bundan bir önceki faciada 2 küçük kız çocuğunun şehit babaları ardından ağlayışı gözümün önünden hiç gitmedi gitmeyecek..ya evlat acısının ne demek olduğunu yaşamayan ne kadar anlayabilir..Tanrı'm ailelerine sabır versin..o iki küçük kız çocuğunun babasız büyümesine kimin gönlü el verebilir..nasıl bir nefrettir bu dinmez..peki bu çocuklar büyüyünce onlarıın öfkesi ne olacak..hangimiz öfkelerinin haksız olduğunu söylerek onlara karşı durabileceğiz..bu çocuklar büyüyünce vatan sağolsun diyebilecekler mi..ya da deseler de içlerinden gelerek mi söyleyecekler..onların seçimi değil ki yaşananlar lanet okumak hakları..affetmemek hakları...hırçınlıkları,feryatları.nefretleri,baba alrına özlemleri hiç bitmeyecek..babam 60 yaşında..en ufak bir tansiyon probleminde dahi aklım gidiyor..elimi bıçak sıyırsa annemin içi gidiyor..kendimi ne o küçük 2 kız çocuğunun yerine ne de evladını kaybetmiş annelerin yerine koyamıyorum..aklım başımdan gidecek gibi oluyor..işte biz 2 küçük kız çocuğunun babasına annelerin evlatlarının hayatalarına karşılık hala bu topraklar üzerinede nefes alabiliyoruz..işte omuz omuza olmanın tam vaktidir..kimliğimizi herşeyi unutup bu topraklar üzerindeki herkesle el ele işbirliği içinde olmak için daha fazla vakit kaybetmeyelim..siyasi görüş etnik köken sayılabilecek bir dolu olgu evlat acıları çocukların gözyaşları karşısında ehemmiyetini yitiriyor..eminim ki şu topraklarda yaşayan herkes böyle bir durum ile karşılaşınca yüreği liğme liğme oluyor..birbirimizi desteklemek için bunları yaşamamız mı gerekiyor..orduya ve devletimize inanıp destek olmanın tam vaktidir..bizim tercihimiz olup olmadığını düşünmeden devletimize ordumuza tam destek verelim..Atatürk''ZAFER, ZAFER BENİMDİR DİYEBİLENİNDİR''dedi..işte biz devlet ordu milet hep beraber bu üzücü vaziyetten zafer ile çıkacağımıza inanıp birbirimize sımsıkı sarılmalıyız..inanalım..zafer bizim olsun..bebekler babasız anneler evlatsız kalmasın..lütfen kendi içimizde buna inanalım..dualarımızı ordumuzdan eksik etmeyelim...