Nelere pişmanız?

Sevgili arkdaşlar,
Bizlerle paylaşmak ister misiniz?Bu zaman kadar yaptığınız hatalardan en çok hangisi içinizi yakıyor hangisine daha fazla keşke diyorsunuz?Bize anlatıp bizlere hayat derslerinden bir sayfa daha açmak ister misiniz ya da bize bu hayat ağacından koparılmış yaprağınızı gösterip bir öğüt vermeyi ister misiniz?Eğer isterseniz biz dinlemeye hazırız...
Saygılarımla...

SEVGİLİ HUKUKÇULAR VE HUKUK SEVER ARKADAŞLARIM,
Baktım ki anlatacak cesaretli yürekler çıkmıyor konuyu ben açtım ben başlatayım dedimm Evet itiraf ediyorummm.Hayatın kıymetini bilmiyorum anam beni yeniden doğrucakmış gibi kıymetli kıymetsiz ufacık sıkıntıları kafdağı arkasına atamıyorum.İnsanlara verilmesi gereken değerin dozajını ayarlayamıyorum.Herkesi kıymetli sanıp kendimi onların karşısında kıymetsiz duruma düşürüyorum.Vallaha arkadaşlar her şey karşılıklıymış.Ben dostlarıma elimden geleni yaptım manevi olarak..Ama eğitim hayatımın sıkıntılı bu dönemlerinde onlar tarafından biraz nazlanmak istedim sevilmek istedim bunu da göremedim hatta suçlu bile çıktım ya... Neyse bazı şeyleri kendi kendime halletmeyi öğrendim.Hayata tek başımıza geldik tek başımıza gideceğiz...

Evet sizin pişmanlıklarınız ya da pişmaniyeniz ne tatta...Anlatın da bilelim..Tabii tercih sizin...

ben öss'ye hazırlanırken bir arkadaşın matematik sorusunu bildiğim halde çözmedim.benim rakibim diye düşündüm ve çözmedim.ama sonra çok pişmam oldum.bunu bi kere yaptım ama bu kadar zaman geçmesine rağmen unutamıyorum.

AAaaaa ne ayıppppp... demiyorum berçenyan..
Her insan hata yapabilir o dönemlerde biz de yaptık öyle şeyler Ama bu cesaretin için seni tebrik edip bu soruma bir katkıda bulunmuş olduğun için de teşekkür ediyorum..

Zamanında carpmam gereken kapıları carpadıgım için pişmanım.Şimdi akıllandım camı,pencereyi,kapıyı indiriyorum

Bu dünyaya gelebilmek için milyonlarca rakibimi ekarte etme çabasına düşmem büyük bir hataydı. O zamanlar ne temyiz gücüm, ne de isnat yeteneğim vardı ama yine de pişmanım diyebilirim.

Bugün biraz bunalım takılıyorum da..

Pişmanlık baştan teslim olmuş bi kelime.Yokum pişmanlıgın olguğu hiç bir yerde bundan sonra...

pişmanlıklara yer vermemeli hayatımızda aslında ya..ne kadar kötü bir durum olur ki bu?oluyor da..

Bazen herşeyi göze alıp bu şehri terketmediğim için pişmanım....

Yaşadıklarıma değil yaşayamadıklarıma pişmanım.Fırsat varken söyleyemediklerime,bir de çok sevip beklemeye..

belki de hayallerimizi gerçekleştirmek için uğraşmadığımız için pişmanız değil mi?

En GÜzel Olani HİÇ BİrŞey İÇİn PİŞman Olmamaktir......
Demek Kİ YaŞanmasi GerekİyormuŞ Ve Öyle OlmaliymiŞ...
Akilda Kalani İse Ondan Ders Çikarabİlmektİr....yaŞanmiŞ HerŞey Hayata Atilan Bİr Artidir....yaŞanan Eksİler Bİle YaŞam TecrÜbesİ Olarak Arti Halİnİ Alir.

Evet bence de ama pişmanlıklar ne yazık ki oluyor..

