Ezginin Günlüğü denince aklıma direkt üniversite yıllarım gelir.

Üniversite yılları denince de Ahmet Telli.Şairin kendi sesinden şiirlerini her dinlediğimde o duygu girdabının içinde kaybolur giderdim.Hele "su çürüdü" ve "soluk soluğa"daki o her biri başlı başına bir şiir olan dizeler...

Şimdilerde dinleyemiyorum Ahmet Telli'yi.Daha doğrusu bilinçli olarak bir uzak durma durumum var.Kaldıramıyorum diyelim şuna.O duygu girdabından ilk gençlik yıllarında insan kolaylıkla sıyrılabiliyor.Yaşanmışlıkların yürekte bıraktığı izler derinleştikçe o yaşanmışlıkları anımsatan her türlü ses,yazı,koku insan organizması tarafından adeta yadsınıyor.

Kendim dinleyemesem de ,ben de Ahmet Telli'yi mutlaka okuyun ama özellikle de dinleyin derim.Tabi gece vakti ve karanlıkta.Bakalım o duygu girdabından sarsıntısız çıkabilecek misiniz.