Hukuk eğitiminden alınacak dersleri, yapılacak çıkarsamaları, indirgeyici bir yaklaşımla, sınırlı sayıda ders çıkarılmalıymışçasına sayıp dökmenin beyhude bir çaba olacağı kanısındayım. Aynı şekilde, hukuk eğitiminin fakülte sıraları ile sınırlandırılması da yerinde olmamak gerekir. Kısacası hukuk eğitimi; hukukçunun yaşamı boyunca, içerisinde gerek aktif gerekse pasif (öğretici-öğrenci) olarak yer aldığı, sürekli yeni şeyler öğrenip öğrettiği, bu süreçte "olan"ı "olması gereken" ekseninde değiştirmeye çalıştığı, ancak bunu yaparken "olan"ı kategorik olarak reddedip tanımamak gibi bir hataya düşmek yerine, değiştirmeyi hedeflediği mevcut kurallar hakkında eksiksiz bilgi sahibi olduğu bir süreçtir. Dolayısıyla genel eğitim sisteminin hukuk eğitimine bir yansıması olarak "ezberci hukuk eğitimi" gerçeğini kabul etmek, ancak bu eğitimin sorgulayıcı, muhakeme temelli ve modern bir niteliğe bürünmesi için gerekli çabayı göstermek gerekmektedir. Bu çerçevede, hukuk fakültesi sıralarında eğitim sisteminin yetersizlik ve olumsuzluklarını sebep göstererek -mevcut sistemin kriterleri açısından- başarısızlığa bahane bulmak yerine, sistemin gerektirdikleri ifa edilip mezun olunduktan sonra, gerekli yetki ve sorumluluk elde edildiğinde gerekli atılımları yapmak yerinde olacaktır. Aksi taktirde hukukçu ile ülkeyi kurtarmak için şifahi yüksek siyaset icra eden vatandaş arasında, sadece eleştirip çözüm üretme konusunda gerekli güç ve çabaya sahip olmama bağlamında, hiçbir fark kalmayacaktır.