Diyarbekir…Neleri barındırmazki sinesinde.Tabakadan ak kağıtlara sarılan tütün değildir bir babanın akşamüstü ciğerlerine çektiği, yaşamamışlığıdır. Sevdasını ‘çaktırmadan’ yüreklerine gömebilenlerin diyarı.
Yaşamamışlardan veya yaşatılmamışlardan ideal hayat biçimlerini oluşturmaları ve olması gerekeni sergilemelerini beklemek büyük bir yanılgıdır. Diyarbekir çocukları sorun değil, hayat Diyarbekir çocukları için sorundur. Diyarbekir çocukları sokağa mendil satmak için salıverilmiyor, onlar zaten sokakta doğuyor ve yaşıyor(!).Hiçbir anne-baba çocuğunun bu şartlar altında olmasını istemez.
Var olmak eğer bir sorun teşkil ediyorsa bundan gayri kaygılara düşmek çürümüş bir bohçayı yamalamaya çalışmaktır. Sokakta mendil satan bir çocuğun başını okşamak yada dondurma almak o çocukların içinde yaşadığı şartların iyileştirilmesi için çözüm yöntemi olamaz. Ve böyle bir durumda aslında sevindirdiğimiz çocuk değil, bizzat egomuzdur.
Somut yaşam şartlarının yansımasıdır onlar. Bu zorlu şartların ne olduğunu dile getirmeye gerek yok, herkes biliyor...
Çözüm, ciddi anlamda büyük atılımlarla ekonomik yatırımlar yapmak buna bağlı olarak işsizliği minimum düzeye indirmek.Eğitim şartlarının iyileştirilmesi gibi köklü değişimler olmadıkça daha çok toplu çocuk kayıp ilanı görürüz. Ne yazıkki bu gerçekler tüm Türkiye'nin gerçekleri ama Diyarbekir'de bu gerçekler daha bir gerçek...