Sakız

SAKIZ

– I –


Sınavdan çıkmış yürüyorduk. Nasıl da kalabalıktı kaldırımlar. Giden insanlar, gelen insanlar. İnsanlar, insanlar insanlar. Yanımda, 4. sınıftan arkadaşım Kemal, suskun adam, bana çenesi düşük diyen adam. Habire birşeyler anlatıyorum, ne yapayım, huyum bu. Yalova'ya gidecektik haftasonu için. Termal, Çınarcık, artık başka ne varsa, gezecektik. Beni dinliyormuş gibi yapıyor Kemal, gözleri kaldırımda. Kaldırımda atılmış çeşitli nesneler; sigara izmaritleri, buruşuk kağıt mendil, bir pet şişe. Ben sözü uzatınca Kemal dayanamıyor.
– Sonuçta ne oldu oğlum, onu anlatsana...
– Sonuçta abicim, biz kopya çekeceğiz derken, Faruk gidip taa oraya oturunca..
Anlattığım ilgisini çekmiyordu ama konuşmadan da duramıyordum Ayakkabımın altına bir şey yapışmasa kimbilir sözü daha ne kadar uzatacaktım.
– Hay anasını...
Ayakkabımın altına baktım, bir sakız yapışmış. Yere sürttüm ayağımı, belki çıkar umuduyla.
– *** var bunları atıyorlar yere. Abicim sakız nedir ya? Bir tane yararını söyle...
– Öküzler atıyor işte. Singapur'da mı ne, yasakmış sakız.
– Bizde de yasaklamak lazım be kardeşim. Çiğneyip çiğneyip yere atıyorlar. Sanki çöpe atsalar olmaz.
– Ohoo! Neleri atmıyorlar ki...
– Çıkmaz da bu şimdi, sıçayım çarkına ya...
Çıkmadı da. Kemal'in sırt çantasını almak için eve uğradık. Sonra otobüse binip otogara gittik: ben, Kemal ve sakız.
Otogarda tipik otogar karmaşası. Yolcular, otobüsler, çığırtkanlar. Ben ve Kemal, bir de sakız ayakkabımın altında, biletlerimizi aldık. Otobüse binecekken aklıma geldi.
– Cep telefonunu kapatıyor muyuz otobüste?
– Ne bileyim ben? Muavine sorarsın. Kapatsan nolcak ki?
Uyuz herif, illa tersleyecek.
– Belki kız arar lan...
Otobüse binmeden son kez ayağımı yere sürttüm, yine çıkmadı adi sakız.
– Hay bu sakızın...



– II –


İki kişi ayakta durmaktaydı odada. Bir evin odası mı, yoksa bir işyeri mi, belli değil. Birinin yüzü görünüyordu, diğerinin sadece ensesi. Ensesi görünen adam otoriter konuşuyordu.
– Zor iş değil. Zaten salaktır. Ben sana resmini vereyim.
– Ver abi.
Ensesi görünen adam bir vesikalık fotoğraf uzattı.
– Bak, bu...
Diğeri tam alacakken, fotoğrafı geri çekti ensesi görünen adam.
– Ha, dur, adresini de yazayım arkasına.
– Yaz abi. Ev adresi mi?
– Yok, evini bilmiyorum. Ama iştedir gündüz vakti. Emlakçılık yapıyor bu ****. Adını da yazıyorum bak, şaşırma, gidip de başka bir herifi vurma. Dükkanda bulursun bunu.


Verdi fotoğrafı ensesi görünen adam. Yüzü görünen, aldı, deri el çantasının ön gözüne koydu.
– Tamam abi.
– Paran bende. İşi bitir, gel al.
– Yarısını peşin verseydin abi. Kalanı da iş bitince...
– Ne lan! Amerikadan filmi mi bu? Paran bende dedik.
– Tamam abi, kızma.

