İzlenmektesiniz - İzleneceksiniz

Gazetede televizyon programını okurken genellikle gülünmez. Ama bazen gülünüyor; hem de acı acı....

Gazetedeki programa göre, bu akşam gösterilecek 1957 yılı yapımı bir filmde, Marilyn Monroe ve Laurance Olivier birlikte oynuyorlar. Laurance Olivier aynı zamanda filmin yönetmeni. Bunda gülünecek bir şey yok. Ama evveliyatı var:

Bu filmde Marilyn Monroe usta bir oyuncu olduğunu kanıtlamak için, senaryoda küçük değişiklikler yapmak, bazı sahnelerde yönetmenin önerdiğinden farklı bir oyun sergilemek ister. Çekim sırasında bu isteklerini sık sık dile getirir.

Yönetmen Laurance Olivier :
- Burada sadece basit bir güldürü filmi çekiyoruz.. Bu kadar büyütme.

anlamına gelen yanıtlar vererek Marilyn ‘in isteklerinden kaçınmaya çalışır.

Laurance Olivier 46 yıl sonra, 2003 yılında, bu filmin milyonlarca kişi tarafından izleneceğini bilseydi, her halde Marilyn’in daha iyi bir film kaygısı ile gösterdiği özeni haklı görürdü. Ve kendisi de aynı özeni gösterirdi. Artık ikisi için de çok geç!! Acı olan bu. Gülümsemek ise acının maskesi.

Avukatlar dilekçelerinde, hakimler kararlarında, savcılar iddianamelerinde bir sanatçı titizliği göstermeliler. Ne olur, ne olmaz!! 46 yıl sonra, ya bir anı kitabında ya da bir hukuk dergisinde kendi yazdıklarını görebilirler. Davaya ilgi, davanın tarafları ile sınırlı kalmıyor. Adalet duygusu nedeniyle herkes davanın izleyicisi oluyor. Bu izleme yıllar sürebilir. Ya da yıllar sonra dosya izlemeye alınabilir.

“Söz uçar, yazı kalır” denirse de, mahkemede sözler dahi uçamaz; duruşmalarda söylenenler tutanaklara bağlanmakla, yazı olur; kalıcılaşır. Bundan otuz yıl önce, Uğur Mumcu’nun sanık olarak yargılandığı bir davada, hukuk fakültesinde doçent olan bir tanık (adını yazmıyorum; benim de hocam olması nedeniyle kendisine borçlu ve saygılıyım) mahkemede verdiği ifadede “o gün karnından rahatsızlığı olduğunu, tuvalete gitmek zorunda kaldığı için toplantıyı terkettiğini, bu nedenle konuşulanları duymadığını” söylemişti. Bu ifadesi yıllar sonra Uğur Mumcu’nun anılarında yayınlandı. Uğur Mumcu’nun anıları yıllarca okundu. Daha yıllarca da okunacak... Silinemez bir gülümseme. Acı mı, acı....

“Benim davam o kadar önemli değil” diyemezsiniz. Neyin, ne zaman önemli olacağı bilinemez. Davalı taraf birden assolist olabilir. Davanın sanığı sonradan siyasete atılabilir. Yargıtay öyle bir karar verir ki, dosyanız emsal olur, hukuk aleminin elinden düşmez. Ülkemizde bunlar her zaman mümkündür.

46 yıl sonra, evinizde bir akşam, televizyonda kendi repliğinizi duyabilirsiniz. Şimdiden, Marilyn gibi özenli davranılırsa, boşverilmezse, o akşam yüzler kızarmaz.

Geçici olandan korkmayın. Adaletsizlik ise kalıcıdır.