Alıntı: Yazan Av.Şehper Ferda DEMİREL Es geçtiğimiz ne varsa üzerine gitmek, koşturmaca içinde zaman ayırmadıklarımıza zaman ayırmak isterdim. Kitabı defteri kapatıp, sokağa çıkmak isterdim. Yolda gördüğüm, tanıdığım tanımadığım herkesle konuşur, "yalnızca gülümseyin, itişmeyin, kakışmayın, darılmayın, entikalarla vakit kaybetmeyin, mutsuzsanız nedenini başkasında aramayın, kendinizde arayın, çok geç olmadan yaşadığınızın farkına varın, Ahmet'in gömleğini, Fatma'nın son model arabasını dert edinmeyin, başkalarının dedikodusuyla vakit kaybetmeyin, kendinizle uğraşın ve mutlu olmaya bakın" derdim. Dertlerini, sevinçlerini, hayallerini, yaşama hangi gözlükle baktıklarını dinlemek isterdim. Bir yere yetişme telaşı olmayacağından, gördüğüm ama yeterince göremeden geçtiğim ayrıntılarda huzur arardım. Deniz kenarında bir bankta oturur, yarım saat ekmeğe üşüşen balıkları izler, bir kedinin başını okşardım. Bir çay bahçesinde dergi okur, son notlarımı ve benden sonra yapılmasını istediklerimi yazardım. Her şeyden önce kızımı çok istediği uçağa bindirir, ertelemeden Disney Land'e götürürdüm. Bu arada, yanlış başlık açmışsınız. Fazla yanıt alacağınızı sanmam. Düşününce bile ürktüm! Yapmayı tasarladığım şeyleri "son kez" yapıyor olduğumu bilerek hayal kurmak, zor oluyor doğrusu

Beni çok şaşırrtınız doğrusu.Neden mi ?Çünkü bu saydıklarınızı yapmak için en azından çoğunu(çocuğunuzun hayali için küçük çaplı piyango gerekli ise de)yapmanız için anımsadığınız zamanları beklemeye gerek yok oysa.Ne kadar yüzümüzü buruşturup bu sözleri duymak hoşumuza gitmese de bu gerçeği çoğu kez unutarak yaşasakta zaman zaman sanırım birilerinin hatırlatmasına ihtiyaç duysakta bu gerçeği unutmamak en has olan.Bu gece kızınıza şöyle tabii ukalalık olarak algılamazsanız içten özlem duyarak ve hatta sıkarcasına sarılmaya ne dersiniz