Dilencilik/Bencillik

Dilencilik/Bencillik


Bazı ofis çalışanlarının, bir kısım personelin vs vs masalarının önünde, ardındaki panolarda, gelişigüzel selobantlarla tutturulmuş şöyle bir şiirimsi bulunur ve oldukça beylik kelamlardır:

"şerefle bitirilmesi gereken en ağır görev "hayattır"
bu nedenle;
bir lokma ekmek için şerefini ayaklar altına almaya
bir anlık zevk için namusunu lekelemeye
bir zamanlık mevki için ayak öpmeye
günlük menfaatler için faziletini karartmaya
değmez. "

Bu yazı, belki az evvel , zaten yapmak zorunda oldukları bir iş için,
aleniyete dökemeseler de imaya çalıştıkları harici maddi taleplerini
anlamazdan gelmeye gayret ettiğiniz ve böylelikle hem kendi hem de göreviniz olmadığı halde karşınızda oturanın şerefini koruma çabası gösterdiklerinizden birinin masasında yer alıyor bile olabilir. Trajikomik durumlardır. Şiirimsi, masasına koyana, bir kaç numara büyük gelmiştir. O masada o şiir; gerçekten "BEYLİK"tir.

Beylik...Herkes farkında olsa da olmasa da bir biçimde kahraman olmak ister.. Kahramanlık olgusu da görecelidir. Kişiden kişiye değişir. Sonsuz çeşitlilikte kahramanlık hikayeleri ve sonsuz düz ve ters mantıklarda sunulmuş kahramanlık öyküleri türetilebilir. Oysa değişmemesi gereken NE İÇİN VE KİMİN İÇİN kahraman olunmak istendiğidir. Ne için sorusunun yanıtı; yapılmak istenenin mantık ya da mantıksızlığını, kimin için sorusunun yanıtı da yapılmak istenenin samimi olup olmadığını belirler. Sabit elemanı bu sorular baz kabul ederek yanıtladığımızda; sonuç matematiksel kesinliktedir: Sonuç her olayda sayısız farklı özne içerir ve fakat özne asla "ben" değildir. Özne "ben" ise bunun adı kahramanlık değil; bencilliktir.

Bencillik katı biçimde diğer egoları dışlayan bir bendir. Bu ben oldukça büyük bir bendir. Bencillik de dilenciliğin esaslı bir türevidir.

Benden arınarak yaşamaya gayret eden her birey; ömrün bir kesitinde er ya da geç ve az ya da çok, büyük benlere esir düşecektir. Büyük benler, beni unutmaya çalışan benleri çok sever. Bu eşitsizlikler oldukça karlı alışveriş, pardon "alış" süreçleri içerir.

20 ve 21.yüzyıllar insanı; ciddi bir bencillik sınavından geçmektedir.Paylaşımlara dayalı beşeri ilişkiler yerini; paylaşımsızlığa dayalı mülkiyet duygusuna terketmiştir. Artık bahçesinde domates yetiştiren beşer; elindeki patatesi komşusuna sunup; onun da kendisine sunduğu bahçesinde yetişen biberle değiş tokuş etmemektedir. Hiperkaremarketlere
gidip, banknotları sunup dilediğince domates ya da biberi deepfreezli dolabına koymaktadır. Hiç kimse aralarını sadece bir duvar ayıran; belki 10-15 cm.lik betonun gerisinde paralel uyumakta olduğu komşusunun o gece yatağına aç ya da tok mu girmiş olduğunu merak etmemekte,dahası önemsememektedir. Kapanan kapıların ardından dönen metalik kilit sesleriyle
birlikte yegane önemli olan; "sahip" olduklarını teminat altına almaktır.

Sahiplik nedir.. Mülkiyet duygusu.. Zaman zaman bir depremle , zaman zaman şifa bulmaz hastalıklarla, zaman zaman bir başka beşerin hırsızlamasıyla yok olan varsıllık..Ama her durumda yokolmaya ve yerin üstünde kalmaya mahkum olan.. Şu halde, hayatta bitirilmesi gereken en ağır görevlerden biri olmadığı açık.

Bedene bürünmüş ölümlü varlık; insan.. Belki tüm acısı, tüm handikapı ,eninde sonunda ruhuna giydirilmiş bedeninden kaynaklanıyor.. Bedeni isteklerin esiri olmayan öz kimliklerle, yani her dem ruhlarımızla birlik yaşama becerisinin kaçınılmazlığını ayrımsayıp,bunun adına savaşıp, başarabildiğimiz gün; dilencilik ve her türlü faziletsizlik de belki yokolacak.

Tümdengelen barış; bir ütopyadır. Ama savaş varsa ve her daim canlıysa,tümevaran barış ihtimal dahilindedir.

Bu savaşın , tüm benlerde, her dem varlığı ve devamı dileğiyle.

Sevgilerimle


Şehper Ferda DEMİREL