İşte böyle! Kazan Üniversitesi’nde okuyacağım, daha aşağısı kurtarmıyor.

Üniversite düşüncesini kafama sokan, bir kadınınki kadar yumuşak bakışlı, sevimli, bir o kadar da yakışıklı bir delikanlı olan lise öğrencisi N. Yevreinov’du.

Benimle aynı evde, tavan arasındaki odada kalıyordu. Sık-sık beni elimde kitaplarla gördüğü için ilgisini çekmiştim. Bir süre sonra tanıştık. Zamanla Yevreinov öğrenmek için olağanüstü bir yeteneğim olduğuna dair beni de inandırmayı başarmıştı.

(BENİM ÜNİVERSİTELERİM – Maksim GORKİ – Roman – Türkçesi: Kerim ÇETİNOĞLU - KUM SAATİ YAYINLARI – Sayfa:005, Paragraf:01,02,03 -/- 06 Ocak 2007 Cumartesi 14:02:30)




Öğrenim hayatının sonsuzluğuna inanırım. Ne kadar bilgi ile donanımlı olsak da; kimi zaman bir cümle, bir sözcükte veya bir hecede anlam veremediğimiz ve sadece yazarın iç dünyasını aydınlatan ulvi sırra erişemeyiz. Onun için; hızlı okuma yerine, sindire-sindire okumayı tercih ederim; bu sayede fark ettiğim hassas konuların ince ayrıntıları ile iç ve dış dünyam, aydınlaşır ve zenginleşir.

Hayat benim için; mezuniyetin olmadığı bir üniversite konumundadır. Hayat üniversitesi mensubunu sevenin olabileceğini sanmıyorum; çünkü, birey olma sorumluluğunu üstlenmiş ve insanları duyarlılığa davet eden seslenişler gerçekleştiren bir insanın sevilebileceğine dair en ufak bir ipucu bile edinemedim. Yani, birey olabilmiş bir insanın duyarlılık sergileyen davranış biçimini takdir eden nerede ise yok denecek kadar az olduğunu ifade etmeye çalışıyorum. Boş verici bir yaklaşım sergilese idim; sanırım yalnızlığıma bir çare bulabilirdim, beni anlayabilen birine rastlamak belki de mümkün olabilirdi.

Duyarlılıktır; insanı yalnızlığa sevk eden; yüreğinde taşıdığın sevginin sorumluluklarını yerine getirmeye çabalarsın ve takdir eden bir yaklaşımla seni yüreklendirecek insanı bulmak ise zorlu bir çalışmayı gerektiriyordu. Duyarlılıktır; manevi duyguların zenginliğinde yalnızlığı verimli kılan. Şimdi düşünüyorum; neden bu derece duyarlıyım?, diyorum. Yaşadığım duyarlılık beni toplum içersinde yapayalnız bıraktı ve ben hâlâ duyarlılığın önemini dile getiren, garip bir kitapsever olmaktan öte gidemiyorum…

Her bir insan, her bir öğrenci yeni bir ümittir; yeter ki bakmasını bilelim, yeter ki onu, insanı ve öğrenciyi yüreklendirmesini bilelim. Bu görüş açısı ile; toplum içersinde yer alan her insanı sevmeli ve istenilirse, bazı büyük başarılara beraberce ulaşılabileceğine inanç getirmelerini sağlayabilmelidir, diye düşünüyorum.

Ümit ve sevgi varoldukça; her insan kendine saygı çerçevesinde, yalnızlığı ile de olsa; kendisine, ailesine ve de ülkesine faydalı olabilecek bir konuma kendisini taşımayı becerebilecektir. Bu inanç ve azim doğrultusunda çalışmalarımıza yön vermeli ve hayat üniversitesi müdavimleri çoğalmalı, ve bir YALNIZLIK, ÇIĞ gibi büyüyerek; YALNIZLIĞIMIZ ve onun yeni KAZANIMI genç ve yetkin gençlerimizle; yurt sevgisini ve insan sevgisini ve de doğa sevgisini ebediyete taşıyabilelim. Dostluklar ve arkadaşlıklar ebediyetle taçlandırılırsa; anlam ve coşku içersinde yer alan aşkın kıymet ve önemini kavrayabiliriz!.. Bir iş yaparken ya da dostluk ve arkadaşlığın temelini atarken, bir beraberliği kurarken ebediyeti düşünmeli ve her kavram, her insan, her canlı ve cansız varlık AŞK-İ ÜMİT’i yaşayabilmelidir… SAYGILARIMLA…
(HUKUSEVER - 10 Ocak 2007 Çarşamba 05:46:35)