Aşk acısı denen o lanet duyguyu iyi bilirim, maalesef tek ilacı zamandır...

Onunlayken elin yüzün bata bata midye yemek bile sana dünyadaki en büyük zevklerden biridir ama o olmadan ne yaparsan yap hep bir şeylerin eksik kaldığını hissedersin. Onun sende ne büyük yer kaplandığını ayrıldıktan sonra anlarsın ve bunun için kendine çok kızarsın. Artık o gemi senin limanından kalkmıştır...

Gemi yakındayken belki durur, geri döner, bozulur diye umutlanırsın. Gemi uzaklaştıkça, limanının boş kalmasının aslında seni ne kadar üzdüğünü fark edersin. Bu arada gemi git gide uzaklaşır ve gemi küçüldükçe, artık onu tamamen kaybettiğini anlarsın. Arkasından baktıkça hüzünlenirsin. Bu sırada birileri yanına gelip başka gemilerin geleceğini söyleyerek seni teselli etmeye çalışırlar ama sen onları duymazsın bile...

Başka gemi gelse ne olacaktır ki? Sen o geminin rengini, şeklini, içini, her şeyini ezberlemişsindir. Yeni bir gemiyi limanına yaklaştırmak ne kolay mı olacaktır sanki?.. Onca emek harcadığın gemin, artık yoktur ve durduramıyorsundur. Bir süre sonra o gemi o kadar uzaklaşır ki, bağırsan bile duyamaz artık. Git gide onu, sadece bir silüet olarak görmeye başlarsın ve sonunda o da yok olup gider...

Kim bilir hangi limana yanaşacaktır, yanaştığı limandaki kaptan onu senin kadar sevip koruyabilecek midir?..

Başta söylediğim gibi, bu duygunun tek ilacı zamandır...

2 Aralık 2012