin Türkiye'yi mahkum eden kadın ayönelik ayrımcılık ve aile içi şiddet kararına karşı çıktı.

İstanbul - BİA Haber Merkezi11 Haziran 2009, Perşembe

TCK KADIN PLATFORMU: “AİHM Kararı Hükümeti Erkek Şiddetiyle Mücadele için Seferber Etmeli”


Hükümet, Türkiye aile içi şiddeti ve kadına yönelik ayrımcılığı önlemekte yetersiz görüp yaptırım getirdiği Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi'nin (AİHM) emsal olacak kararına karşı itiraz ediyor.

Başbakan: Utanç verici, herkesin başına güvenlik görevlisi koyamayız
NTV'den Murat Akgün'ün sorularını cevaplayan Başbakan Erdoğan AİHM kararıyla ilgili şöyle dedi:

"AİHM'nin aile içi şiddetle ilgili Türkiye hakkında verdiği kararı utanç verici. Tekil bir olayı Türkiye geneline fatura etmek çok yanlış. Bu olaylar onlarda da var. Güvenlik güçleri bu işlerin üzerine gidiyor, yasalarımız ortada. ABD'de var, Japonya'da var."

"Kadın ve aileden sorumlu bakanlığımızın çalışmaları var. Mesela Mardin olayı... Her bir kişinin başına güvenlikçi konulmaz. Bunun akılla izahı yok. Bunun eğitimle alakası yok. Bakıyorsun, eğitimli insanlar neler yapıyor."

Meclis Kadın Erkek Fırsat Eşitliği Komisyonu Başkanı Güldal Akşit, "2002'den sonra ciddi çalışmalar yapıldı. Bir tek talihsiz olaya göre ceza öngörmek Türkiye'ye haksızlıktır" dedi.

Kavaf: İtiraz yolu açık

Kadın ve Aileden Sorumlu Devlet Bakanı Sema Aliye Kavaf kararın kesinleşmiş bir karar olmadığını belirterek, Türkiye'nin itiraz hakkının bulunduğunu söyledi.

AİHM'nin bu kararı "yaşam hakkı ve Türkiye'deki kanunların kadınları erkeklerle eşit derecede koruyamadığı" iddiasıyla verdiğini belirten Kavaf, "Yani yasalarınız var ama uygulamada erkekleri koruduğunuz kadar koruyamıyorsunuz, eşit davranamıyorsunuz, diye bir iddiaları var" diye konuştu.

Bakan Kavaf, "Aslında yasal mevzuat açısından bir çok Avrupa ülkesinden daha ileri sayılabilecek düzenlemeleri gerçekleştirdik. Ancak yasaların hayata geçirilmesi zaman alan bir şey. Bu Türkiye'de değil tüm dünyada böyle" dedi.

Adalet Bakanlığı müfettiş görevlendirdi
Adalet Bakanlığı ise olayda Türk yargısının usulüne uygun davranıp davranmadığını belirlemek için adalet müfettişi görevlendirdi.

Konu, eski eşi tarafından yıllara yayılan bir süreçte dövülen, otomobille ezilmek istenen, bıçaklanan ve annesi öldürülen Nahide Opuz tarafından AİHM'ye götürül-müştü. AİHM, devletin eski eşine karşı kendisini yeterince koruyamadığını söyleyen Opuz'a hak verdi, Türkiye'yi Opuz'a 36 bin avro tazminata mahkum etti. (EZÖ)

http://bianet.org/bianet/dunya/11514...a-hazirlaniyor

Basın toplantısı ile ilgili diğer haberler:
http://www.euractiv.com.tr/ab-ve-tur...i-karar-000129



http://nefretcinayetleriniduyuruyoru...in-toplantisi/



http://www.haberform.com/haber/kadin...kadi-19404.htm



http://www.aksam.com.tr/2009/06/11/h..._zorunda_.html



http://www.ensonhaber.com/gundem/209...-verilsin.html



http://www.ntv.com.tr/id/24975069/



http://www.haberler.com/kadinlar-bak...epkili-haberi/



http://www.radikal.com.tr/Radikal.as...&CategoryID=77



http://www.aksam.com.tr/2009/06/11/h..._zorunda_.html



http://www.ihlassondakika.com/detail.asp?id=174438



http://www.hurriyet.com.tr/gundem/11849479.asp?gid=233



http://www.savaskarsitlari.org/arsiv.asp?ArsivTipID=5



http://www.tarafsizhaber.com/haber-D...rilsin-210383/


http://www.sabah.com.tr/Yazarlar/ako...ukuk_mezunu_mu



http://www.sabah.com.tr/Yazarlar/ulu...amu_vicdanidir



http://www.todayszaman.com/tz-web/de...ay&link=177819



http://www.bianet.org/bianet/dunya/1...verici-buluyor



http://www.haberturk.com/HTYazi.aspx?ID=2005



http://www.bianet.org/bianet/dunya/1...eferber-etmeli



http://taraf.com.tr/haber/35538.htm



http://www.stargazete.com/gazete/yaz...ber-193900.htm
Old 15-06-2009, 15:27   #8
Doç. Dr. Özge Yücel

