YEMİNİM VAR
Dökülür ellerimden en usta mısralar,
kalemler dudaklarımasaplanır,
yeminim var seni yazmamaya,
yeminim var bubembeyaz kağıdı gözyaşlarımla ıslatmayacağıma
yeminim var.

Sökülür bedenimden yüreğim,
bir iç kanamasıyla boğulur tüm alfabem,
kan kusar tüm senlerim,
susturun tüm eyvahları, katlime engel olamaz hiçbir şey,
bugün idamıma bir ferman oldum,
bugün musalla taşları kurulur benim için,
kimse dur demesin bana,
kendimi gönderdim kendimi alan zalimle…
kendimde değilimartık.

Nabzı durdu kalemin,
küstü çoktandır yüreğe,
ellerim çoktan kurudu, gözlerimse ondan başkasına kör.
Alın bağlayın yüreğimi halatlarla,
sürün bir gizemli sessizliğe,
ben zaten kanıyordum korkmayın bulaşmaz cesedim kimseninellerine,
ben bir cesedin ruh giyinmiş haliyim,
ucu ucuna değmez parmaklarım,
susuşlarımda gizlidir tüm sorularım, ben kimim nerdeyim nehaldeyim.
Yemin olsun ben bende değilim, bir sürgünün en talanyerindeyim.


Zübeyir Zorlu(Umutyolcusu)