Dr.Paul Ruskin, öğrencilerine, yaşlanmanın psikolojik etkilerini
öğretirken onlara şu olayı okur:
"Hasta ne konuşuyor, ne söylenenleri anlıyor. Bazen saatlerce
anlaşılmaz şeyler geveliyor. Zaman, yer veya kişi kavramı yok. Sadece
kendi adı
söylediğinde tepki veriyor. Son altı aydır onun yanındayım, ne görünüşü

için bir çaba sarf ediyor, ne de bakım yapılırken yardımcı oluyor. Onu
hep
başkaları besliyor, yıkıyor ve giydiriyor. Dişleri yok, yiyeceklerin
püre halinde verilmesi gerekiyor. Gömleği salyalarından dolayı sürekli
leke
içinde, yürüyemiyor ve uykusu düzensiz. Gece yarısı uyanıp
çığlıklarıyla
herkesi uyandırıyor. Çoğu zaman mutlu ve sevecen, fakat bazen ortada
bir sebep yokken sinirleniyor. Biri gelip onu yatıştırana kadar da
feryat figan bağırıyor."

Bu olayı okuduktan sonra, Ruskin öğrencilerine böyle birinin bakımını
isteyip istemediklerini sorar. Öğrenciler bunu yapamayacaklarını
söylerler.
Ruskin kendisinin bunu büyük bir zevkle yaptığını ve onların da yapması

gerektiğini söyleyince öğrenciler şaşırırlar.

Daha sonra Ruskin, hastasının fotoğrafını dolaştırmaya başlar.
Fotoğraftaki doktorun 6 aylık kızıdır. Dr. Ruskin "Amerikan Tıp Birliği

Dergisindeki"makalesinde, yanlış anlamanın, insana nasıl farklı bir
bakış
açısı kazandırdığını anlatmaktadır.