Bir ufuktan diğer ufka giden yol
Ben yaşamı bir uçurumdan ziyade, deniz üzerindeki bir gemiye benzetiyorum. Her şeyin başlangıcı yaşam denizinin ufkunda beliren dumanı ile belli eder kendisini. Dumanın arkasından yavaş yavaş gemi görünmeye başlar ve diğer ufka doğru yol almaya başlar. Günün birinde bu diğer ufukta kaybolan yaşam gemisinin son dumanlarını görürsünüz.
Aşık Veysel
‚Dünyaya geldiğim anda yürüdüm aynı zamanda
İki kapılı bir anda gidiyorum gündüz gece‘
diyerek durumu az ve öz biçimde özetlemiştir.

Ne olduysa bu iki ufuk arasındaki yolculuk süresinde olmuştur. Çıkış ufkundan önce ve batış ufkundan sonra ne olup bittiği konusunda rivayetler değişik. Bazılarımız çıkış ufkundan önce başka bir denizde yolculuk yaptığımız ve batış ufkundan sonra da başka denizlerde yolculuk yapacağımız düşüncesinde; diğerlerine göre bu türden şeylere inanmak olamaz, çünkü bu düşünceler mantığımıza ve kavrama gücümüze ters düşer.

Bizimle beraber yolculuk yapan diğer insanlara, hayvanlara, bitkilere ve daha bir nice canlıya ve cansıza rağmen, her birimiz yolculuğumuzu yalnız başımıza sürdürürüz. Teknemizden sadece biz sorumluyuz, başkaları değil. Sadece bizim sorumlu olmamız, yol arkadaşlarımızın bize yardım etmeyecekleri ve etmedikleri anlamına gelmez; bu yardım karşılıklıdır genelde. Biz nasıl diğerlerine yardım ediyorsak, onlar da bize yardım eder. Bu yardımlaşma ve dayanışma insan oluşumuzun ve düşünüyor olmamızın bir sonucudur. Kendileri ile aynı yolu paylaştığımız diğer canlıların aksine biz insanlar bu yolculuğumuzun bir başlangıcı ve bir sonu olduğunun bilincindeyiz. Yaşamımızı nasıl sürdüreceğimiz konusunda da yine bu bilinç bize yol gösterir. Bilmemiz ve bilincimize yer etmesi gereken en önemli konu ise, bizi çevreleyen canlı ve cansızlarla organik bir bağlantı halinde olduğumuz ve yaşamımızı çevremize borçlu olduğumuzdur. Bizi çevreleyen tabiat biz olmadan da devam edebilir, ama biz sorumsuzca sömürdüğümüz çevremiz olmadan var olamayız.

Saygılarımla