Şu kaçan trenler meselesi.

Üniversiteden hemen sonra kaçırdığım ilk trene çook üzülmüştüm. Sonra mı? Vagonlarını saydım!..

Aradan fazla bir zaman geçmedi ki ikinci bir tren geldi geçti, hiiiç durmadan! Sonra bir tane daha, bir tane daha...

Aradan 5 yıl geçmişti ve kaçan trenleri sayamıyordum artık.

''Kaçan trenleri ben mi sayacağım'' dedim kendime ve vazgeçtim trenleri saymaktan. Sonuç olarak; hayata bu açıdan bakmamın bana faydalı olmadığını aksine zararlı olduğunu gördüm... Hayal kırıklıklarını biriktirir. Birikimler bir yerde patlak verir ve hasarları fazla olur.

Bunun yerine şöyle düşünmeye başladım; ''Tren eğer beni kaçırırsa o kaybeder'', Trendekiler ''Aaa, eyvah şu yolcuyu alamadık, bu yolcuyu da kaçırdık vs.'' desinler ve onlar düşünsünler. (Tabi ki bu düşünce için kendine güven şart arkadaşlar)