Yargıtay 19.HD 1999/5056E. 1999/7541K. Sayılı Kararı

Değerli arkadaşlarım;
Yargıtay 19.Hd'nin 1999/5056 E ve 1999/7541 karar sayılı kararına ihtiyacım var.

Elimdeki programlardan bu karara ulaşamadım.Yardımcı olmaya çalışan arkadaşlara şimdiden teşekkür ederim.

T.C.
YARGITAY
19. HUKUK DAİRESİ
E. 1999/5056
K. 1999/7541
T. 9.12.1999
DAVA : Taraflar arasındaki menfi tesbit davasının yapılan yargılaması sonunda ilamda yazılı nedenlerden dolayı davanın reddine yönelik olarak verilen hükmün davacılar vekilince duruşmalı olarak temyiz edilmesi üzerine ilgililere çağrı kağıdı gönderilmişti. Belli günde davacılar vek.Av. Necat Yılmaz ile davalılar Aktar Giyim San. ve Tic. Ltd. Şti. vs. vek.Av.Emel Çam ve Kayahan Özden gelmiş olmalarıyla duruşmaya başlanarak hazır bulunan avukatların sözlü açıklamaları dinlenildikten ve temyiz dilekçesinin süresinde olduğu anlaşıldıktan sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

KARAR : Davacılar vekili, müvekkili Yeniçarşı Giyim Ltd. Şti'nin davalılardan alacağı mallara karşılık önceden ileri tarihli çekler verdiğini, verilen çeklerin bedelinin 71.450.000.000-TL olduğunu, bunun 47.040.000.000-TL'lık kısmının ödendiğini, buna karşılık davalının 35.467.221.000-TL'lık mal teslim ettiğini, kalan malları göndermediğini, çeklerin 24.500.000.000-TL tutarındaki kısmının bedelsiz kaldığını, çeklerin bir kısmını davalı şirket temsilcisi Bülent Aktar'ın bankaya ibraz ettiğini müvekkilleri ile Bülent Aktar arasında ticari ilişki bulunmadığını ihtiyati haciz sırasında haciz tehdidi altında yapılan kabulün ve verilen bononun geçerliliği olmadığını belirterek 1999/180-181 sayılı dosyalardan takibe konulan çeklerin iptaline, ihtiyati haciz sırasında alınan bono nedeniyle borçlu olmadığının tesbitine, fazla ödenen 11.500.000.000-TL'nın istirdatına, 3.000.000.000-TL manevi tazminatın tahsiline karar verilmesini talep ve dava etmiştir.

Davalılar vekili cevabında, ödeme vasıtası olan çeklerin mevcut borcun ödenmesi amacıyla verildiğini, aksini iddia edenin aynı kuvvette bir delile dayanması gerektiğini, takip sırasında borcun kabul edildiğini ve davacı şirket yetkililerinin borca kefil olduklarını, ayrıca bakiye borç için 5.000.000.000-TL bedelli bono verdiklerini belirterek davanın reddini istemiştir.

Mahkemece iddia, savunma ve toplanan delillere göre ihtiyati haciz sırasındaki davacıların borcu kabul beyanının harici ikrar niteliğinde olduğu, infazı yapan icra memurunun beyanı, 5.000.000.000-TL bedelli bono ve icra kefalet harcının ödenmesinin harici ikrarı geçerli hale getirdiği gerekçesiyle davanın reddine karar verilmiş, hüküm davacılar vekilince temyiz edilmiştir. Davalılardan Aktar Giyim Ltd. Şti. altı adet 14.500.000.000-TL bedelli çeklere dayanarak aldığı ihtiyati haciz kararının 7.1.1999 tarihinde 1999/180 sayılı takip dosyasından, Bülent Aktar ise dört adet 9.500.000.000-TL bedelli çeklere dayanarak aldığı ihtiyati haciz kararının aynı tarihte 1999/181 sayılı takip dosyasından infaz etmiştir. 7.1.1999 tarihli haciz tutanaklarında borçlunun borcu kabul ettiği belirtilmiştir. İhtiyati haciz sırasındaki bu beyan haciz tehdidi altında alındığından ikrar olarak kabul edilemez. İhtiyati haczi uygulayan memurun beyanı haciz tehdidinin varlığı ve yokluğu yönünden hükme esas alınamaz.

İhtiyati haczin uygulandığı tarihte tanzim edilen bono ve kefalet harcının ödenmesine ilişkin makbuz borçlu beyanının geçerli hale getiren delil ve emareler olarak kabul edilemez. Takibe konu çeklerin ileri tarihli olarak verildiği anlaşıldığından bu çekler bir ödeme aracı niteliğinde değildir. Tarafların ticari defterlerinin ibrazı istenerek bayilik sözleşmesi uyarınca davacının davalıya borçlu olduğu miktar saptanarak hasıl alacak sonuca göre bir karar verilmesi gerekirken delillerin takdirinde hataya düşülerek yazılı şekilde hüküm kurulmasında isabet görülmemiştir.

SONUÇ : Yukarıda açıklanan nedenlerle hükmün BOZULMASINA, vekili Yargıtay duruşmasında hazır bulunan davacı taraf yararına takdir edilen 65.000.000-TL. duruşma vekalet ücretinin davalılardan alınarak davacılara ödenmesine, peşin harcın istek halinde iadesine 9.12.1999 gününde oybirliğiyle karar verildi.