Buralarda yazları soğuk, kışları buz kesiyor. Eller üşüyor, başlar donuyor, beynim acıyor. Bilgi mutsuzluğa neden olur, yanlış şeyleri gördükçe insan ve birşey yapmadıkça kahrolur. Hele farkındalık, ayırdetme gücü, dikkat, ayrıntılar çok yorar kalbi.

Düz bir çizgi çekme zamanı. Duyarsız, duygusuz olmak. Alışmak yaşama. Silemiyorsan, karalarsın ama pembe-mavi bir renkle ateş kırmızısını karıştırarak. Öyle bakmalı dünyaya, her yaşanılanı bir düş gibi görmek belki.

Bugünlerde çok büyük kararların eşiğindeyim. Tüm bildiklerimi bir kenara bırakıp, ülkeyi daha çok bilenlerin kurtarmasına terkedip, düşünce insanı olmaktan eylem insanı olmaya geçiş aşamasındayım. Yoksa mutlu olamayacağım. Ülkeyi, dünyayı bir kenara bırakıp hayat kurtarmaya adım atacağım. Önce kendimden başlayarak. Planladım, mutlu olacağım. İçimden bir ses de öyle diyor vallahi.

Yaşamı sadeleştirip, tüm yaşanmışlığı gökkuşağı rengine boyayıp oohh diyeceğim. Beyazla adım atıp, minicik fırçalarla süsleyeceğim kendi yaşamımı. Belki bir şeye değer...Değmesi için uğraşıp, çabalayacağım. Öyle zor ki işim; Ama asla çaktırmayacağım. Güven, iyi düşünce, iyi niyet, heyecana alışacağım.

Nur öldü...Hiç yaşamadı. Yaptığı güzel bir şey varsa eğer yanına aldı, gidiyor. Katili benim, pişman değilim, iyi ki yaptım diyorum.

Mutluluk sıradanlıkla başlar, siz hiç çok zeki, başarılı bir mutlu gördünüz mü? Çok bilen ama kıymeti zamanında anlaşılan birini tanıdınız mı? Her gelişmiş beyinde sıra sıra sorular...

Düşünmeyin, tasalanmayın, bu durum var olmanıza engel değil...

Sıradan, olağan, uygun ve normal...

En iyi bildiğin işi yapmak belki çözüm. Ben de öyle yapacağım, seveceğim. + ve - nasıl birbirini çekerse, sevgi isteyen ve sevebilme gücü olan yanyanaysa daha ne olsun...Bir bütünlük, boşluğu olmayan bir doluluk...