 
Varsayılan

14/06/2009
Şiddet ve hükümetlerin sorumluluğu
Av. Habibe Yılmaz Kayar Kadınlara Hukuki Destek Merkezi Derneği
Ulusal ve uluslararası güvenceye bağlanmış hak ve özgürlüklerden kadınların yararlanmasını ve becerisini engelleyen en önemli etken kadına çeşitli biçimlerde yönelmiş şiddettir.
Ulusal ve uluslararası güvenceye bağlanmış hak ve özgürlüklerden kadınların yararlanmasını ve becerisini engelleyen en önemli etken kadına çeşitli biçimlerde yönelmiş şiddettir. Bu şekliyle şiddet; en büyük ayrımcılık şeklidir.
Şiddet sadece temel hakların ihlali olmayıp kadınların fiziksel ve ruhsal sağlıklarını etkilemekte, kadın ve erkek arasındaki fiili eşitsizliği derinleştirmekte, her alandaki yaşama katılma haklarını ve becerisini ihlal etmektedir.
Diğer yandan kadına yönelik şiddet, ayrımcılığı ve eşitsizliği sürekli hale getirmekte olup kadının hayatının denetlenmesinde başvurulan evrensel bir araçtır.
Aile içi şiddetin mahrem bir konu olarak değerlendirilmesi, aile kurumunun insan hakları karşısında aşırı değerli görülmesi kadına yönelik şiddetin yakın zamanlara kadar gözle görünmezliğine yol açmıştır.
Uluslararası Kadın Hareketinin yorulmaz mücadelesiyle bu zulüm sistemi görünürlük kazanmış ve yavaş da olsa kadına karşı ayrımcılık ve şiddet konularındaki bilinçlenme ilk kez 1993’te Viyana’da toplanan Dünya İnsan Hakları Konferansı’nda uluslararası hukuka yansıyabilmiştir. Böylece 20 yüzyılın sonunda kadına karşı şiddet konusu nihayet hükümetlerin gündem maddesi olarak bir zemin kazanmıştır. Kadınların evrensel hukuku sayılan Kadınlara Karşı Her Türlü Ayrımcılığın Önlenmesi Sözleşmesi (CEDAW) 1979 yılında şiddet konusuna yer vermeden yürürlüğe girdiğinden, CEDAW Komitesi, seksenli yıllardaki gelişmeler karşısında, 19 No’lu Genel Tavsiye Kararı (1992) ile kadına karşı şiddeti ayrımcılıkla ilişkilendirerek devletleri şiddeti önleme konusunda sorumlu kılmıştır.
Türkiye; CEDAW sözleşmesi ve komiteye bireysel başvuru hakkı tanıyan İhtiyari Protokol’ün tarafıdır ve sözleşmenin yorumu-açıklaması-eki anlamına gelen CEDAW Komitesi 19 No’lu Genel Tavsiye Kararı’nın gereklerinin yerine getirilmesinden sorumludur.
OPUZ TÜRKİYE KARARI
Hükümetin sadece kamu otoritelerince gerçekleştirilen şiddetten değil, kadına yönelik teşebbüs, organizasyon ya da birey tarafından kadınlara yöneltilen şiddeti de önleme yükümlüğünü yerine getirmediğinde tazminattan sorumlu olabileceğini gösteren Opuz/Türkiye kararı, Türkiye uygulamasına yeni bir yol haritası çizecek rehber niteliğinde kabul edilmelidir.
Aile içi şiddetten etkilenenlerin asıl kadınlar olduğu, Türkiye’de genel ve ayrımcı adli pasifliğin aile içi şiddete olanak veren bir durum yarattığı, son zamanlarda hükümet tarafından yapılan reformlara rağmen adli sistemin genel yetersizliği ve saldırganların ceza indiriminden yararlanıyor olmaları, aile içi şiddete yönelik uygun önlemlerin alınmasında yapılan girişimlerin yetersiz kaldığı Opuz/Türkiye kararı ile tespit edilmiştir.
KADINLAR KARARI NASIL OKUDU?
Karar kadın hakları aktivist ve organizasyonlar tarafından olumlu karşılanmış ve hükümete kadına yönelik şiddet konusunda sorumlulukları hatırlatılmıştır.
TCK Kadın Platformu tarafından yapılan açıklamada, AİHM kararının, “yasal reformların kadın-erkek eşitliğinin gerçekleşmesinde yetersiz kaldığını, yıllardır kadına yönelik şiddetin cezasız kaldığını, bu suçu işleyenlerin neredeyse dokunulmazlık altında olduğunu, şiddet mağdurlarının korunması konusunda devletin ve yetkililerin kayıtsız kaldığını, ayrımcı-pasif yasal sistemin kadına karşı şiddeti besleyici bir ortam oluşturduğunu” ortaya koyduğu belirtilmiştir.
HÜKÜMET KARARDAN NE ANLADI?
Opuz/Türkiye kararı Başbakan tarafından “utanç verici” olarak okunmuş ve “Her bir kişinin başına güvenlikçi konulmaz” ifadesiyle konu tekil bir olay olarak değerlendirilmiştir. Aynı yaklaşım Meclis Kadın Erkek Fırsat Eşitliği Komisyonu Başkanı Güldal Akşit, tarafından da sergilenmiş, Akşit “Bir tek talihsiz olaya göre ceza öngörmek Türkiye’ye haksızlıktır” diye görüş belirtmiştir.
YENİ KARARLAR DA GELECEKTİR
Hükümet temsilcilerinin Opuz Türkiye kararını, hükümetin sorumlulukları konusunda bir fırsat olarak değerlendirmek ve sorunları gidermek için samimi, uygulanabilir, etkili bir ulusal politika oluşturmak için fırsat olarak değerlendirmek yerine, yerinde olmayan bir savunma duygusu ile karşılaması umutsuzluk vericidir.
Kararın işaret ettiği sorunların etkili ve hızla çözüme kavuşturulmaması nedeniyle, AİHM ve daha önce aynı mahiyette kararlar vermiş bulunan CEDAW Komitesi’ne bireysel başvurulardan dolayı, Türkiye hükümetinin, uluslararası alanda sorumluluğuna gidilmesi kaçınılmaz görünmektedir.

