Sayın Meslektaşlarım;
1) Çocuğun anne bakımına v e şefkatine ihtiyacı vardır,
2) Anne içinde bulunduğu zor koşullarda çok kötü de olsa "bir yere sığınarak" çocuğuna sahip çıkmakta, çocuğundan ayrılmamaktadır.
3) Biraz irdelediğimizde görünmektedir ki Baba, imkansızlıklar içindeki bir anneyi ve müşterek küçük çocuğu sokağa terk edebilmiştir.
4) Kuvvetle olasıdır ki, baba, anne ve çocuğa iyi davranmamış, o nedenle anne bütün olanaksızlıklarına rağmen çocuğu da alarak müşterek konuttan ayrılmak zorunda kalmıştır.
5) Ve yine kanaatim o dur ki, baba, anneye baskı yapmak ya da cezalandırmak için çocuk ile anne arasındaki ilişkiyi koparmaya çalışmaktadır.
6) Baba'nın maddi durumu iyi olduğuna göre, ve çocuk ile anne'yi sokağa bırakabildiğine göre; aslolan çocuk ile baba'nın görüşmesini engellemek ve çocuğa baba tarafından ödenmek üzere nafaka bağlanması ile koruma altına alınmaları gerekli olsa gerektir.
Bu durumda baba'nın isteğini gerçekleştirecek, çocuk ile anne arasında ilişkiyi sınırlandırmak veya koparmak yönünde karar verecek yargıçlarımız var ise, onları kutlamak gerek...
Ne hukuki bilgim, ne aklım ne de vicdanım böyle bir kararı olanaklı görmez...
Ve yine eklemek isterim ki, böyle bir istekle gelen kişiye özellikle çocuğun sağlıklı bir insan olarak yetişebilmesi, anneye de haksızlık yapılmaması için, anne ve çocuğun uygun koşullarda yaşamlarını sağlaması için baba'yı ikna etmeyi doğru ve gerekli bulurum, ikna edemediğim baba'ya da bu koşullarda yardımcı olmam...
Anne çocuğunu bırakmayı, babaya vermeyi istemediği sürece çocuğun anneden koparılmasını ve anne ile ilişkisinin sınırlandırılmasını meslek yaşamım boyunca hiç kabul etmedim,aksi bencil duygularla gelene hiç yardımcı olmadım, ve bundan sonra da yardımcı olmam söz konusu olmayacaktır.