Ayşegül hanımın mesajını okuyunca bir anım geldi aklıma ve düşündüm de, araba değil de bisiklet üzerine bir forum açılmış olsaydı, felsefe bile yapabilirdik

İlkokuldaydım. Okulun bahçesindeyiz. Altımda bir bisiklet (hayret, kimin olduğunu ilk defa şimdi düşündüm, çünkü benim bildiğim ilk bisikletim ben ortaokul 2 den mezun olduğumda alınmıştı...O da doğrusu pek işime yaramamıştı, pikniklerde, mesire yerlerindeki geçici kullanımlar hariç, yaşımın büyüdüğü gerekçesiyle, malesef "tehlikeliler" kategorisine alınmıştı )

İlkokul sıralarındaki tüm çocuklar için, yani kendi kanatlarıyla uçamayan- bir gün uçabileceğini de henüz tasavvur bile edemeyen her çocuk için olduğu gibi- annelerin de , babaların da birer idol, sigorta poliçesi olduğu zamanlar.

"Arkandayım, merak etme, düşmezsin" diyordu babam. Okulun bahçesinde, -şimdi düşündüm de, ne eziyet ama-, siz bisiklete binebilesiniz, bu cesareti edinebilesiniz, kendinize güvenebilesiniz ve hatta , kendi kendinize yetebilesiniz, diye sarfedilen dolaylı bir anlatım...

Ve aniden, hep arkanızdaa olduğunu, seleden sizi takviye ettiğini sandığınız, babanızın/annenizin, arkanızda olmadığını, sizi gözlerinin yettiğince izlediğini, ama yardım etmediğini/(gün olup da edemediğini, edemeyeceğini) farkettiğiniz an... Ne hissettiniz?

Korku? Kendine güven? Hüzün? Mutsuzluk? Mutluluk? Yalnızlık? Başarmanın gururu? Başarısızlık korkusu?

Bunun yanıtını bugün dahi tam anlamıyla ve katışıksız verebilen varsa, kutlarım

Saygılarımla...