--------------------------------------------------------------------------------
KORUMA KARARLARI VE YAŞANAN SORUNLAR

1 - Koruma kararları şiddeti önlemekte yetersiz kalmakta ancak, gerçekleşmiş bir şiddet olayından sonra verilmektedir.
2 - Koruma kararları soruşturulan dosyalar üzerinden savcılık tarafından istenmektedir.
3 - Kadınların, şiddetten korunmada bir avukattan hukuki destek alması yetersizdir.
4 - Yasanın amacı gereği koruma kararlarının “DERHAL” verilmesi gerekirken bu süre genel olarak korunma kararından beklenen yararı ortadan kaldırabilecek kadar uzun olabilmektedir. Koruma kararı veren aile mahkemeleri gece ve hafta sonları kapalıdır.
5 - Aile gibi yaşayan fakat resmi nikah olmayan birlikteliklerde ve boşanma sonrasında kadın genellikle şiddete karşı korunamamakta ve medeni durumuna göre ayrımcılığa uğramaktadır.
6 - Verilmiş koruma kararlarının etkin kontrolü yapılmamakta karara rağmen kadın yeniden şiddetle karşılaşabilmekte ve hatta hayatını kaybedebilmektedir.
7 - Kadınların şiddet ve diğer hukuki sorunları nedeniyle adalete ulaşmaları ve bir avukattan hukuki destek almaları yeterli düzeyde değildir.
8 - Şiddetle etkili mücadelede kadının aile içinde ve toplumdaki temel haklara aykırı olan geleneksel rollerin devamı şiddetin de devamını sağlamaktadır.
9 - Koruma kararı verilmesinde mağdurun başvurusundan başka ihbar yolu ile de karar verilebilme olanağı yeteri kadar kullanılmamaktadır.

(Kaynak: Kadınlara Hukuki Destek Merkezi Derneği 25 Kasım 2008 Basın açıklaması ve araştırma verileri (http://www.turkhukuksitesi.com)


http://www.evrensel.net/haber.php?haber_id=52577
Old 24-07-2009, 18:47   #9
Doç. Dr. Özge Yücel

 
Varsayılan

AİHM'den Aile İçi Şiddete İkinci Mahkumiyet Yolda
AB ülkeleri arasında aile içi şiddet konusunda ilk kez Türkiye'yi tazminat ödemeye mahkum eden AİHM'nin önünde, Nahide Opuz davasına benzer özellikler taşıyan farklı bir başvuru daha var. Eşinden şiddet gören N.Ş. "yaşamının tehlikede olduğunu ve korunmadığı" gerekçesiyle şikayetçi oldu.

Gökçe SUSAM Ankara - BİA Haber Merkezi24 Temmuz 2009, Cuma Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi'nin 2005'te yapılan başvuru için kabul edilebilirlik kararı verdi ve kısa süre içerisinde Türkiye'den savunma isteyeceği ön görülüyor.