– III –


Otobüse bindik. Ta arkalardaydı yerimiz.
– Burası galiba.
– Tamam işte 35-36 değil mi?
– Nereye oturcan?
– Sen geç cam kenarına ya...
– Ben geçmem.
Bir adam geldi bu sırada. Biraz garipti tipi. Nasıl desem; cahil ve görgüsüzdü. Ceket giymiş, kravatsız, elinde deri bir çanta, en az 3 günlük pis sakal. Beni itip yanımızdan arkaya geçti önce, sonra tekrar öne geçip, sağ çarprazda koridor tarafına oturdu. El çantasını önce yukarıdaki bölmeye koymaya yeltendi, sonra kucağına aldı, en sonunda ön koltuğun arkasındaki fileye koydu. Gazetesini açıp okumaya başladı. Biz hala oturamamıştık Kemal'in inadı yüzünden.
– Geçsene buraya ya.. Güneş geliyor oraya oğlum, ben oturmam.
– Ben niye oturuyormuşum?
– Geç lan işte, hasta etme adamı.
Garip adam bize baktı, gözgöze geldik. Tuhaf bir şekilde ürküttü beni.
– Bak milleti rahatsız ediyorsun. Geç işte.
– Sen geç ya...
– Ne inatsın ya... Geç oğlum...
Neyse ki suratını suratını buruşturarak pencere tarafındaki koltuğa oturdu Kemal. Ben de yanına ilişirken ayağımı yere sürttüm bir umutla ama yok, çıkmıyordu bu sakız.

Otobüs hareket etti. Çarprazımda oturan adam gazete okuyordu. Sonra gazetesini katlayıp, ön koltuğun filesine, el çantasının arkasına koydu, koltukta kaykıldı, gözlerini kapattı.


Kemal rahat durmuyordu. Adamın gazetesini gösterdi bana.
– Versene şunu.
– Veremem oğlum, manyak mısın sen?
– Ya adam uyuyor işte, gazete şu an onun işine yaramaz ki.
– Tamam uyanınca izin ister alırız.
– Ya onu mu bekliyeceğiz be? Alsana ya..
Dürtükleyip duruyordu beni.
– Ya şöyle dürtmene hasta oluyom ha! Çakacam şimdi bi tane!
– Sıkar biraz. Oğlum alsana şu gazeteyi ya!
Koltuktan doğrulup gazeteye uzanmaya çalıştı, yetişemedi.
– Ben alcam şimdi ha! Ulan yetişemedim, alsana şunu be!
– Öf be! Bir rahat duramadın.
Sesini kessin diye adamın gazetesine uzandım. O anda koltuğun filesindeki el çantası yere düştü, bazı kağıtlar ortaya saçıldı. Panikle ayağa fırlayıp bir adım attım ve çantayı yerden alıp, gazeteyle birlikte yerine koymak istedim. Bu ani hareketim adamı uyandırdı.
– Pardon abi, gazeteyi alacaktım da, şey düştü...
– Tamam tamam, ver bana...
Çantayı ve gazeteyi adama uzattım. Çantayı aldı ama başıyla gazeteyi işaret etti.
– Tamam o kalsın sende.
Yerime oturup Kemal'in omuzuna sıkı bir yumruk geçirdim.
– Görüyor musun ne dertler açtın başıma.
– Gazeteyi aldın ama...
Gülüyordu eşek herif.




– IV –


Otobüs Yalova'ya gelmiştir. Muavin bağırdı.
– Yalova'da inecek kalmasın Eşyalarınızı otobüste unutmayın. İzmit'e devam edecekler ayrılmayın, hemen hareket...
Biz de indik. Kemal daha önce de gelmişti buraya.
– Nereye gideceğiz şimdi?
– Şurdan biryerden dolmuşa bineceğiz.
– Otur otur kıçım ağrıdı ya...
– Az daha sabret.
– Ne sakızmış be, gitmedi bir türlü.
Ayağımı kaldırdım. Sakıza yapışmış bir kağıt vardı. Çekip alınca bunun bir fotoğraf olduğunu gördüm.
– Oğlum bak resmin yapışmış sakıza.
– Senin resmin lan bu, tipe bak ya..


– V –



– Valla abi adamın resmi nereye gitti bilmiyorum. Abi küfretme bak. Tamam abi bulacağım. Tamam abi. Tamam abi. Abi tamam. Tamam abi.




Not: Kısa film senaryosu olarak yazılmış, sonradan öyküye dönüştürülmüştür.

30.11.2007
Cengiz Aladağ

Güzel bir öyküydü.Kıssadan hisse,önemsediğimiz sakız bir insanın yaşamını kurtarabilir,neden olmasın!