(Anamadıklarım, anımsayamadıklarım bağışlasın.)

Orhan Veli’nin gördüğü kızın, “ bir elinde ayna, bir
elinde cımbız “ vardır.

Hilmi Yavuz’la “Aynalar”, ah eder, inler.

Ayna, ilk fark edendir kimi zaman:
“ Önce aynalar fark edecek yokluğumu “.
Ü.Y.OĞUZCAN, "iş işten geçtikten sonra"

Aynalar bazen boştur:
,, . . . Bir kadın başı duvardan
Uzanmış gülüyor bana,
Gülüyor ta uzaklardan
Sabahın boş aynasında “
A.H.TANPINAR, "Sabaha Karşı".

An gelir aynadan hesap sorulur:
“… Neden böyle düşman görünürsünüz,
Yıllar yılı dost bildiğim aynalar ?“
C.S.TARANCI,"Otuzbeş yaş...".

Ayna, kim olduğumuzu bildiği düşünülendir:
“Aynalar, söyleyin bana, ben kimim?
“N.F.KISAKÜREK, ‘Çile’.