O BİZİM ÇOCUĞUMUZDU
……
Akıttığı her bir damla yaş gözlerindeki anlamlı bakışları kapatmaya yetmiyordu,
Ufacık bedenine o koca yüreğinin omuzlarında yaşından büyük yük vardı sanki.
Minik elleri ayazdan kızarmış,üşümüşüyordu,hayata inat…
Bir yanı büyük, sevgiye, şevkate,ve bir yanı anne kucağına hasret büyüyordu.

Elinde mendili vardı ama göz yaşını silemez olmuş, Akıtmıştı içine acıları, Yoksulluğu, kimsesizlik ile çaresizliğini damla damla…
Her damlası ruhunu acıtmış, Kader demiş boyun bükmüştü belki de ...

Kimi zaman tok ama çoğu geceler aç yatardı belki de, anlamlı, ürkek bir güvercin misali bakışları vardı üzerimde ,
bir baktım…ama iki bakamadım, bir şeyleri koparıp almıştı sanki yüreğimden.
Bir bayram sabahıydı, gözlerimin termal kamerası alanına girdiğinde ,
Yalınızdı, çaresizdi, kimsesizdi, kim bilir hangi fırtınalar yıkmış, tarumar etmişti gönül bahçelerini…
Bayramdı ammaaaa Bayram onun neyine? Hiçbir anlam ifade etmiyordu diğer soğuk kış gecelerinden…
Çocuktu, yırtık kundurası,yamalı elbisesiyle, Çaresiz gözlerle bakıyordu sokaktan geçenlere, bir başka anlam yüklemişti körpe yüreğine,
Bir damla daha süzülmüştü gözlerinden, Pembemsi yanaklarına.

Bir köşeye büzüşmüş serçe misaliydi, ürkekti, yüreği buruktu, çaresizliği haykırıyordu sanki…
Bakmaya utanmıştım bir an, gözlerimi saklamıştım, utandırmıştı o an insan olduğuma beni…
Sonra bir daha bakmak istedim, kaldırdım başımı…
Minik yüreciği soğuğa dayanmaz olmuş,Olduğu yerde kanatlanıp uçmuştu minik serçe…
Bayram onun neyine? Kim bilir Kaç bayram geçmiş,? kimse onu fark etmemişti bile.
gözlerimden bir damla kan, acıtmıştı yüreğimi, utanmıştım kendimden on an…
O BİR SOKAK ÇOCUĞUYDU AAAMMMMAAAA
bizim çocuğumuzdu o…
EVET O BİZİM ÇOCUĞUMUZDU…


KOÇAK

2002 İstanbul