Evet, bende 21. (20 mi ? 21 mi ? ) yüzyılda doğduğuma pişmanım. Keşke 15 nci 16 ncı yüzyıllarda (çünkü o zamanlarda daha fransız ihtilali olmamıştı. ) doğmuş olsaydım. Sanki bana o zamanlarda her şey daha saf, daha temizmiş gibi geliyor.

bigün oturma odasında ilece oturuyoruz, tv izliyorduk sanırım.. yukarı kat komşumuz alkol alan bir insandı ve çok çirkin ama karısı ile hep tartışma halinde idiler.. ve bu tartışmalarda da kocanın hep galip geldiğini seslerden anlıyorduk.. işte o gün de bu günlerden biriydi..sesler yükseldi yükseldi..
birden içeri odadan 'güüümmmm' diye bir ses duyduk.. babam, hemen babalık içgüdüsüyle içeri gitti..hırsız olduğundan endişe etmiştik.
yaklaşık 10 saniye sonra yanında 60 yaşlarında, ellerinde terliklerini tutan, pardesülü bir bayan ile babam içeri geldi
meğer teyzem ve eşi komşumuza misafirliği gelmişler;ama bizim komşu sinirlenince teyzenin üstüne yürümüş teyze de korkusundan bizim balkona atlamış...neyse buraya kadar olan kısım belki anlaşılabilir..
ama devamı daha traji komik :
teyze bize neden balkonumuza atladığını anlatırken, kapımız çaldı..teyzenin eşi gelen.. aynen şöyle dedi: 'ya balkona bizim hanımı düşürdük de verebilir misiniz?'
şok olmuştuk... teyze, amcadan özür diledi ve gittiler..
keşke diyorum bize sığınan o teyzeyi, balkona düşmüş çamaşırı ister gibi isteyen kocasına vermeseydim
sonuçta bize sığınmıştı...

Yani Leviathan,

Teyze balkona değil de, sokağa da düşebilirdi...

Farklı bir anı...İYİ Kİ TEYZEYE BİR ŞEY OLMAMIŞ KOLU BACAĞI KIRILABİLİRDİ.Ama kırılan bir şey kesin verdır o da o teyzenin KALBİ..

Çevremdeki insanlara kırılırlar korkusuyla, onlarında bir savunması vardır diye derdimi anlatamamaktan pişmanım.
Ve pişman olduğum halde devam etmekten...
İşin kötü tarafı bir çoğunun, savunması yok..

Bazı duyguları içimizde tutarak belki en büyük yanlışlığı yapıyoruz.Gizli kutucuklarda sakladığımız neler neler var kalbimizde değil mi?Ama bu duruma sıon vermeliyiz karşımızdaki de haberdar olmalı bizdeki fırtınadan ya da yağmurlu gecelerdeki yalnız kalışlarımızda kendimizle paylaştıklarımızdannn...

Sn.Yağmurdamlası eğer söyleyeceğiniz kişi veya kişiler çok yakınınız ise bazen susmak gerekiyor.Çünkü onları incitmek kendinizi incitmekten daha ağır geliyor.Haksız olduklarına inansan bile...
Ve pişmanlık da bu aşamada boy gösteriyor...

Haksınız tuna,
Bazen susmak zorunda kalıyoruz aslında susuşlardayız evet.Yakınlarınızı ya da yakınlarımızı incitmek istemiyoruz fakat incinen biz oluyoruz.Bu da kendi adımıza kötü bir durum aslında.Hayatın karışıklığı karşısında duygularımızda karışık oluyor ve çözmeye fırsat verilmiyor ve verilen fırsatları da değerlendiremez oluyoruz.Nereye kadar bu susmalar sürecek bilmiyorum ama ben bazen susmayı çok seviyorum kendimle konuşuyorum yapabileceklerimi masaya yatırıp işe koyuluyorum ama inanın boş kalan çok yer ve davranış oluyor yani susmakta çözüm olmuyor...Yazık bizim gibi düşünenlere...

Çözümde de yakınlarınızı incitme ihtimali varsa ve yüksekse bu ihtiml ne yaparsınız yağmurdamlası...
Sonsuza kadar sessiz kalmak?
Bazen düşünmeden edemiyorum, acaba sonsuza kadar susmayı becerebilirmiyim..
Son zamanlarda bunu deniyorum, bakalım nereye kadar sürecek

Sonsuza kadar susmayı beceremeyeceğimize inanıyorum hiçbir gerçek susmayı haketmez ya da gizli bir köşede kalmayı er ya da geç ak ya da kara belli olacaktır tuna emin ol buna...