1995'ten itibaren eşinden şiddet görmesine rağmen başvuruları sonuçsuz kalan ve 2002'de kendisini ölümle tehdit edip annesini öldüren eski eşi hakkında yaptığı başvuruyla Nahide Opuz'dan sonra AİHM'nin Türkiye'yi yine mahkum etmesine sebebiyet verecek başvurunun sahibi N.Ş.

Yaşamı tehlikede, koruma yok
N.Ş., iki yıldır evli olduğu eşinden şiddet gördüğü gerekçesiyle, 16 Haziran 2004'te Eyüp 2. Aile Mahkemesi'ne başvurdu.

Mahkeme, can güvenliği olmadığını bildiren N.Ş.'nin eşi için 3 ay evden uzaklaştırma kararı verdi.

N.Ş., koruma süresinin bitmesinin ardından, 24 Ocak 2005'te Eyüp 1. Aile Mahkemesi'ne aynı doğrultuda yeni bir başvuru yaptı.

Ancak mahkeme, bu başvuruyu reddetti.

Başvurunun reddedilmesinden iki gün sonra N.Ş. eşi tarafından ağır biçimde dövüldü ve sokağa atıldı.

N.Ş., bunun üzerine, darp edildiğine yönelik sağlık raporu alarak Gaziosmanpaşa 1. Aile Mahkemesi'ne başvurdu.

Mahkeme, Eyüp'teki mahkemenin red kararı vermesine rağmen, olayın Eyüp ilçesi sınırlarında gerçekleştiği gerekçesiyle N.Ş.'nin koruma talebini geri çevirdi.

N.Ş.'nin bunun üzerine Eyüp'teki mahkemeye yaptığı ikinci başvuru da reddedildi.

Karara yapılan itirazın da reddedilmesi üzerine N.Ş., iç hukuk yolları tükendiği için AİHM'ye başvurdu.

Koruma kararı şiddeti önlüyor
N.Ş.'nin avukatı Habibe Yılmaz Kayar, "Müvekkilim, aldığı ilk 3 aylık koruma kararından sonra şiddet görmedi. Ancak ikinci koruma kararı talebinin mahkeme tarafından reddedilmesinin hemen ardından şiddet gördü. Koruma kararı verilseydi bu darp yaşanmayacaktı. N.Ş.'nin yeniden şiddete maruz kalması, mahkemece korunma kararı verilmemesi ile doğrudan ilgilidir" dedi.

Yılmaz Kayar, mahkemelerin N.Ş.'nin yaşadığı şiddeti belgeleyen darp raporuna rağmen koruma kararı vermemelerinin ve şiddeti uygulayan hakkında da suç duyurusunda bulunmamalarının AİHS'nin adil yargılanma hakkı, yaşam hakkı ve işkence yasağı gibi bir çok ilkesinin ihlali niteliğinde olduğunu belirtti.

AİHM'nin, N.Ş.'nin başvurusunu kabul edilebilir bulduğu ve bir süre sonra Türkiye'den savunma isteyeceği bildirildi. (GS/EZÖ)
http://www.bianet.org/bianet/toplums...hkumiyet-yolda
Yanıt


Şu anda Bu Konuyu Okuyan Ziyaretçiler : 1 (0 Site Üyesi ve 1 konuk)
 
Konu Araçları Konu İçinde Arama
Konu İçinde Arama:

Detaylı Arama
Konuyu Değerlendirin
Konuyu Değerlendirin:

 
Forum Listesi

Benzer Konular
Konu Konuyu Başlatan Forum Yanıt Son Mesaj
İçişleri Bakanlığı mahkum oldu Av.Ömer KAVİLİ Hukuk Haberleri 8 21-02-2007 12:44
6 YTL borcunu ödemeyen Türkiye, AİHM'de 500 avro tazminata mahkûm oldu Av.Duygu Işık Behrem Hukuk Haberleri 1 18-01-2007 15:54
İşkence İlk Kez Mahkum Oldu Armağan Konyalı Hukuk Haberleri 0 05-04-2003 20:49


THS Sunucusu bu sayfayı 0,05792689 saniyede 16 sorgu ile oluşturdu.

Türk Hukuk Sitesi (1997 - 2016) © Sitenin Tüm Hakları Saklıdır. Kurallar, yararlanma şartları, site sözleşmesi ve çekinceler için buraya tıklayınız. Site içeriği izinsiz başka site ya da medyalarda yayınlanamaz. Türk Hukuk Sitesi, ağır çalışma şartları içinde büyük bir mesleki mücadele veren ve en zor koşullar altında dahi "Adalet" savaşından yılmayan Türk Hukukçuları ile Hukukun üstünlüğü ilkesine inanan tüm Hukukseverlere adanmıştır. Sitemiz ticari kaygılardan uzak, ücretsiz bir sitedir ve her meslekten hukukçular tarafından hazırlanmakta ve yönetilmektedir.