Karanlık ısırır açıkta kalan omuzlarını, ay ışığı değdikçe ısıtır yarım kalmış yalnızlıkları... Ve bitti... Tüm şarkıların son mısraları kadar boş bu şehir... Yorgun bitkin bir geçmiş uzanır gider yollar boyu ve bir diz çöküş kime ve neye olduğu bilinmez... Nedensiz... Karanlık harfler çeker içlerine en söylenmemiş olanı, derin bir ah eder şehrin sönmüş ışıkları... Saklanır izbe kuytusunda gece, dökülür ağzından arzular binlerce... Seçilmiş olan neden seçildiğini bile bilmezcesine ilerler bu koyu karanlık gecede... Elinde şövalye kılıcı, sürterken yere, adımlarını bozmaksızın devam eder sessiz gecede... Her adım yaklaştırır mı uzaklaştırır mı bilinmez, belki de avının çevresinde dönüp durmakta öylece?