Çok uzun yıllar geçti ama birbirimizi rahatlıkla tanıdık. Önce o beni tanıdı gerçi. Hiç değişmemişsin diye bir sarılışımız vardı ki sanki onca yıl aramaış da bulamamıştık birbirimizi. Sonunda da bulamayacağımıza kanaat getirip aramaktan vaz geçmiştik. Yok aslında hiç de öyle olmamıştı. Okul bitince ayrılmıştı yollarımız hepsi bu işte. Yalan söyledim aslında oldukça değişmişti ama böylesini duymak hoşuna gidecekti. Epey bir kilo almış hafiften saçları kırlaşmıştı erkenden. Erkenden diyorum ama eh zamanıdır aslında. Biraz göbek yapmış, yüzüne anaç bir ifade oturmuştu. O eskiden birlikte takıldığımız deli dolu kız gitmiş bir "anne" evet bir anne gelmişti işte karşıma.

Öyle sarılıp muhabbete geçtik ki sanki konuşacak çok şeyimiz varmış gibi. Eski arkadaşlardan bahsettik, üniversite yıllarımızdan ve onca şaklabanlıklardan

Sonra görüşelim bak diyerek ayrıldık ama galiba o kadardı konuşacak şeyimiz. Kendime dıştan bakmak isterdim acaba o da benim hakkımda öyle düşündü de hiç değişmemişsin dedi diyorum şimdi.. Beyaz yalanlar o an mutlu kılıyor belki ama zorunlu mu hissediyoruz karşımızdakine aslında duymak istediği şeyleri söylerken acaba..