Çalışan bir annenin çocuğuyum.Hiç bir zaman bir ilgisizlik,bir eksiklik,sevgisizlik hissetmedim.Tüm önemli günlerde annem yanımdaydı.Annemle gurur duyuyorum.Bana göre o dünyanın en iyi annesi (tabi herkes kendi annesi için böyle düşünüyordur eminim) ve işini çok iyi yapan,aranılan bir öğretmen.

Annelik güdüsünü hiç bir dış etkenin köreltebileceğine de inanmıyorum.Gördüm ki annelik her şeyden önce gelen bir rol ama çalışmaya ve işinde gerçekten iyi olmaya engel değil.Tabi bu durum bir çok meslek açısından geçerli olsa da örneğin haftanın 4-5 günü şehir dışında bir oraya bir buraya seyahat etmenizi gerektirecek işler paylaşımı,dolayısıyla yakınlığı azaltacaktır.Ancak şöyle de bir gerçek var ki bu devirde artık çalışmamayı seçme lüksüne de büyüklerimiz kadar sahip değiliz.İnsanca yaşamak için artık ailede iki bireyin çalışması zorunlu hale geldi diyebiliriz sanırım.

Saygılar...