Susabildiğm yere kadar susmayı deneyeceğim, yani becerebildiğim kadar yağmurdamlası...
Haklısınız hiçbir gerçek saklı kalmayı haketmiyor ve er yada geç haklı olan taraf ben olarak karşıma çıkıyor, ama giden insanın kendinden gidiyor
nihayetinde hiçkimse zarar görmüyor sadece kendin yaşıyorsun acıyı, Ateş doştüğü yeri yakıyor.

Vallaha hayatın işveleri,cilveleri bize ne oyunlar oynuyor değil mi tuna?Haklı olduğunda en büyük sabrı bazen susarak gerçekleştirmek zorunda kalıyorsun ama işte bunu başarmak çok zor.Belki bu düğüm biranda çözülecek hem de bizim hiçbir etkimiz olmadan ama bu da artık nasip işi...Yaşamda insanlar çok şey görecek öğrenecek ve hatalara tanık olduğu gibi hatalar da yapacak.Tuna sen şimdilik susmayı devam ettir bakalım onlar vicdanlarının mahlemelerinde ne kadar durmayı becerebilecekler bunu merak ediyorum...

Evet yağmurdamlası bize yazık, ama gözlerindeki pişmanlıkları görebilmek, evet susmaya değer.
Ve emin ol şimdiden gözlerindeki pişmanlığı görebiliyorum. Ama dedimya bize yazık oluyor, ömrümüzden giden günlere yazık oluyor. Keşke insanlar birbirini dinlemeyi bilseler.
Yargılamadan delillerini sağlam toplayabilseler. Hayat belkide çok farklı olurdu.
Aslında asıl sorun da bu değilmi, dinlemeyi beceremiyoruz. Dinlemeyi ve anlamayı

YA ANCA KONUŞSUNLAR BAŞKA BİR ŞEY YOK..
Tuna bu insanlar konuşmayı çok seviyor benim gibi Ama dinlemeyi her babayiğit yapamıyor tabii anlamakla birlikte.Daha neler göreceğiz bakalım şahit olamaya devam tuna bekleyelim..

Hayat yağmurdamlası, bakalım neleri gösterecek.
Ama bazen gemileri yakıp yeter artık dememek için kendimi zor tutuyorum.
Bu sabrı nasıl gösteriyorum kendime şaşıyorum doğrusu...
Dedim ya susabildiğim yere kadar. Dayanabildiğim kadar.
Belkide son nefesime kadar...
İncinmiş, yıpratılmış bir hayatı geride bırakarak..
Ve incinen kırılan, üzülen, yıpranan hep ben olarak..

selam yağmurdamlası....
baktım pişmanlık katsayımızı ölçmek için bir konu açmışsın..
ben bu zamana kadar yaşadıklarımdan pişmanlık duymamaya şartlandırdım kendimi..çünkü yaşananlar demek ki olması gerekenlermiş...bunların da bana çok şey katacağını ve ileride pişmanlık duymamamı sağlayacağını biliyorum...pişmanlık duymayı geçmişe saplanıp kalmayı bırakıp sadece ders almayı ve bu yaşadıklarımızdan kendi hesabımıza bir pay çıkarmayı öğrenmemiz gerekiyor diyedüşünüyorum.iyisiyle kötüsüyle pekçok şey yaşadım.elimde olmayan şeylerden dolayı sorguya çekmedim ne kendimi ne de geçmişi...gelecek zaten yoktur benim için...bugünü yaşarım ve eskiyen takvimlerin arasına saklarım...kopardığım yaprakları elime alıp geri döndüremeyeceğim şeylere ağlamak bana çok saçma geliyor.içimi kanata kanata da olsa gerçekleri kabullenmeliyim diyorum ve çaresiz bunlara boyun eğiyorum.hayata karşı asi olursanız daha çok pişmanlık duyarsınız belki de olduğu gibi kabul edebilmeli bu oyuncağı....hayat dediğimiz kurmalı bi oyuncak...bizden önce birileri kurmuş biz de pili bitene kadar oynayacağız ..o yüzden eğlenmeye bakalım boşverin

Bazan konuşmam, her şeyi açıklamam gerektiği halde susmaktan nefret etsem ve de çok kere pişman olsam da yine aynı şeyi yapmaya devam etmekten çok pişmanım.