"Benim Adim Kirmizi" ilk ciktigi donemlerdi. Buyuk bir hevesle almis ancak bir iki aya yakin elimde dolandirdiktan sonra "kitap okumaktan sogumaya basladigimi" dusundugum icin kitabi rafa kaldirmistim. Zevk meselesi, benim tarzim degil, olmak zorunda da degil. Ancak ustunden bir-iki yil kadar zaman gectikten sonra, hazirlik sinifinda dersime bir donem girmis sonra ulkesine geri donmus olan Amerikali bir hocamdan mail aldim: "Ahu, bu aralar burda bir Turk yazarin kitabi cok meshur, Orhan Pamuk- RED, okudun mu sen de?" gibi birseyler diyordu. O zaman o kitabi sevmemis olsam da gururlandim. Su an Nobel odulu almis olmasindan cok o zaman yasadim gururu. Cunku ortada politik bir neden yoktu. Kimse kimseye politik dusuncesinden dolayi rant saglamamisti, kitap, edebi acidan begenilmis, baska ulke vatabdaslari tarafindan da tutulmus, dunyaya acilmisti ve bu gercekten basariydi.
Ancak su an ben sevinemiyorum acikcasi. Politikanin edebiyati da olmaz, sanati da, odulu de. "Evet siz haklisiniz benim ulkem ermenileri katletti soyle oldu boyle oldu" diyerek baska ulkelerin kucaklarina gidip "hadi iste ben sizdenim odulu hak ettim di mi?" demek, bir AYDIN(!)a yakismaz.
Ancak tabii ki yine de "odul aldi" diye sevinenlere ceza verilmesi taraftari degilim.. Henuz Fransizlar kadar demokrat degilim, dusunce ve ifade ozgurlugum onlar kadar gelismis degil, o yuzden yapamam bunu
Sevgiler
Ahu