Bilmiyorum belki de zamanın getirdiği bir boşluk olsa gerek böyle sıradan ve gereksiz şeylerin yoğun olduğu duyguları yaşamak...
Aradan yıllar geçmişti böyle duyguların uzaklığını kendimde hissetmeyeli! Ne kadar garip!
Ne kadar alakasız yokluklar içindeyim...
Bugün yarın derken yorulduğunu fark etmek... Bir o kadar sevinçli bir o kadar da keder verici! Suların geçtiği yolların ıslaklığı kadar ürküten, lanet duyulan bir yaşamın ardından tükürürcesine...
Sabahın açtığı hiçbir gözün bu kadar karanlık baktığını aynada hatırlamıyordum. Yazık etme zamanı çoktan gelmişti... Ufaktan ufağa demleniyordu gönlüm...
Çok ama çok yakındı ölümün o pis kokan tarafı! Yanı başımda ağlatıp duruyordu sanki! “En İğrenç” küfürlerimi seçmiştim kovmak için...
Nafile! Hiç ses çıkmadı... Her şey istiyordu gitmemi... Yüreğim, beynim, ayaklarım...
Yaklaştıkça o keskin kokuya alıştı nefesim. Dediğim gibi her şey istiyordu gitmemi... Kucaklamayı özleyen o kollarım, “Yaren” diyemeyen dudaklarım artık gitmeliydi yoluna...
Benim seçtiğim zaman gelmişti artık... Yorgundum... Uzun yolar kadar... Bitirmeye cesaret edemediğim sözler gitsin artık... Ve bitsin... Üşüyorum gerçekten... Buz oldu bedenim...
Artık hoş geldin ölüm... Tonlarca ağırlıkta sinsice örtülür üzerine, bütün pisliklerin anası toprak...
Artık bedenin toprak altındadır... Ölümün tarifi bu... Artık bedenin sesiz ve sensizdir. Kimin kimsen yoktur kapkaranlık ışıklar altında... Tarifi imkânsız bir balçık senin dostun olacaktır yıllar boyu... Ayrılmayan ikili...