Genç avukatın intiharı yasa boğdu

yakın zamanda Antalya'da gencecik bir stajyer benzer şekilde ama benzer olmayan nedenlerle bırakmıştı kendini hayattan...bir uçuruma...çok üzülmüştük..şimdi bir genç daha..sanırım bir problem var ve sanki biz bunu göremiyoruz ya da anlayamıyoruz..ne dersiniz..

Çok üzüldüm,duyduğum zaman inanamadım mekanı cennet olsun...

İnsan hayata pamuk ipliğiyle bağlı...anlık bir karar yetiyor bu ipliğin kopması için...kalabalık içinde yanlızlık çok doğru bir tabir...derdini paylaşacak kişilerin olmaması çok acı...zaten zor olan hayatta bu zor mesleği yapmak insanı yavaş yavaş delirtiyor...ve istenmeyen sonuç...genç meslektaşımın ölümünde hepimizin azda olsa günahı var.bu hayatı yaşanmaz hale getirenler bizleriz...yalan,riya,güvensizlik,sevimsizlik vs...hepsi bizim ürettiğimiz şeyler.nereye gidiyoruz böyle...daha kaç can feda edeceğiz...sadece yazık diyorum...hepimizin başı sağolsun...insanların birbirini anladığı güler yüzün hüküm sürdüğü bir dünya özlemiyle...

Hayat dolu, gelecek vaad eden, gencecik bir avukatın kaybı.... Ailesine , Yakınlarına, ve Tüm Dokuz Eylül Üniversitesi Hukuk Fakültesi mezunlarına sabır diliyorum..

Bir anlık bişey bu..Üzerine düşünmeden yapılmış bir eylem ve arkasında bıraktıkları..Kim bilir neler geçiyordu kafasından o anda İpek'in..Onu tanımış olmak daha acı.Ailesine sonsuz sabır, sevenlerine başsağlığı, kendisine Allah'tan rahmet diliyorum..

Yavaş yavaş delirdim, kimse farketmedi... demekki arada durup kendimize, çevremize bakmamız gerekiyor, hayatın neresindeyiz, kim var çevremizde, nereye gidiyoruz... çok üzüldüm.. çok yazık...

Teşekkürler Gratius hepimizin başı sağolsun...

Ailesinin ve sevenlerinin başı sağolsun.

Sevdiklerimize daha fazla zaman ayırmak, sorunlarını dinlemek ve gerektiğinde yardımcı olabilmek dileğiyle. Acıların ve ölümün olmadığı bir dünya istiyorum.

allah rahmet etsin. ailesine başsağlığı diliyorum.

İpek benim fakülteden sınıf arkadaşımdı ve okuldaki kızlar arasında en çok imrendiğim kişiydi. Hayat dolu, canayakın ve öbür dünyaya yakışır bir güzellikteydi. Ölüm haberi ile sarsıldım, hala da inanamıyorum. Huzur içinde yatsın

bu konu beni o kadar etkiledi ki..ne yazık...böylesine güzel bir kız,maddi durumu fevkalde iyi,herşey yolunda...Ama malesef yolunda görünüyor bazı lşeyler..kimse kimsenin iç dünyasını bilmiyor..Herşeye göründüğü gibi bakıyoruz..Bence ipek'in gerçek bir dostu olsaydı bu durumu yaşamayabilirdi..İnsanın ailesinin olması başka, dostları olması bambaşka..O gün adliyede biri bana ipek benim arkadaşımdı dedi..Son aradığımda sesi pek iyi gelmiyordu dedi..Ben de ona..Peki sen bu kişiyi daha sonradan aradın mı diye sordum...Ya hayır...Durumu iyiydi..Herşeyi vardı...Bir anlık bir şey sandım dedi..İşte bütün mesele burda..ipek'i çok iyi anlıyorum..Ailesine sabır dilerim..

Dünya gün geçtikçe insanın insancıl yanına rağmen yaşanılmaz bir yer oluyor ve insancıl yanını yitirmiş kimselerin saltanatı daha da perçinleniyor. Savaşı erken noktalanmış meslektaşımıza Allah'tan rahmet yakınlarına ve sevenlerine başsağlığı diliyorum.

Çok üzücü bir olay Allah ailesine sabır versin. Gencecik bir insan, hayatta yapacak o kadar çok şey varken hayatına son vermeyi seçiyor.
Hayat hiçbir zaman hiç kimse için kolay değil, olmadı olmayacak herkesin eksi bir yönü var. Maalesef kimi eğitim, kimi iş, kimi sevgi, kimi sağlık veya başka bir şey ama hepimizde tam olmayan bir şey var

Alıntı: "Yavaş yavaş delirdim. Kimse fark etmedi.''

