Sayın bir dost,
Yukarıdaki yazınızdan hukuk aşkının aslında aşk olmayıp, mecburi bir alışkanlıktan kaynaklandığını ifade ettiğinizi anlıyorum. Bir şekilde hukuk okuduktan sonra "çok alıştım. artık ben mesleğime aşığım " diyen kaç kişi var bilmiyorum. En azından ben henüz rastlamadım. Bu sözleri söyleyen başka mesleklere mensup kişiler de var mı ? Bunu da bilmiyorum...
Bence acı olan, aşkın ve birlikteliklerin belli beraberlikler sonucu alışkanlık virüsü ile hastalanmasıdır... Alışkanlık aşkın ancak çok ama çok altındaki bir küçük konu başlığı olabilir. Alışmak ve bağımlı yaşamak aşk için en büyük tehlikedir. Aslına bakarsanız iş ve aşkı biribirinden ayıran temel özellik de bu olmalı.. İşinize alışırsanız (!) başarabilir ve uzun zamanlar boyunca -sorgulamadan- ne olduğunu düşünmeden çalışır, çalışır, çalışırsınız... Ya aşka alışırsanız ne olur ? Aşk, aşk olma niteliğini yitirir...
Elbette burada küçük bir alt başlık koymalıyız... Aşka aşık olmak ile, aşık olduğu kişiye alışmak farklı şeyler.. Aşka aşık olan, aşık olmaya alışır... Aşık olduğu kişiye alışan ise aşkını yitirir... Sadece alışkanlığını sürdürür...
Yeniden "hukuk aşkına " dönecek olursak; aşkına alışan kişinin aşkını yitirdiği gibi, alışarak mesleğini icra eden kişinin meslek hayatı da monotonlaşır..

Sürekli beraber olma isteği, aşkın belki de en belirleyici özelliğidir. Ancak bu alışkanlığın bir belirtisi olmamalı.. Alışkanlığın belirtisi de sürekli beraber olmanın yanısıra ayrılmaktan korkmak, bir arada iken tahakküm altında yaşamak ve yaşatmaktır ki bu çok tehlikeli bir durumdur.
Son olarak ben de yanlış anlaşılmak istemiyorum. Ancak yukarıdaki yazıda aşkı betimleyen ve çiçeklerle taçlandıran ifadeleri algılayamadığımı üzülerek belirtmek istiyorum....

Japonya'da aşk elbette güzeldir.. Japonlar iş ile aşk arasında tercih yapmış gibi görünüyor olabilirler.. Ancak bildiğim kadarıyla aşklarına da sahip çıkmayı başarıyorlar.. Efsanelerinde büyük aşkların izleri var.. Ve geleneklerini de aşkları ile yaşıyorlar... )

Saygılarımla...