Güneşin ışığını kestiği,
oksijenin soluğumdan eksildiği,
o an var ya,
işte o an,
bittiğimi hissederim,
yalnızlığımdır o an,
sensizliğimdir,
gidişindir,
elveda bile demeden,
bakmadan arkana
silinişindir yaşamımdan...

Güneşin ışığını kestiği,
oksijenin soluğumdan eksildiği,
o an var ya,
bulutlar küme küme toplanır,
Bursa'nın tam ortasında,
çığlık çığlığa,
yokluğunu haykırır bana,
Irgandı'dan akar gözyaşlarım,
zaman durur Setbaşı'nda.

Güneşin ışığını kestiği,
oksijenin soluğumdan eksildiği,
o an var ya,
adımlarım tükenir
hasretinin türküsü söylenir Tophane burçlarında,
Muradiye'yi toz bulutu gibi sarar,
akşamın lacivert atlı süvarileri,
gökyüzü olur mısralarım kalemimde...

Güneşin ışığını kestiği,
oksijenin soluğumdan eksildiği,
o an var ya,
ölümden dönen bir hastanın yeniden dirilişi gibidir hayata,
sessizce ve güçsüz bir direnişle,
gülümserim varlığına,
yanımda olmasan da...

Nilgün Çakıcı/BURSA

4 şubat 2007/10.10