Sevda Cahili

Dokudan ibaret, etten yürekler,
Yangını ne bilsin, külü ne bilsin.
Aşk âbından mahrum çorak topraklar,
Yağmuru ne bilsin; seli ne bilsin.

Kılavuzu yalnız düşünce olan,
Her daim kuşkuyla, şüpheyle dolan,
Şiiri, sanatı gereksiz bulan,
Mızrabı ne bilsin; teli ne bilsin.

Kendiyle çelişen, yalan konuşan,
Bir an kaçar iken bir an yanaşan,
Hacetini bile ele danışan,
Yordamı ne bilsin, yolu ne bilsin.

Hayatında bir kez köye girmemiş,
Arpa, buğday, toprak, tarla görmemiş,
Demet demet lale, gülü dermemiş,
Çiçeği ne bilsin; balı ne bilsin.

Akşamdan, sabahtan, günden bihaber,
Canandan bihaber, candan bihaber,
Kendini bekleyen sondan bihaber,
Ahvali ne bilsin, hali ne bilsin.

Zoru gördüğünde hemen kıvıran,
Karayı bir anda aka çeviren,
Her saniye, her an bir çam deviren,
Lisanı ne bilsin; dili ne bilsin.

Bütün sırlarını ele bildiren,
Hislerini elleriyle öldüren,
Ahde vefayı da rafa kaldıran,
Mevla’yı ne bilsin; kulu ne bilsin.

9 Şubat 2007 / ANKARA