YAZILANIN AĞIDI



Eyvah! Yazacak galiba. Kalemi kırılasıca...

Lafın gelişi öyle diyorum, aslında bilgisayarda yazıyor. Hani tavukların tık tık buğday yiyişi gibi, harfleri üçer beşer ekrana gönderiyor. O sınırlı beyazlıkta, kara harflerle kaderim oluşuyor, yazdıkça beni varediyor. Öf! Yazmasa keşke!

Kiminde erkek oluyorum, kiminde kadın. Bazen bir adım oluyor, bazen de isimsiz kalıyorum. Ne olacağımı önceden bilemiyorum, herşey şu lanet kafasında! Kuruyor, kuruyor... Sonra hepsini kusuyor. Saçma sapan olayların içine sokuyor beni. Okuyanın nefret ettiği, güldüğü ya da acıdığı biri oluveriyorum. Ne istediğimi bana sormuyor. Hiç olmak, hep böyle hiç kalmak isterdim oysa.

Kahretsin, başladı! Kim bilir başıma neler gelecek... Dur desem duymaz, durmaz. Hem var, hem yok, bir garip alemdeyim çünkü. O istediği an şekilleniyorum. Yazarak olduruyor, yazarak öldürüyor. Bir kukla gibiyim, herşeyi yaptırıyor bana. Elimden bir şey gelmiyor. Yazılmadan göremiyor, konuşamıyor, bir adım atamıyorum. Ah! Sevemiyorum bile, sevemiyorum...

Bitirdi işte! Oysa siz hiç okumasanız, belki de yazmayacaktı. Evet, yazardan çok size kızıyorum. Aslında bana biçtiği gömleğe bakıyorsunuz. O harfler, sözcükler, tümceler yüzünden beni var sanıyorsunuz. Hani gözlerim, hani ellerim, beynim nerede? Yaşamadan yaşayan biriyim artık. Ömrüm sadece bir öykü uzunluğunda.


Cengiz Aladağ, 28.01.2021