Gözler bir çıkış kapısı arar, etrafında olup biten karmaşanın içinden kurtaracak. ''Yalvarırım bir umut kapısı, yalvarırım şu at gözlüğünden beterini takan insanlardan kurtar beni!'' çığlıklarını atarken içinden, sesin bir çıkabilse taa nerelere kadar duyuracağını bildiğin. ''Yeter artık!'' diye bağıracaksın bu telaşta ama boğazında bir düğüm ki soluğunu kesmiş. İşte, bu hayattan kurtulmak için sağa sola kaçışıyorsun, gözüne kimse gelmiyor.

Bir patırtı, bir kıyamet...
Nihayet bir kapı bulursun önünde açılan. Durup gülümsersin, geride bırakacaklarına da üzülmezsin aslında. Sadece kapıyı açmak ve içine doğmak istediğin yeni bir dünya arzularsın o an. İçinde olduğun dünyadan kurtulmak ve yeniden başlamak arzusundan başka birşey değildir bu. Elinde olan ya da olmayan onca kötü maziyi unutmaktan başka birşey de değil.

Kocaman hayatında yeniden bir yol arayışı, bu kaçıncı ki hatırlamazsın. Hemen kapıyı açamazsın, başını geri çevirmeden kurtulmak istediğin hayatı maziye doğru bir an düşünürsün ve özgürlüğüne kavuşturmak istediğin herşeyi o düş'ün içine hapsedersin. Kapıyı açacağın an yaklaşırken yok edeceğin herşeyi toparlarsın. Bir yumak gibi sararsın ve koca bir top yaparsın. (Futbol topu gibi bişey işte )

Az önce boğazına düğümlenen çığlığın bedeninde biriken gerilimi artırır ve öyle bir gerilirsin ki yumak yapıp sardığın topu bir tekme ile yokluğa uçurursun. Artık hangi kara delik kabul eder umursamazsın, nasılsa kara delik çok...

Önünde durduğun ve kısa bir hesaplaşmanın neticesinde büyük bir mutlulukla ve huzurla kapıyı açarsın.
''Ne kadar da güzel açıldı, sanki beni bekliyordu!'' dersin içinden.

Artık yeni hayatına başlamak için bir tek kapıyı ardından kapatman gerekir.
Açık kalırsa ceyran yapar, üşütürsün arada bir.
Bir güzel çekersin arkandan kapıyı.
Elinde de kocaman bir tecrübe ki onunla döşersin yolunu, kaldırımını...

Hayat; Kapılara uzak kalmamaktır, gerektiğinde aramaktır...