Bazen hepimiz delirme noktasına geliyoruz. O halde sorunumuzu en iyi bilen ve bize en çok yardım etmek isteyecek kişiye gidelim, kendimize; kimseden hiç bir beklentide olmayalım tabiki paylaşalım ama paylaşmayan bizi anlamayanlar içinde kendimizi yıpratmayalım, herkesin bir kapasitesi var. Bizi çok seven biri biraz algı özürlü olabilir yada bizi fark edemeyecek kadar dertli/mutlu. İnsanların beynimizi okumasını beklemektense hareket edelim, ihtiyacımız olan duyguyu kendimiz almaya çalışalım Ne gerekiyorsa yapalım yeterki bir çözüm arayışında olalım. Olmuyorsa işte o zaman dışarıya başka insanlara bakalım, her zaman bizden kötü durumda olanlar var ve bazen hatta çoğu zaman ihtiyacımız olan yardımı başkasına yardım ararken buluruz unutmayalım.
İntihar ; korkakça kaçmak duygusuzca sevdiklerimize acı yaşatmak. İnsanlar bazen bize karşı duygusuzda olsalar biz olmayalım. Kendimiz için, sevdiklerimiz için hayatımızı yaşayalım.
Herkesin başı sağolsun

Saygılar

Alıntı: İntihar ; korkakça kaçmak ...

1- Çok sayıda düşünür kendini öldürerek yaşama sırt döndü. Yaşamdan korktular mı? Bence hayır. Bilinmeyenden korkulur. Bu düşünürler yaşamı biliyor oldukları iddiasındaydı.

2- Yaşam koşulları zorlaştıkça intihar eğilimi azalıyor. Hitler zamanındaki toplama kamplarında hiç intihar eden olmamış. Demek ki, tıpkı düşünürler gibi sıradan insanlar da yaşamdan korkmuyor.

3- Ekonomik bunalım dönemlerinde intihar haberleri artıyor gibi görünüyor. Ama acaba oran da artıyor mu? Bunalım dönemlerinde intihar edenlerden çok daha kötü ekonomik durumda olan çoğu insan yaşamaya devam ediyor.

4- İçe kapanık toplumlarda intihar yok denecek kadar az görülüyor. Ama aynı toplum kendinden daha iyi yaşayan başka bir toplumdan haberdar olunca intihar oranı birden artıveriyor. (İşbu 4.madde yukarıdaki 3.madde ile doğrudan bağlantılı da olabilir.)

5- Son 45 yılda intihar oranı yüzde 60 artmış olup, teknoloji gelişip de yaşam kolaylaştıkça daha artma eğilimindedir.

Sonuç olarak ben köprüden atlama cesaretini gösteren İpek'in yaşamdan korktuğunu düşünmüyorum. Korkmadıysa neden? Bilmiyorum. Düşünürlere sormak daha doğru olur. Bu konuyu en iyi onlar biliyor.

Benim bildiğim şundan ibaret:
- Her 2 dakikada 45 kişi intihar ediyor ama her 2 dakikada 3 kişi ölüyor.
- İntihar oranı yükseliyor olsa da insanlar ölmekte isteksiz olmalı ki intihar edenlere oranla ölenlerin sayısı bu kadar düşük. (15'de bir)
1 kişi intihar sonucu yaşamını yitirmektedir
Saygılarımla

Çok üzücü bir olay, ailesine sabırlar diliyorum. Ama şu var ki , üzülmek yeterli değil, çevremizi görmek, kimsenin farketmediği farkları anlayabilmek zorundayız.

Eminim adı ipek olmasa da bir çok İpek yaşıyor aramızda..

Halen yaşıyorken;

- Bu gün nasılsınız? diyerek bir gülümseme bile umut olabilir..

Allah'tan rahmet, yakınlarına ve tüm meslektaşlarıma sabır diliyorum. hepimizin başı sağ olsun.
üzüldük, üzüldük, üzüldük.....
keşkeler meslektaşımızı geri getirmese de; "keşke intihar etmeseydi" demekten kendimi alamıyorum. tekrar başımız sağ olsun.

Canım meslektaşıma Allah'tan rahmet diliyorum.
Ben de 24 yaşındayım, hayat gerçekten çok zor. Her yer kirlenmiş, çürümüş, küflenmiş...
Yavaş yavaş deliriyoruz...

