"Bekle diyorum yine de...

Güz yorgunu öyküler biriktiriyorum sana avuçlarımda.
Bedeli ödenmemiş ve bağışlanmamış bir dakikalar yığını oluyor sofranda ömrüm...

Bundandandır üstüme yağıp duran kırlangıç ölülerine benzemesi adının.

Bütün benzerliklere düşman oluyorum bu yüzden...Kaf dağının ardına koşmuşken ben tüm kayıp bekleyişleri,her köşe başında yeniden vurulmuşluğumun resmi oluyor tüm gelmeyişlerin...

Bir zaman olmazsa olmazlarımdandı bakışlarındaki o çocuk sevinci...Şimdilerde ise hatırladıkça yüreğimi kanatan bir yanılsama...Hiç olmamış mıydı dedikçe kanıyorum...Yüreğimle ,beynimle ve tüm imkansızlıklarımla...

Kanayan bakışlarımı ayırmıyorum yine de kapından,kanadıkça bir yerlerim insanımdır çünkü..."


Sayın Aladağ,

giden bir dostun yürekte yarattığı depremi tanımlamaya kafi hiç bir sözcük yoktur diyorum.Anlattıkça kanar insan beyniyle ,yüreğiyle tüm imkansızlıklarıyla kanar.Kanadıkça da hergün biraz daha büyür o "insan" yönü...Durmadan büyür,bu büyümenin ne bir sınırı ne de bir "bitti"si vardır.

Siz ,ben ve sevdiklerinin gidişinin güncesini tutmak zorunda kalan herkes...Her gün biraz daha büyüyoruz diyorum.

Sayın Konyalı gibi ben de diyorum ki ,acının ve hüznün mürekkebiyle ne kadar çok yazılırsa o kadar çok insan olunur.Bizi biz yapan biraz da acılarımız, biraz da hüznümüzdür çünkü...

Yıllar sonra, gençlik yıllarının vermiş olduğu o anlamsız keşmekeşin içinde telefonunu ,adresini ve herşeyini kaybettiğim bir dostu "belki bir internet sitesine üyeliği vardır" diye arama motorunda aramaya karar verdim.

İlk aramamda çıktı ismi...Beynime kazınmış o çocuk gülüşüyle bakıyordu yine.Sayfadaki yazıları okumama bile gerek bırakmayan o çocuk gülüşü "ben artık gittim" diyordu....

Sabır dilemekten başkaca bir şey gelmiyor insanın elinden...

Sabır dilemek ve teşekkür etmek ,dava ,dosya ve duruşma keşmekeşinde biraz soluklanıp yüreğimize bakmamıza vesile olduğunuz için...