Her zaman için inandığım bir söz vardır; "İnsanlar yalnız doğar, yalnız ölürler."

Doğum ile ölüm arasındaki zaman diliminde sürekli birileriyle paralel yollarda ilerler, bu esnada o kimseleri tanırız ya da bazen tanıdığımızı sanırız. Ancak ne zaman yollarımız ayrılsa, o zaman çıkar ortaya bencil olup olmadığımız. Gerçi insan doğası gereği bencil bir varlıktır... Bu nedenle zaten "Gözden ırak olanlar gönülden de ırak olur." Yalnız kaldığımız yolumuzda sürekli dayanabileceğimiz bir omuz arar, bir insanın varlığına ihtiyaç duyarız. Oysa ki bilsek ve kabullensek bu yolculuğun her aşamasında yalnız olduğumuzu, belki daha az kırılır, daha az üzülürüz başımıza geldiğine inandığımız "dost ihanetleri"'ne...

Oysa herkesin yürümesi gereken bir yolu vardır. Sadece zaman zaman çatışır veya paralel olarak ilerler yollar. "Yanımızda olması" karşılığını beklemeden yaklaşırsak insanlara, hatta beklentisiz olabilirsek insanlara verdiğimiz değerler daha gerçekçi olacaktır.

Belki de bütün farklılıklarımıza rağmen bir bütün olduğumuzu kabullenerek bakmalı bu duruma... Hepimiz birtakım yollarda yürümek üzere geldik sanki dünyaya... Olaylar, etkiler, sonuçlar bile farklı farklı olsa da, hepimiz yalnız doğduk, yalnız öleceğiz sonuçta... Belki de sadece bu yüzden olduğu gibi görüp, kabullenip insanları; oldukları gibi sevmeli ve bizlere olan davranışları için değil de, sadece "insan" oldukları için değer vermeli insanlara...

Bu verilen değeri gösterme olayına gelince... Sanırım en zoru da bu. Çünkü insanlar kendi baktıkları açıdan tartıyorlar herşeyi... Yaptığımız hareketlerde "ben olsaydım ne yapardım?" diye düşündükten sonra, sizin de bu yönde hareket edeceğinizi sanıyorlar. Oysa insanlar farklı etkilerin şekillendirmesiyle farklı farklı davranışlar sergilemektedirler. Örneğin ben değer verdiğim kimselere sıcak samimi davranamazken, bir başkası öpüp sarılmadan duramaz belki de... Ben değer verdiğimi göstermek için dinlerim insanları... En çok ihtiyacımız olanın bu olduğuna inanıyorum çünkü...