İpek bir arkadaşımın arkadaşıydı.. Uzaktan da olsa duymuştum bu olayı ne yazık ki..
O zamanlar anlayamamıştım.
Şimdi ben de 24 yaşındayım. Delirmek zor değil ki?At gibi koşturulduğumuz, sürekli stres altında yaşadığımız,-hele ki İstanbul gibi genç hukukçular için "Okyanus" niteliğindeki bir yerde- hayatının henüz başında yaşam savaşı verdiğimiz bir ortamda delirmek inanın çok kolay!
Yüzeysel bakıldığında, ailesiyle ilişkileri sağlıklı, iyi bir işi olan, sağlık problemleri olmayan, arkadaşlarıyla iyi vakit geçiren biriydi İpek.
Ama kafasından geçenleri kim bilebilir?
İnsan bir kurmaya başladı mı, sonu gelmiyor, onu düşünüyor, bunu düşünüyor..Bu denli "Düşünmek", anksiyete bozukluğuna yol açıyor ve bu kesinlikle okumuş,görgülü,etrafına ve geleceğine bilinçle bakan insan hastalığıdır!
En büyük tetikçisi de medyadır.
Televizyonda, gazetelerde öyle manşetler, sürmanşetler var ki hiç dikkat ettiniz mi?İnsanın içi titriyor korkudan.
Her gün "yarınki 3.sayfa haberi de ben olacağım" diye düşünerek yaşamak, ne kadar zordur bilir misiniz?
İpek'in intiharı nedenini bilmiyorum, ama ona hak veriyorum.
Zamanında neşeli olup, gün geçtikçe içine kapanan,kafasında sürekli felaket senaryoları kuran,sürekli zararı hesaplayan,başına veya sevdiklerinin başına birşey geleceğini düşünerek gecelerce uyuyamayan o kadar çok hukukçu,doktor,mühendis,kimyager,işletmeci..vs arkadaşımız var ki!Unutmayın, Anksiyete bozukluğu, okumuş insan hastalığıdır!
İpek, ordan bir yerden bizi görüyorsan eğer, ne yazık ki, dünya hala kötü, İstanbul hala o eski İstanbul değil, hala pislik, hala hayat savaşıyla dolu.Hala yarışa sürülmüş atlar gibiyiz, hukuk okumamız bizi insan yapamadı hala.
Mekanın cennet olsun.

Alıntı: Yazan Av.Armağan Konyalı 1- Çok sayıda düşünür kendini öldürerek yaşama sırt döndü. Yaşamdan korktular mı? Bence hayır. Bilinmeyenden korkulur. Bu düşünürler yaşamı biliyor oldukları iddiasındaydı. 2- Yaşam koşulları zorlaştıkça intihar eğilimi azalıyor. Hitler zamanındaki toplama kamplarında hiç intihar eden olmamış. Demek ki, tıpkı düşünürler gibi sıradan insanlar da yaşamdan korkmuyor. 3- Ekonomik bunalım dönemlerinde intihar haberleri artıyor gibi görünüyor. Ama acaba oran da artıyor mu? Bunalım dönemlerinde intihar edenlerden çok daha kötü ekonomik durumda olan çoğu insan yaşamaya devam ediyor. 4- İçe kapanık toplumlarda intihar yok denecek kadar az görülüyor. Ama aynı toplum kendinden daha iyi yaşayan başka bir toplumdan haberdar olunca intihar oranı birden artıveriyor. (İşbu 4.madde yukarıdaki 3.madde ile doğrudan bağlantılı da olabilir.) 5- Son 45 yılda intihar oranı yüzde 60 artmış olup, teknoloji gelişip de yaşam kolaylaştıkça daha artma eğilimindedir. Sonuç olarak ben köprüden atlama cesaretini gösteren İpek'in yaşamdan korktuğunu düşünmüyorum. Korkmadıysa neden? Bilmiyorum. Düşünürlere sormak daha doğru olur. Bu konuyu en iyi onlar biliyor. Benim bildiğim şundan ibaret: - Her 2 dakikada 45 kişi intihar ediyor ama her 2 dakikada 3 kişi ölüyor. - İntihar oranı yükseliyor olsa da insanlar ölmekte isteksiz olmalı ki intihar edenlere oranla ölenlerin sayısı bu kadar düşük. (15'de bir) 1 kişi intihar sonucu yaşamını yitirmektedir Saygılarımla

Viktor Frankl'ın İnsanın Anlam Arayışı kitabının çıkış noktası, Hitler zamanında yahudilerin toplama kamplarında verdikleri yaşam mücadelesinden kaynaklanıyor. O dönemde kendisi de o toplama kampında bir tutsak olan Frankl, şunu farke ediyor. Hayata tutunacak sebebi olan insanlar kolay kolay pes etmiyor. Hayata nasıl bir anlam yakıştırdığınızdır önemli olan. Yaşama o koşullarda bile dört elle sarılan "umuda sahip" bu insanlar yaşarken, diğerleri kendilerini bırakıveriyorlar..

İntihar olgusunun altında yatan temel sebep galiba bu: Umudun tükenmesi ve yaşamı anlamlandıran şeylerin azlığı olmalı..

Kaçış mı bilemiyorum çünkü kaçarak gidilen yerde ne olduğunu bilmeden burdan kaçmak mantıksız.

Genç arkadaşımıza Allah'tan rahmet diliyorum . Geride kalanlarına da sabır..

Ve yaşamınızdan anlam eksik olmasın diyorum.. Hiç bir şeyin anlamı yok o zaman yaşamak anlamsız demek yerine, yaşam amacı ve hedefim şudur diyebilmek ve kendini hedefe kilitlemek çok daha değerlidir..

Saygılar..