Anneler günün yaklaştığı şu günlerde annemizin hayatımızdaki rolünü düşündüm.
Hayat annem gibi olmaktır bazen benim için.Eminim babalar gününde de babam gibi olabilmektir.
Aslında annelik hayatın gerçeğidir.Hayat fedakarlık ister,sabır ister,özveri ister,şevkat ister.Nimetlerinden yararlanabilmemiz için ona bu bedelleri ödememizi ister.Tıpkı annelerimizin bizleri yetiştirebilmesi için ödediği bedeller gibi.Hamile kaldığını öğrendiğinde kadın,başlar koşuşturmaya.Dünyanın en değerli varlığını bebeğini dünyaya getirecektir çünkü.Odasını hazırlar,oyuncaklarını bile alır.9 aylık dönemde yaşadığı fizyolojik rahatsızlıklar bile ona güzel gelir.İçerde rahat durmayan ben burdayım dercesine tekmeleyen bir bebek.Gün gelir de dünyaya gözlerini açtığında uykusuz kalır anne.Karnı acıkır,altının değişmesi gerekir.Bir gaz çıkarma işi bile bütün bir gece seramoniye dönüşebilir
Emeklersiniz yürüsünüz koşmaya başlarsınız,düşersiniz ve bir yerlerinizi yaralarsınız.Anne her zamanki şevkatiyle yaranızı iyileştirmeye ve acınızı dindirmeye çalışır.Okula başlarsınız çantanız ağırdır,anneniz elinizden tutar ve çantanızı taşıyarak sizi okuluna bırakır ve aynı şekilde geri alır.Ödevlerinizde en büyük kaynağınız ansiklopediler değil annenizdir.
Sıvalra hazırlanırsınız anneniz sizden daha telaşlıdır.Kurslara sizden önce kayıt yaptırmaya çalışır,testler toplar kitaplar alır.Sınav günü sizi kolunuzdan tutar saatlerce güneşin altında sınavdan çıkmanızı bekler ve dua eder.Büyümüşsünüzdür ama yinde de gece en az 2 kez üstünüzü açtınız mı diye bakmaya gelir.Siz belki uıyumamışsınızdır ve uyku numarası yapıyorsunuzdur.Sizi öper ,saçlarınızı okşar,üstünüzü kapatır ve gider.İşten eve yorgun argın döndüğünüz de sofrada tabakları hazırlamış dumanı tüten çorbanızı önünüze koyar.Yorgun olduğunuzu bilir ama yinede biraz sohbet edebilmek için sizi yanında tutmaya çalışır.Oysa siz üstünüzü değiştirip işiniz olduğunu söylerek evden ayrılırsınız.O yine aynı şevkat ve sabırla sizi uğurlar.Eve geç geliyorsanız eğer saat kaç olursa olsun onu camda balkonda sizi beklerken bulabilirsiniz.
Düşünürsünüz bu kadar sabır şevkat sevgi bana değer mi ve belkide sorarsınız annenize.Neden? diye.Rahat hayatını bırakıp bir çocuğa hayatını adamaya değer mi?(Ben sordum)Aldığım cevap ise hayatı öğretti bana.
-Hamileliğimde yaşadığım sıkıntılarım,okuduğunda yaşadığımız sıkıntılar,beni zaman zaman ihmal etmen vs.gibi aklına gelen bir sürü olumsuzluklar varya günaydın annişgom dediğinde aklımdan silinip gidiyor,hele de canım annişgom diye öptüğünde hayatımın kalanını elim ayağım tutmasa da sana feda etmeye hazır hissediyorum kendimi.
İŞte ozaman anladım hayat aslında bize ait bir şey değil.Hayat değer verdiklerimize,sevdiklerimze sunduğumuz en değerli varlığımız.Üstünde adımızın yadığı ancak başkalarına imzalattığımız ve doldurttuğumuz bir senet.Vadesi geldiğinde ilgililer icraya koyar bizde sadece yaşarız.
Hayat anne olmaktır.Annem olmaktır.Annelerimiz gibi hayatlar sunmaktır.