Tüm cesareti toplamış adımlarım, yerinden fırlamaya hazır kalbim,kurulu bir saat gibi beynim hep aynı ezberlenmiş cümleleri tekrar tekrar bana hatırlatmaya çalışırken; hızla birbirine dolaşan ayaklarım titriyor,fethiye limanını tepeden gören sihirli bahçeye yol alırken adeta bana isyan ediyordu..Bu kaçıncı ezberlenmiş cümlelerin tekrarı olacaktı.bu kaçıncı söz verişi ve ihaneti idi dudaklarımın.Neden onu görünce tüm cesaret kayboluyor, ve neden o gidince yanımdan, gemici koyunda fartınalardan kurtulamamış balıkçı teknesi gibi bir o yana bir bu yana sallanıyordu yüreğim.peki bütün vücudum beni anlayamazken sen neden anlamıyorsun beni..bu kadar zormu anlaşılmak.hani nerede kaldı 6.hissin.Ben karşında sus pus olurken Ankara hayalleri kurmak niye.Seni Ankara'ya gitmekten vazgeçirme çabalarım da mı anlatmadı beni sana.En son otururken sihirli bahçede, alev alev yanarken terleyen avuç içimin buz gibi soğuttuğu bardağa takılan gözlerin tebessüm ederken, bakışların alay mı ediyordu benle.Her seferinde söz veren dudaklarım, bu akşam da sadece -Gitme Ankara'ya diyebilirken, sorduğun -niçin gitmeyeyim -neden gitmeyeyim sorularına hareketsiz kalırken de mi anlamadın beni.Sen ankara'da büro hayalleri kurarken benim hayallerimi görmezden gelmek niye.Akşamın alaca karanlığında geç oldu artık gitmeliyim derken son çırpınışımı da mı farketmedin. Ardından bakakalmış bir haldeyken ben -Allaha ısmarladık ankaraya gelirsen mutlaka uğra ha! derken sana doğru sallanan el ile birlikte yüreğimin de sallandığını görmedin mi hiç.