|
|
|
|
|
|
Masumiyet Müzesinden sonra arada bir kaç kitap okumayı denedim olmadı. Kitaplığımda ki eski büyülü kitaplardan birini "Bir Gün Tek Başına" kitabını yeniden okumaya başladım.
Bu yolculuktan o kadar zevk aldım ki, bu kitabı bitirdikten sonra Oğuz Atay'ın Tutunamayanlar adlı kitabını okumaya karar verdim. 
Tutunamayanlar kitabını seneler önce okumaya başlamış ama nedense bitirememiştim. Eğer onu da okursam daha önceden başlayıp bir türlü bitiremediğim Adalet Ağaoğlu'nun "Bir Düğün Gecesi" romanını tekrar okuyabilirim.
|
|
 |
|
 |
|
En son okuduğunuz kitap nedir sorusunu her okuyuşumda akılma Murathan Mungan'ın Cenk Hikayeleri kitabının ilk öyküsü gelir:
"Şahmeran'ın Bacakları"
Ve hemen peşi sıra, öyküden bazı (ki zaman içinde klişe addettiğim) cümleler dökülür yan yana:
-Yılan soylu, insan dönektir bu masalın ikliminde. İnsanoğlu ihanet eder.
-Şahmeran'ın bacakları dünyanın tüm yollarındadır.
-Ya Camsap, hayat da bir göz yummasıyla bitmiyor mu?
-İhanet bir kez yüz sürmesin. Kılık değiştirerek sürer gider insanın yaşamında.
-İhanet gerçek sevgi sözkonusu olduğu zaman vardır.
-İnsanoğlu kuyuya indirdiğine olduğu kadar, doruğa çıkardığına da ihanet ediyordu.
-Güce susamış küçük insanlar için gün doğmuştu. Onlar, başkalarının irili, ufaklı sorunlarıyla beslenir, mutsuzluklardan, mutluluk edinerek yaşardı.
-Şu dünyada bir tek kendine söz geçirememiştir insanoğlu. Gücü güçsüzlüğünü gizler.
-Kurtuluş günümüze dek, gizleneceğiz.
vb. vb. bilumum cümleleri de eşzamanlı yankılanır zihnimde.
Ne ilk okuduğum, ne de son okuduğum kitaptır. Ama bence "son" kitaptır. Dahası yazılamaz üstüne.