Zaman,
bir çığ gibi büyürken, şehrimin sokaklarında,
sessizlik hakimdi, sabahın ayak basmamış parke taşlarında.
Henüz,
yapraklar düştüğü ilk andaki kadar taze,
henüz,
çiy taneleri
kaybolmamıştı düştükleri yerde
ve ben tam o anda,
yeşille sarının raks ettiği ilk adımlarda
ve sabahın efsunlu ilk ışıklarında,
seni yazarım kaldırımlara,
böyle umutsuzca.
Beni anlıyor musun?
Nilgün Çakıcı