Lİvar

Adam giydi çıkarttığı ellerini. Hazırdı tutmaya, bakmaya, görmeye denizdekileri…
Kapadı kapıyı içeriye çıktı.Hava değişmişti sabahkine nazaran. Hep gittiği o sokağa gitti aklı, ayakları aklına uydu. Yine aklında aynı yüz vardı, nede olsa giymişti ellerini.Belki çıkmıştır O, denizden dedi içinden. Gözleri masalarda O’nu aradı.Oturdu her zaman ki masaya, her zaman ki içkisi geldi önüne. Her şey…
Bir çift ayak durdu önünde, başını kaldırdı. Gülümsemekle donmak arasında kaldı yüzü.
-Sensin demi. Dedi O.
Her şey denizde ki sahnede aynıyken…
-Evet benim hala. Dedi. O, oturdu yanına.
Deniz dar gelmişti bogazında düğüm oldu içki. Baktı yüzüne O'nun, ellerini çıkardı masaya bıraktı ve oturdu yürümeye başladı. Adımlarından iz bir daha kalmadı denizde.

Deniz
li
var
da
ve
beni
bü
yüt
tü.

'Evine dönen çocuklara...'
o evine dönemediği için:
1. hal
aşk
livarda...
o zaman zaman aşk yüzünden
arafta.

'Evine dönen çocuklara...'
O, evine dönmiyecek, duvarları sevmediğinden.
2. hal
'Anlamış olmaktan ve hala hayatta kalmaktan daha yanlış bir durum olmadığını' bildiğinden edilgen, livara en yakın noktada duruyor.
Umarsız, uykulu elinde kalan son değerleriyle duruyor livara en yakın noktada.
O, tüm bu özgürlük bilincine rağmen hala arafta. Az kaldı livara...
İzliyorum.

'Evine dönen çocuklara...'
Evine dönmeyecek bir gün,ev olacak evine dönmeyen çocuklara.
1. hal, 2. hal
ve
Ben hali...

Bitti...
Yazı, livarda kaldı. Zaman zaman ama hala arafta.

denizin kenarından gelebilirsen. bana da açıl. bana da çözül. sonra kelimeler aksın ardımızdan. hangi nehrin adına bulandım ki...
deniz gerek bize deniz...nlfrltg